Hep söyleniyordu, artık yaşanıyor.

Müslüman dünyasının cinnet getiren çocukları artık  Avrupalının bir kapı ötesinde oturuyor. Aynı marketten alışveriş yapıyor, aynı kafeye takılıyor.

Vahşet ve barbarlık, haritadaki yerini bile bilmediği uzak coğrafyalarda, meçhul şehir ve kasabalarda yaşanırken de ürkütücüydü.  Ama içiniz dayanmıyorsa yarıda kesip kapatabilirdiniz baş kesme videolarını. Şimdi öyle bir imkân yok. IŞİD’le birlikte savaşmaya giden Avrupa doğumlu radikal gençler, profesyonel katiller haline gelip palalarıyla birlikte ülkelerine geri döndüler!

IŞİD, El Kaide, daha ne varsa hepsi artık Paris’in, Londra’nın, Amsterdam’ın, Kopenhag’ın göbeğinde.

Avrupa korkuyla titriyor.

Korkuyor da, acaba bu korku, yaşanan gafletin sona ermesine yardımcı olur mu?

Batı kamuoyu korku ve nefret sarmalından kurtulup buraya nasıl gelindiğini, bu beladan nasıl çıkılabileceğini daha ciddi konuşmaya başlayabilir mi?

Batı kafası, sorunun mensup olunan dinden değil, yaşanan hayattan kaynaklandığını ve bu dünya bu kadar adaletsiz oldukça bu öfkenin durulmayacağını, böylesi bir öfke birikiminin gözü dönmüş caniler üretmesinin kaçınılmaz olduğunu artık görebilir mi?

Birileri çıkıp, keşke bu bölgeyle bu kadar oynamasaydık, kendi kafamızda devletler yıkıp devletler kurmaya çalışmasaydık; keşke Filistinlileri yurtlarından kovan, biner biner katleden İsrail’e dur deseydik; keşke taa 90’larda Cezayir’de toplumun iradesini bastırmasaydık; keşke Irak’ı parçalamasaydık, bir milyon sivilin can verişini el el üstünde seyretmeseydik, keşke Arap Baharı’ndan bu kadar korkmasaydık, keşke Müslüman Kardeşlerin yolunu kesmeseydik, keşke Sisi’yi desteklemeseydik; keşke bu insanların önündeki bütün çıkışları kapatıp bu gözü dönmüşler güruhunu yaratmasaydık diye düşünür mü?

Daha adil bir dünya, daha adil bir hukuk düzeni kurulmadan bu dünyada kimsenin huzur bulamayacağı kafasına dank eder mi Batı’nın?

11 Eylül böyle bir etki yapmadı. Boston Maratonu katliamı da... Paris cinayetleri böyle bir etki yapabilir mi?

Hiç umutlu değilim...

* * *

Dinlerin tarihselliğine inanan biri olarak, İslam coğrafyasından çıkan şiddet akımlarına karşı ne “İslam’ın özüne dönmek, İslam’ı doğru anlatmak” türü görüşlerin çare olduğuna inanırım, ne sorunun İslam’ın kendisinde olduğunu düşünenlere...

Kitabi olarak bakıldığında sadece İslamiyet değil, hiçbir din şiddete, barbarlığa, vahşete prim veriyor olamaz. Böyle bir din milyarları kucaklayan büyük bir din olamaz. Ama hiçbir din de kitapta yazıldığı gibi yaşanmaz. Her toplum, kendi tarihinin, kültürünün, sosyolojinin, ekonomisinin  “izin verdiği” (ya da mümkün kıldığı) biçimde yaşar dinini.

Bazen düşünürüm, tarih başka türlü yaşansaydı ve Hıristiyanlık bugünkü İslam coğrafyasında yayılıp o bölgenin dini olsaydı; o coğrafya “Müslüman Batı” tarafından tarihi boyunca itilmiş kakılmış, bölünmüş, parçalanmış, tuzaklara düşürülmüş, iliklerine kadar sömürülmüş, cahil ve yoksul kalmış, iç dinamiklerinin harekete geçmesine, iradesinin oluşmasına izin verilmemiş bir coğrafya olsaydı, biz bugün bölgede ve dünyada cirit atan Hıristiyan selefi akımlardan bahsediyor olacaktık.

Ve muhtemelen birileri de kalkıp o “bataklığı” üretenin Hıristiyanlık olduğunu söyleyecekti