Yaz aylarında Yeşilköy’de

saatlerce basketbol oynardık,

Mişel’le ben, Agop, Ara ve Aret

eski Rum Okulu’nun bahçesinde.

“Vor dedik” cevabını verirdik

“Vor” diye selâm verdiklerinde

ve kahkahalarla karşılıklı gülerdik:

“Göt” demekmiş Ermenice.

Alabildiğine büyüktü Aret’lerin bahçesi

(sonradan üç apartman olacak kadar):

ağaçlardan incir toplar bir ucunda,

bir ucunda top oynardık beş kafadar.

Amerika’ya gittiler Aret’le Ara sonra.

Ben Londra’ya. Agop’tansa haber yok.

Salt Mişel var İstanbul’da kalan hâlâ.

Beş kişi bire düşmüş işte yirmi yılda.

Yollarında vor denmiyorsa artık bir kentin,

İstanbul değildir, kentim değildir benim.

Beni yaratan bir başka kenttir.

Onu bilir ben, onu söyler,

onu özlerim.

[email protected]