Perşembe günü Meclis Genel Kurulu’nda fiilen çözüme kavuşturulan türban yasakları meselesi, toplumun birçok kesiminde karşılık buldu. Bu güne kadar toplumun belirli kesimlerini izole etmeye soyunan her türlü girişimin, ülkenin utanç kaynakları olduğu çok açıktır. Ülkenin en önemli siyasi temsiliyet alanında, seçilmişler için oy kullanmış vatandaşların temsiliyetinin sağlanamamış olması Türkiye adına demokrasi uçurumuna işaret etmektedir.

Gelişmeler öncesinde merak uyandıran en önemli etken, türbanlı vekillerin Meclis’e gelişine nasıl karşılık vereceği muallakta olan Cumhuriyet Halk Partisi’ydi. Ancak CHP’nin de sorunun çözümsüzlüğüne katkı sağlamamış olması, çözümü kolaylaştırdı. Olması arzu edilen gelişmelere dolaylı ve doğrudan katkı sağlanmış olması önemlidir.

Meclis konuşmalarına damgasını vuran kadın vekillerin konuşmaları oldu. Gerek Ruhsar Demirel, gerek Pervin Buldan, gerekse Şafak Pavey’in konuşmaları toplumda destek buldu. Şafak Pavey’in konuşması, hem etkili olması dolayısıyla hem de CHP destekçilerinin nüfusu nedeniyle bir hayli öne çıktı. Ancak dünkü tartışmalarda ve gelişmelerde dikkatimizi çekmesi gereken birkaç nokta daha olduğunu düşünüyorum.

Öncelikle Cumhuriyet Halk Partisi’nin konuya ilişkin stratejisini belirlemesindeki en önemli etkenin “AK Parti’nin siyasi menfaat elde etmesini engellemek” olduğu dile getirildi. Bu yaklaşımı doğru bulmuyorum, çünkü kişi hak ve özgürlüklerini kararlarıyla etkileyecek aktörlerin, siyasi hesaplar temelinde değil, hukuk ve özgürlükler çerçevesinde politika üretmesi gerektiğini düşünüyorum. Bu bir siyasi sorumluluktur.

Ayrıca, Şafak Pavey’in konuşma metninin tartışıldığını gözlemliyoruz. Konuşmasında değindiği birkaç noktanın önemli olduğunu belirtmekte yarar var. Özellikle “vitrin vekilleri” tanımıyla eleştirdiği iktidar milletvekillerinin bazılarının, üst düzey parti kurmaylarının izin verdiği ya da talep ettiği ölçütlerin dışına çıkmadıklarını görüyoruz. Bu durum, demokratiklik iddiasına gölge düşürmektedir. Şafak Pavey’in dikkat çektiği bir başka husus ise, türban tartışmalarıyla kısıtlanmış hak ve özgürlükler standardlarının bekası ve “diğerlerinin” haklarını savunmakta hiç de hevesli olamayan iktidar partisinin yasama ve yürütme tartışmalarıdır. Söz konusu günde, CHP’nin tartışmaları samimiyet eksenine itmeye çalıştığı açık. Bu samimiyet tartışmasında mutlaka CHP’nin de heybesine düşecek pay bulunacaktır, ancak ülkenin her organında ve her alanında mutlak gücü elinde bulunduran AK Parti’nin kişisel hak ve özgürlükler diye nitelediği türban konusunu dahi stratejik bir hamleye dönüştürdüğü, eylemin zamanlamasını belirlemesinden ve geçmişte BDP ve MHP’nin tekliflerini reddetmesinden de anlaşılmaktadır.

Şafak Pavey’in dikkat çektiği bir başka husus ise inanç özgürlüğü kapsamında değerlendirilen türban konusunda adım atan vekillerin, başka kesimlerin inanç özgürlüklerine aynı hassasiyeti göstermedikleridir. 31 Ekim günü türban konusunda önemli bir adım atan kadın vekillerin, kişisel hak ve özgürlükler konusunda evrensel değerleri

-gerektiğinde parti kararlarına rağmen- savunmaları gerektiğini de belirtmekte yarar var. Tabii ki bu sorumluluğu tüm partiler ve vekiller taşıyor. Çünkü Meclis çatısı altında su yüzüne çıkan çelişkilerin, inanç konusunda turnusol olduklarına şahit oluyoruz.

Türbanlı milletvekili tartışmalarıyla yüzeysel de olsa değinilen, dini unsurların bir baskı aracına dönüştürülmemesi konusu hayatidir. Bu noktada gücü eline alan aktörlere, özellikle ülkeyi yöneten hükümete ve destekçilerini yönlendirme gücünü ellerinde bulunduran siyasi partilere paha biçilemez sorumluluklar düşüyor.

Son olarak söylemek isterim; kadınlarla ilgili tüm kararları erkeklerin verdiklerine şahit oluyoruz. Bu konuda kadınların ellerini taşın altına koymaları ve erkeklere “hadlerini bildirmeleri” gerekiyor. Konuşmalarında bu konuya değinmiş Ruhsar Demirel ve Pervin Buldan’ı tekrar dinlemenizi öneririm.