Anadolu’da küçük esnaf dükkanlarında asılı “Allah’ın dediği olur” levhasını hepimiz biliriz. Bu ifade kişi iradesini yok sayan, hafife alan bir dünya görüşünü yansıtmaz ama insanın gücünün sınırlarını da hatırlatmış olur.

Kader ve irade konusu İslam felsefesinin en zor tartışma alanlarından birisidir. Cebriye ekolu kişi iradesini  son derece edilgen bir konuma oturturken, Mutezile ise bunun tam tersi bir inisiyatif tanıma yolunu tercih etmiş ve nerede ise insanı nihai belirleyici olarak görmüştür.

Bu konuda Ehli Sünnetin inanç dünyasına yönelen Eşari ve Maturudi gelenekleri arasındaki yaklaşım farkı bile büyük ayrışmalara neden olmuştur.

Ancak, İslam inanç sistematiklerinin ortaklaştığı en temel nokta, hiçbir yer yüzü gücünün insan iradesi üzerine ipotek koyamayacağı  esasına dayanır. İnsanın   kurtuluşunun teminatı bu anlamda özgürlüğüne endekslenmiştir.

Tarih boyunca bu inançsal zeminden uzak uygulama örneklerine şahit olmaktayız. Bugün gelinen noktada da, özellikle askeri ve ekonomik gücü elinde bulunduran siyasi iradenin, her şeyi istediği gibi dizayn edebileceği varsayımı, son derece yaygın bir genel kabul düzeyindedir.

Bir güvenlik bloku olmanın ötesinde anlam ifade eden NATO’nun adeta yeryüzü tanrısı olarak görülme eğilimi, gün geçtikçe Müslüman camiada doğallaşmaktadır. İstediği iktidarı yıkan, istediği düşmana diz çöktüren, her türlü karşı duruşa boyun eğdiren bu gücün, “savunma” kavramını oldukça geniş yorumlama  eğilimini uzun uzun tartışmaya gerek yok sanıyorum.  Neyi korumayı öncelediği, kimi kime karşı savunmayı kendine iş edindiği konusunda kafalar gittikçe karışmaktadır.

Ortadoğu’nun söz dinlemez  ve gayet tabi kendi halkına  da zulmeden iktidarlarını yıkıp, yerlerine daha demokratik rejimler kurma arzusu ile yanıp tutuşan bu ittifak önümüzdeki dönemde gündemimizde çok daha yoğun yer işgal edecektir.

Kore savaşına katılmamızın karşılığında dahil olmayı başardığımız bu konsept içinde geçen yarım asrın, getiri ve götürülerini  şimdilik bir kenara bırakalım.

Suriye krizi dolayısı ile daha yakın bir ilişki içine girdiğimiz NATO’nın soğuk savaş sonrası düşman algısında ciddi bir değişimin yaşandığına dair bir bulgu yok elimizde. Dolayısı ile “radikal İslam” ile mücadelede yeni müttefiklere duyulan ihtiyaç gün geçtikçe kendini hissettirmektedir.

Siz buna daha olumlu anlamlar yükleyerek “Türkiye’nin öneminin artması” da diyebilirsiniz elbette.

Her değer kazanmanın bir bedeli olduğunu  bıkmadan anlatmak ve büyük kavga öncesinde sürüklendiğimiz felaketin  boyutlarını kamuoyu ile paylaşmak, ideolojik bir tercih olmanın ötesinde insani bir sorumluluk mertebesindedir.

Son kertede, “NATO’nun dediği mi olur ?” yaşayıp göreceğiz.