"Barış" ve demokrasi için ülkeler işgal edilir... İnsanlar öldürülür... Sonuçta en çok duyulan "Barış"tır...

Barış derneklerimiz vardı bizim de... "Kutsal" tutardık barışı ve "barış" için mücadele etmeyi... Ama bizim bu kutsal barış hareketimiz Sovyetler Birliği'nin Afganistan'ı işgal etmesini hiç kınamazdı... "Bir, iki üç... Daha fazla Vietnam" diye meydanları doldurduğumuzda ne kadar haklı idiysek; Sovyetler'in Afganistan'ı, Çekoslovakya'yı, Macaristan'ı işgal etmesine göz yumduğumuzda da o kadar haksızdık... Ama biz "barışçılardık"...

Almanya'da nükleer silahların yerleştirilmesine karşı çıktığımızda ve yüzbinlik mitinglerle Alman Parlamentosu Bundestag'ın kapısına dayandığımızda ne kadar haklı idiysek; Varşova Paktı'nın Doğu Avrupa'yı nükleer tarla haline getirmesi karşısında sessiz kaldığımızda da o kadar haksızdık... Ama biz hala "barışçılardık"...

Neyin barışını kastettiğimizi, nasıl bir barışı istediğimizi, hangi tarafın barışını özlediğimizi söylemeden dağa taşa "BARIŞ" yazarak barışı gerçekten istediğimizi ifade etmiş olmayız...

Tüyü bitmemiş çocukları silahlandırıp dağlara, şehirlere ölmeye gönderenlere karşı çıkılmadığı sürece, istediğiniz kadar meydanları doldurun "barış" sloganlarıyla... Barışçı olamazsınız...

Tüm siyasetinizi, 80 milletvekili ve 6milyonun üzerinde bir seçmen desteğine rağmen düşmanlık, kin ve inkar üzerine inşa ederek barışçı olamazsınız... "Ülkeyi yönetmesin" dediklerinizi tek başına iktidar olma yolunda engelleyebilecek demokratik olanaklar varken ve bu son seçimlerde böyle tecelli etmişken, ülkeyi nasıl yöneteceğiniz konusunda hiç bir ifadeniz olmadan barışçı olamazsınız...

Barış, her canı sıkılanı tatmin edecek bir masturbasyon aracı değildir...