Eski Akçakoca Caddesi üzerinde, 3 katlı binanın ikinci katındaki dernek kapısının eşiğinden içeriye adımımı attığımda, liseye yeni başlamış leylim ley havalarında bir delikanlıydım.

Salonda, benim yaşlarımda birkaç yeni yetme liselinin dışında 8-10 kişi benden yaşça büyüktüler. Birkaç bayanın dışındaki erkeler ise sarkık bıyıklı, keskin bakışlı, yeşil parkalı ağabeylerdi.

Toplantı salonu da denilen bölümün ortasından uzunca bir masa, masanın etrafına dizelenmiş tahta sandalyeler, salonun dört bir yanına uzatılmış sedirler vardı.

Hararetli sohbetlerin yapıldığı  salonun ortasında yer alan  uzunca masanın üzerinde birkaç Birinci sigarası, ağzına kadar izmarit dolu birkaç metal küllük, Maksim Gorki’nin Ana’sı, İlya Ehrenburg’un Paris Düşerken’i, Harun Karadeniz’in Eğitim Üretim İçindir ve ismini hatırlayamadığım birkaç kitabın dışında, üzerinde İYG yazan, İlerici Yurtsever Gençlik Dergisi vardı.

Toplantı salonun duvarlarına yapıştırılmış afişlerin üzerinde bir takım insan figürleri ve   o günlerde anlamını pek de bilmediğim “Yaşasın 1 Mayıs, Yaşasın Proletarya Enternasyonalizmi, Faşizme Geçit yok, 141-142’ye hayır, Yolumuz İşçi Sınıfı’nın Yoludur “ gibi sloganlar yazılıydı

Eşiğinden içeriye adım attığım derneğin adı Düzce İGD, İlerici Gençler Derneği'ydi… salonda bulunanlar  DİSK’in öncülüğünde, Taksim’de düzenlenecek 1977 1 Mayıs İşçi Bayramı’nı kutlamak ve yapılacak yürüyüşe Düzce’den katılmak için hazırlık yapıyorlardı.

Kızlı erkekli gurubun topluca seslendirdiği, “ Günlerin bugün getirdiği, baskı zulüm ve kandır. Ancak bu böyle gitmez, sömürü devam etmez, Yepyeni bir hayat gelir, bizde ve her yerde “ dizelerinin yer aldığı 1 Mayıs marşının dışında o gün orada birçok marş söylendi.

O gün geldiğinde (hatırlayabildiğim kadarıyla), 5-6 otobüsle Düzce’den İstanbul’a hareket ettik. İGD korteji Beşiktaş’ta toplanıp oradan topluca Taksim meydanına yürüyecekti.

Katılımın çok yüksek olması sebebiyle İGD ve sendikaların Taksim meydanına girmesi çok uzun sürmüştü.  İTÜ yokuşundan Taksim meydanına girdiğimizde gözlerime inanamamıştım. Allah’ım bu ne büyük kalabalıktı… Kimilerine göre 500 bin, kimilerine göre 1 milyon insan meydana toplanmıştı.

 DİSK başkanı Kemal Türkler konuşmasına devam ederken karanlık eller tetiğe basmış, meydandaki otelin ve çeşitli binalardan benimde içinde bulunduğum onbinlerce insanın üzerine ateş açılmış ve bu ateş sonucu panik halinde oraya buraya kaçışmalar başlamıştı.

Sonrası malum…

28 kişi ezilme ya da boğulma nedeniyle, 5 kişi vurulma nedeniyle, 1 kişi de panzer altında kalarak toplam 34 yurtsever yaşamını yitirdi.

Aradan 43 yıl geçti ve bende oradaydım…

1 Mayıs, emeğin 132 yıllık bir mücadele geleneğidir.

Bu yıl Korana belası nedeniyle meydanlara çıkamazsak bile geçmişten geleceğe yüreklerimizde kutlanıyor.

***

"Ey herşey bitti diyenler

korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler.

ne kırlarda direnen çiçekler

ne kentlerde devleşen öfkeler

henüz elveda demediler."

#adnanyücel