Bursa, 05.11.2016

 Yaşım 10-11 sanırım. Heykel’de şimdi Kafkas Pastanesinin olduğu yerin tam karşısında Rodop Izgara vardı…

…

Ben Babamın hiçbir konuda fanatik yaklaşımına şahit olmadım, futbolda da öyleydi. Daha önce bahsetmiştim O bir tekstil işçisiydi. Yani yaşamını emeğini satarak sürdürmeye çalışan sistemin sıradan kanvericilerindendi. O nedenle hep nerede olduğunu bilme doğruluğunda yaşadı ve bizleri de öyle büyüttü.

Terbiye’yi; biz az yetinme ile yokluk sınırındaki çizgi üzerinde -Bu durumu bize hissettirmemek için sadece olağan davranabilen yaşayası insanlarla birlikte- yaşayarak aldık.

Ondandı ki yaptığımızı sandığımız yanlış bir davranış nedeniyle çoğu zaman ‘azar’a muhatap olmadan ‘göz ucu’ bakışlarla bertaraf olmayı canımız acısa da öğrenmiştik. Bu incelik; ‘şımarmayı-şımartılmayı bilememiş, büyütülmemizde tek eksiklik olsun’ geçiştirmesini de beraberinde getirmişti hep.

…

O Pazar günü maç öncesi mahallemizden Babamın arkadaş ve bazı akrabaları erkek çocuklarını da yanlarına alarak RODOP’ta ‘demlenmeye’, sonra da maça gitmek için bir araya gelmişti. Mevsim İlkbahar, aylardan Nisan. Tüm yiyecekler ilk turfanda. Masanın etrafında benim akranım 3-4 çocuk daha var. Bu arada mis gibi köfteler sırasıyla servis edilirken salatanın-mevsim salatası,domates,biber-ilk turfandadaki o güzelim kokusu beni cezbetmiş olacak ki hemen üstteki salatalık ve domateslere uzanmıştım aynı anda hafiften sol yanımda bir dürtüş hissettim.Başımı çevirdiğimde karşılaştığım o bakışı iyi bilirdim: ‘Açgözlülük ve saygısızlık etme bak onlar da çocuk, hiçbiri senin gibi saldırdı mı salataya’ idi  o bakış. Çatalımda asılı kalan salatalık da ani geri çekiş hamlemle yere düşmüştü. Sonrası mı; tüm ısrarlara, diğer çocukların umursamazca tıka-basa yemelerine, ‘Hadi,hadi’ demelerine ve Babamın önüme kendi köftesini de koyarak -özür diler gibi- ‘Ye oğlum sen de’ demesine karşın yiyememiş olmamın nedeni istemediğimden değil, ılık ılık akan gözyaşlarımın gözpınarlarım  yerine boğazımda  düğümlenmiş olmasındandı…