Seni nasıl seviyorum?

Elbette, tüm gerçekten âşıklar gibi, hiçbir sebebi olmadan…

Nedensiz hiç…

İyisin, güzelsin, incecik detaylarla zarifçe işlenmişsin ve beni hep şaşırtabilen bir sürü yönün var diye değil; bunların bütünüyle benim gözümde dünyanın en değişilmezisin diye değil…

Seni seviyorum, nedeni de sen, sensin işte; bu kadar da basit. Senden bir tane daha yok, bu dünyanın bir tanesisin. Böylesi sevmekten başka türlüsü de zaten mümkün olamazdı; öyle kaçınılmaz, öyle kendiliğinden, öyle hesapsız oluvermesi dışında bir başka yolu da, mümkünatı da yoktu… Ama ilk karşılaştığımızda seni bu kadar seveceğimi hiç öngörememiştim; yavaş yavaş girdim çekim alanına sana, ben de şaşırıyorum… Biliyorum ki, başkaları, sen de benim gördüklerimi göremez, bu gözlerle sana bakamazlar, böylesine bağlanamazlar sana.

Evin penceresinden uzaklara doğru siluetini izlemek için sana baktığımda gördüğümü; şafak zamanı, günün ilk ışıkları sana doğru düştüğünde, altın rengine büründüğünde içime işlenen resmini; karlar üzerine düşerken o sükûnet ve beyazlık arasındaki imgeni… Çok sevdiğin hamamların buharı ve sıcağındaki seni hayal ederken ben, zihnimde oluşan sisli buğulu hâlini…

Ve tabii, köprüler arasında akşamüzeri, herkes işten çıkar akşam yoluna düşerken durup sana bir baktığımda gözlerime gözükeni… Akşamları da, ışıkları donanınca, çok sevdiğin pırıl pırıl ışıkların üzerinde kırılıp, her bir yana yansıdığı kristaller gibi yıldız yıldız duruşunu…

İzlerini, her nereye gitsem üzerimde taşıyorum.

Yola her çıktığımda, senden her uzak kaldığımda bir ağrı başlıyor; hasret sızısı, öyle ki beraber geçebilen zaman da özlemi sadece daha da artırıyor. Zaten, zaman hiç yetmiyor bize. Ne kadar çok olsa da hiç yetmeyecek; sonsuzun kavram olarak az geldiği bir zamanda yaşıyoruz beraberken.

O kadar hızlı koşuyor ki zaman peşimizden, ne kadar kaçsak yakalanıyoruz. Yıllar geçiyor ve hep daha azı kalıyor geleceğin. Sen de ben de, yeni yaşları giyiyoruz üzerimize çizgi çizgi; ama sen, hep değişirken de aynı kalıyorsun. Bulutlar toplandığında birkaç damla yaşın toplandığı gece rengi gözlerin hep hüzünlü zor geçmişlerin, boşa harcatılan yılların ağır yüküyle; ama hep aynı o gözler parklardaki çocuklar parlaklığında.

Ruhunun bir yanı kurşun izleriyle delik deşik. Ve hiç tamir olamayacak biliyorum. Omuzlarına binen ağır yükler, hiç bitmeyen çilelerin, uğradığın haksızlıkların ısrarla belini bükmeye çalışması; ama işte, bu trajik, yitik tarafına rağmen hep de gülmeye hazırsın, her şeye iyi tarafından bakarsın. Herhâlde onun için, seni düşündüğümde neşelenmeden, gülümsemeden edemiyorum her seferinde…

Uzaktayken senden, biraz senin dilinden biraz benimkinden uydurduğumuz yeni dilden kelimeleri aklımdan geçirince gülme tutuyor beni. Bizim ortak dilimizi sadece biz biliyoruz, başka herkese kilitli bu dil; bilinmeyen dilde konuşuyoruz işte, bir sokaktan ötekine koşar adım geçer gibi hızla eksik kalan cümlelerini birimizin diğeri tamamlıyor.

Madem bize kolay bir hayat yolu zor; biz de, inadına daha çok severek yaşarız ve inadına güzel yaşarız beraberken. Onun için, senin sokaklarını hep daha çok gezecek, labirentlerinde hep daha çok dolaşacağım. Ve gözlerimin sana değebildiği, sana bakabildiğim, senin atmosferinde her nefes alabildiğim her ânı da olabilecek en muhteşem armağan olarak göreceğim.

Sonu olmaz bizim sözümüzün ama son diyeceğim şu ki; seni bir renk yapsam, saf suyun rengi olurdun. Öylesi şeffaf ve bakınca insanın ötesini görebildiği duruluktasın. Böyle bir şehr-i yâr işte, benim sevgilim, sadece bana ait olduğu hâliyle Budapeşte.

Hediye olarak bir şifre, bir esrarlı hâl, bir giz var bu yazının içinde. Ve onu da, sadece sen görebiliyor, sen çözebiliyorsun.

[email protected]