Kıyametin kopacağı daha "tek adaylı genel başkan seçimi"ndeki tabloda anlaşılmıştı.

Tek genel başkan adayıydı Kemal Kılıçdaroğlu.

Adaylığını açıklayan üç kişiden ikisi yeni değişen delege yapısıyla genel başkanlık yarışına girmeyi göze alamamıştı. Tek kalan aday ise tüzük gereği toplaması gereken 127 delege imzasına ulaşamamış, 92'de kaldığı için Kılıçdaroğlu'na rakip olamamıştı.

İlk bakışta tek aday olarak seçimden Kılıçdaroğlu'nun "güçlenerek" çıkması, istediği Parti Meclisi listesini Kurultay'dan geçirmesi beklenirdi.

Ama öyle olmadı.

1.275 delegeden ancak 1.238'i oy kullandı. Tek aday olmasına rağmen oy kullanan delegelerden ancak 990'ının oyunu alabildi Kılıçtaroğlu. Tam 248 oy geçersiz kullanılmıştı. Tek adaylı bir seçimde geçersiz oy kullanabilmek için insanın hayli çaba göstermesi gerektiği gözönüne alınırsa ortaya şu sonuç çıkar; sayıları 300'e yakın delege ya oy kullanmayarak ya da geçersiz oy kullanarak genel başkana karşı tepkisini en yalın biçimde dile getirdi.

Hatta bir ara kulislerde "iptal oyu kullananların gerçek sayısının 480 olduğu, ayıp olmasın diye hokus pokusla 250'nin altına indirildiği" yolunda hayli iddia dolaştı.

Kimse de bu iddiayla ilgili olarak "yok canım" demedi. Çünkü genel başkanlık oylaması yapılırken bile herkesin aklı Parti Meclisi listesindeydi. Tanıdık pek çok delegede sandık başına gidenlere şu mesajı veriyordu:

"Aman aldığı oy binin altında kalsın. Bini geçerse genel başkan kurultaya kendi listesini dayatır."

Belki de kurultayın en renkli anları önceki gece genel merkezin anahtar listesini beklerken yaşandı. Çünkü başka da bir renk yoktu Kurultay'da. Hani deyim yerindeyse "40 yıldır CHP-SHP kurultaylarını izleyen kıdemliler" bile bir konuda hemfikirdi:

"Bundan keyifsiz, heyecansız, renksiz bir kurultay görmedim ben hayatımda."

Zaten tek genel başkan adayıyla gidiliyordu kurultaya. O yüzden heyecan hayli düşmüştü.

Kılıçdaroğlu'nun sadece Erdoğan karşıtlığıyla sınırlı kalan; bir ayı geçen sokağa çıkma yasaklarının olduğu, sivil ölümlerinin sıradanlaştığı, kentlerin topa tutulduğu bir ülkede bu konulara neredeyse hiç değinmeyen konuşması delegeleri de izleyicileri de tatmin etmedi. Son heyacan kırıntısını da alıp götürdü.

Hemen hemen herkes Kılıçdaroğlu'nun konuşmasını eksikleri üzerinden değerlendiriyordu:

"Artık ülkeyi bir iç savaş görüntüsüne kadar götüren, günlük yaşamımızı derinden etkilemeyi daha da şiddetle sürdüren "Kürt sorunu"nu sadece "çözüm süreci"nde kentlere silah depolanmasına gözyumulması yani AKP eleştirisi üzerinden gördü."

Bölge bir ateş topuna dönüşmüş durumda. Suriye sorunu da , mültecilerin durumu da, Kürt sorununun çözümü de bu kurultayın tartışma konusu olmalıydı.

Hiç değilse Kılıçdaroğlu'nun yaptığı konuşmanın çerçevesi içersinde yer almalıydı.

"Cemevilerini kırmızı çizgisi" olarak gören bir yapının egemen olduğu ülkede Alevilerin de sorunları tartışma maddelerinin içersinde yer almalıydı.

Yani Kılıçdaroğlu'nun konuşması da Kurultay'ın genel kurgusu da dünyanın, bölgenin ve ülkenin yakıcı sorunlarının yer aldığı, tartışıldığı bir çerçeveye dönüşme şansına sahip değildi.

Hele parti içi sorunlar hiç yer bulmadı Kurultay'da. Oysa başkanlığa seçilen Murat Karayalçın "başlama vuruşu"nu "Partimiz yüzde 25'lik oyla orta siyaset kapanında. Bu kapandan kurtulmak zorundayız", "CHP'nin sorunlarını çözmeliyiz ki Türkiye'nin sorunlarını çözelim" sözleriyle yapmıştı. Ancak ne Kılıçdaroğlu'nun konuşmasında ne de Kurultay'ın gündeminde vardı "Türkiye'nin sorunlarını çözecek bir CHP'nin sorunlarını çözmek.."

Bırakın geleceğin CHP'sinin tartışılmasını, son altı ayda yapılan iki genel seçimde yüzde 25 kapanına neden yakalanıldığı, bu yüzde 25 döngüsünden nasıl çıkılacağı da Kurultay'ın ilgi alanına girmedi.

Salonu süsleyen bazı pankartlarda "CHP İktidarı"ndan söz ediliyordu ama bu iktidarın nasıl gerçekleşeceği bir türlü anlatılmıyordu.

İki günlük Kurultay'da doğan bu boşluklar da 21 maddelik sonuç bildirgesinde doldurulmaya çalışıldı. Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı da "Kürt sorununun salt güvenlikçi politikalarla çözülemeyeceği" de ancak sonuç bildirgesine girebildi.

Tüm bunlar kurultay gündeminden "düşünce" geriye bir tek Parti Meclisi seçimleri kalmıştı.

Toplam 60 PM üyeliği için aday olanların sayısı 500'ü geçmişti. Salonda herkes Kılıçdaroğlu'nun yapacağı anahtar listenin gelmesini bekliyordu. İşte bu 35. Kurultay'da heyacanın "doruğa çıktığı" tek zaman dilimi o anlardı.

Ancak bir türlü gelmiyordu genel başkanın anahtar listesi. Ama ortada çeşitli grupların anahtar listesi dolaşıyordu. Hatta genel başkanın anahtar listesi diye "Kurultay piyasası"na sahte listeler bile sürmüşlerdi.  Divan sürekli uyarı yapmak zorunda kalmıştı "Dikkat sahte liste var" diye.

Artık iş o boyuta varmıştı ki, bırakın değişik grupların anahtar listelerini, sahte listeleri, salonda bir de "istemezük" listesi dolaşıyordu. Kendilerini "İnadına Sol" diye adlandıran delegeler, PM listesinde görmek istemedikleri 10 kişinin adını yazdıkları bir listeyi dağıtıyorlardı salonda.

Çoğu sağdan gelen ama Kılıçdaroğlu'nun yanında görmekten çok memnun olduğu politikacıların adlarının üzerine bir de not yazmışlardı:

"Hizmetleriniz için sağolun! Artık dinlenmenizi istiyoruz. PM için emeksiz ve haketmeden hala ısrar ederseniz, bilesiniz ki bu sefer kararımız kesin: Artık sizi istemiyoruz!"

Bu bile delegenin ne kadar kızgın olduğunun, artık birşeylerin değişmesini nasıl şiddetle talep ettiğinin somut göstergesiydi.

Zaten Kurultay'ın bir başlığı da "değişim"di. Ancak delege 35. Kurultay'a adını veren "değişim"ı Kılıçdaroğlu'nun konuşmasında pek hissetmemişti.

Bu yüzden merakla genel başkanın anahtar listesini bekliyorlardı. Tek aday olarak girdiği seçimde bile aldığı geçerli oyları binin altında bırakarak da bu taleplerini net biçimde dile getirmişti.

Gecikmeyle gelen Kılıçdaroğlu'nun anahtar listesi kurultay salonuna bomba gibi düştü.

Konuşması gibi listesi de geçmiş kurultaylara göre daha soldan oluşmuş delegelerin "değişim" talebini karşılamıyordu.

İş delegeye kalmıştı. Çarşaf listedeki adaylardan bir liste işaretlemek için sanki ellerine kalem değil de satır almışlar, Kılıçdaroğlu'nun listesini doğruyorlardı.

Sonunda Kılıçdaroğlu'nun listesinin delineceği biliniyordu ama böylesine elek gibi delik deşik edileceği hiç tahmin edilmemişti.

Delege neredeyse listesinin yarısını budamış, yerine yeni isimler koymuştu.

Tek aday olarak girdiği genel başkanlık yarışından sonraki aşamada aldığı sonuç tam bir hüsran olmuştu. Hatta CHP-SHP çizgisinde bir genel başkanın tek başına seçimlere girip merkez yönetim kurulu listesinde bu kadar ağır kayba uğradığı başka bir kurultayı hatırlayan yoktu.

CHP'de geçmişe göre daha soldan gelen delegelerin sayısının arttığı, Baykal dönemindeki kalıntıların temizlendiği, "ulusalcı" çizginin etkisini giderek yitirdiği yeni bir yapılanma süreci yaşanıyordu.

Kim bilir, CHP'nin 35. Olağan Kurultayı'nda ortaya çıkan bu tablo belki de CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu'nun sondan bir önceki seçimli kurultaya katıldığının habercisiydi.

CELAL BAŞLANGIÇ | HABERDAR