İtalyancada bir kelime var; scivolare. “Sci”, yani “kayma” ve “volare”, “uçmak” birarada.

Kaygan zeminde dengesini kaybedip, komik hareketlerle havaya savrulanların hâlini anlatıyor.

Türkiye’nin son hâllerine de çok uygun bir kelime.

Bu sözcükte, patinaj çekmenin durdurulamaz, önlemez hâlinin tarifi var; peki, Türkiye bu savruluş hâline nasıl düştü?

2000’lerin başından bu yana, ne demokratik kazanımı varsa Türkiye’nin, buhar olmuş gibi. Son 10 yılda elde edilen hiçbir demokratik kazanım, “geri çevrilemez”, “kısıtlanamaz” değil; her an, “güç için her yol mubahtır” düşüncesiyle herşey yapılabilir.

Çok da ironik biçimde, sivil siyasetçi dönüp dolaşıp “ordudan” medet umuyor... Bu sefer de, konuya, siyasete “ortaklıklar” veya doğrudan müdahale ile değil de, “hukuk yoluyla” çare arayan Genelkurmay’ın kendisi oluyor...

“Siyasetteki her alanın erbabı” şeklinde, Başbakan danışmanlığı, milletvekilliği, köşe yazarı olarak siyasi yorumculuk, kimi zaman da üniversitelerde siyaset hocalığı yapan Yalçın Akdoğan’ın, “milli orduya kumpas” ifadesi, her ne kadar tekzip etmeye çalışsa da, Türkiye politikası tarihindeki yerini çoktan aldı.

Siyasette, sözleri doğru kullanmak gerekir yapamıyorsanız da, o zaman yeriniz siyaset değildir.

Türkiye’de politikaya giderek daha fazla egemen olan bir “ilkesizlik” buhranı var.

Esneklik, şartlara uyum sağlama, politikada sahip olunması gereken bir meziyet ama ya, ilkesizlik?

Türkiye’nin altındaki kaygan ilkesizlik zemine, “buzlanmaya” ne, neden oldu?

Zemini dondurup patinaja açık hâle getiren başlıca sebeplerden biri de, medyada pıtrak gibi biten “fast-food” yorumcular.

Kimseyi hakir görmek bana düşmez; hemen herkesin düşüncesi kendince değerlidir.

Katılabilirim katılmayabilirim; hoşuma gitmeyebilir...

Ancak, bugüne kadar en çok, benden farklı düşünenlerden öğrendiğimden, kendi düşüncelerimi, kanaatlerimi, en çok benden farklı olanlarla diyaloga geçtiğimde geliştirebildiğimden; düşünce çeşitliliği benim dünyama anlam katıyor.

Ne var ki, aynı zamanda, zekâya, yaratıcılığa ve bilgiye verilen emeğe, dürüstlüğe, tutarlılığa, ahlaka da saygım var.

Bu nedenle, sırf “iktidarda olana” methiye olsun diye, iktidarın “ışıklı halesini” savunmak için ortaya karışık şişirme birtakım sayıklamaları biraraya getirenler için de; düşünceye emek verenlere saygımdan ötürü, “onlarınki de kıymetli” diyemeyeceğim.

İngilizce- Türkçe sözleri de (“level atlamak”, “reset yapmak”...) katkı maddesi şeklinde, “ekmek arası fikirlerine” serpeleyen bu yorumcuların çizgisine, ben ancak, “junk food”dan (abur cubur gıda) esinle, “junk thought” (abur cubur düşünce) diyebiliyorum.

Nasıl fast-food zincirleri her köşede bitiveriyor ve aynı basmakalıp, tatsız- tuzsuz ve sağlığı tehdit eden, çabuk tüketilebilen gıdaları servis ediyorlarsa; Türkiye’de de son dönemde, kafa sağlığına zarar, son kertede ruhsal obesiteye neden olan bir “medyatik varlık” türü, basın dünyasını esir aldı.

Bu “tür”, medyanın atmosferini kapkara bulutlar gibi kaplayarak, Türkiye’deki düşünce iklimini değiştirdi. Ve sonuçta adeta bir “zihinsel buzul çağına” girildi.

Siyaseti, bu “düşüncesizlik” iklimi yok ediyor. İktidar da, aslında kendine en büyük kötülüğü, özünde kanserojen “abur cubur” düşünceye, başlıca besin (ve esin) kaynağı diye yaklaşarak yaptı.

Neticesinde de, birtakım tuhafiye siyasetçi, yorumcu, “her şeyi bilen üstün insanların”, her türlü tuhaflığı “normalleştiren” bir “dalga boyutunda” (adeta dalga geçilir gibi) savruluyor bir koca ülke.

Serbest stil kayıp gidişinde, Türkiye’nin, artık artistik puanlama yapılacak bir hâl de yok; zira durum, estetik figür çabalarıyla da kurtarılamıyor.

[email protected]