Seçime ne kadar adaletsiz koşullarda gittiğimizi düşününce hep aynı örnek canlanıyor gözlerimin önünde…

Gladyatör filmini hatırlıyor musunuz?

Maximus’la imparatorun düello yaptığı o son sahneyi?

Arenadan izleyenler için son derece adil bir kavgadır gördükleri.

İmparator büyük bir cesaret ve asalet göstererek, bir köle olan gladyatörle eşit şartlarda kılıç sallamayı kabul etmiştir.

Halbuki, Maximus arenanın altında aç ve susuz bekletilmiş, yukarı çıkarılmadan önce imparator tarafından bıçaklanmış, yara izi görünmesin diye dikkatli bir şekilde giydirilmiştir.

Akciğerine kadar saplanan bıçağa ve sürekli kan kaybetmesine rağmen Maximus imparatoru öldürmeyi başarır; ama kendisi de bu son mücadelesinin ardından düşüp ölür.

Türkiye’de her kim rejim karşısında bir seçime giriyorsa işte böyle dezavantajlı bir şekilde giriyor.

Görünüşte serbest ve adil bir yarış var.

Ama şartlar hiçbir şekilde adil değil. İktidar sonsuz ekonomik kaynaklardan, devasa bir medya imparatorluğundan, emrindeki bütün devlet bürokrasisinin gücünden yararlanıp, bir de üstüne, montaj kaset kullanmak dahil hiçbir bir propaganda sınırı tanımazken karşısındaki muhalefetin adayı, çıkacak televizyonu zar zor buluyor, ilanlarını bile astıramıyor.

Arenaya yorulmuş, bıçaklanmış olarak çıkıyor.

Koşulların böyle olacağını üç aşağı beş yukarı bildiğimiz için de 2001 ve 2002 yılları arasında yazdığım pek çok yazıda (https://twitter.com/orkece/status/1658079389169471489?t=587MUEaovowDAQbQn3pn-A&s=19) “Erdoğan’ın karşısına kim çıkarsa kazanacağı” yönündeki argümanların yanlış olduğunu; muhalefetin en güçlü adayla bu seçime girmesi gerektiğini söylemiştim. Kemal Kılıçdaroğlu’nun süreci yönetmesi ama aday olmaması gerektiğini yazmıştım.

Bu koşullarda bu seçimi ancak bir Maximus kazanabilirdi.

Ancak, en güçlü aday, bu kadar adil olmaktan uzak bir seçimde, bütün kan kayıplarına rağmen, ağır yaralı olarak bile olsa seçim zaferini getirebilirdi.

Şu anda elde ettiğimiz sonuç da kötünün en iyisidir.

Kılıçdaroğlu’nun elde ettiği başarıyı küçümsemek de mümkün değil.

Seçimden önce attığım bir tweet mesajında, mealen kazanmanın çok iyi olacağını ama kaybedilse bile aradaki fark ne kadar az olursa otoriter rejimin o kadar frenlenebileceğini söylemiştim.

İşte şimdi öyle bir durumdayız: Yine rejim kazandı, ama karşısında çok güçlü ve diri bir muhalefet var. Üstelik şunun şurasında bir yıldan kısa bir zaman zarfından tekrar seçime gideceğiz.

İşte bu güç ve irilik, rejim için en büyük rahatsızlık kaynağı. O yüzden şu anda sureti haktan görünen yandaş kalemlerin Kılıçdaroğlu’nun istifa etmesi gerektiğini söylediklerine tanık oluyoruz.

Kılıçdaroğlu istifa etmeli. CHP iç iktidar savaşlarıyla yorgun düşmeli. Şu andaki muhalefet bloku un ufak olup kolay lokmalara dönüşmeli…

İstanbul’a kayyum atanmaya çalışıldığında ne yapacaklar? Ekrem İmamoğlu’nun hukuk yoluyla siyasetin dışına itilmesi için son adımlar atıldığında tutumları ne olacak?

Bunların olmasını istiyorlar…

Türkiye’nin demokrasi ve hukuk devleti umudunu koruyabilmesi için bunların tam tersinin olması gerekiyor.

Kılıçdaroğlu CHP’nin ve millet ittifakının lideri olmaya devam etmelidir.

Seçimden önce bu kadar parçalı bir muhalefeti bir arada tutmak yönünde gösterdiği büyük başarıyı bundan sonra da gösterebilmelidir.

Kılıçdaroğlu’nun ve bütün muhalefetin önünde çok çetin sınavlar duruyor.

İstanbul’a kayyum atanmaya çalışıldığında ne yapacaklar?

Ekrem İmamoğlu’nun hukuk yoluyla siyasetin dışına itilmesi için son adımlar atıldığında tutumları ne olacak?

Muhalefet, demokrasiyi ve hukuku savunmak için, asla ötesine geçilemeyecek kırmızı çizgiler çekecek mi? Bunları güçlü bir şekilde savunacak mı?

Ne Muhalefet ne de Kılıçdaroğlu seçimi kaybetti.

Bu kadar adaletsiz bir yarışta elde edilen başarı hiçbir şekilde küçümsenemez.

Ve muhalefetin asıl sınavı da şimdi başlıyor.

İktidarın bir hızlanıp bir yavaşlayan, ama sürekli daha fazlasını almak için test edecek hamleleri karşısında, yanlarında duranları, ellerinde, avuçlarındakini vermemek için direnecekler mi, yoksa yılgınlığa kapılıp teslim mi olacaklar?

Türkiye demokrasisinin kaderini belirleyecek olan budur.

İktidar küçük bir farkla kazandı. Ama ülkenin yarısının da oyunu alamadı.

Bu saatten sonra hangi yarıya odaklanırsak elimizde de o kalacak!