HALEP oradaysa arşiv buradadır, bu satırlar yazarı Esed hanedanına tavır almak için Ankara- Şam ilişkilerinin bozulmasını beklemedi. Tam tersine!

Peder zamanında zaten ara açıkken Baas oligarşisine nasıl karşı çıktıysa, hükümet daha sonra mahdumla halvete girdiğinde de yeni dostluğa itibar etmedi ve “el insaf” dedi.

***

ZİRA genel olarak totaliter rejimlerin, özel olarak da Suriye yönetiminin karakterine vâkıf olanlar için güney komşumuzun “içeriden” değişemeyeceği çoktan kesinlik kazanmıştı.

Ailevi- mezhebî diktatorya öylesine bir mekanizma üzerine inşa edilmişti ki, tek bir kart çekildiğinde bütün şatonun yıkılması kaçınılmazlık arzediyordu.

Nitekim hayatın seyri yukarıdaki gerçeği ispatladı. Beşşar Esed oligarşik iktidarı koruyabilmek için babasına bile rahmet okutan katliamlarla ülkesini bugünkü kaosa sürükledi.

Dolayısıyla, nabza göre şerbet vermeyen bu satırlar yazarının tutumu hem en baştan beri ahlâki, vicdani ve siyasi açıdan ilkesel oldu; hem de bugün Suriye konusunda kopartılan “sulhperest”yaygarayla uzlaşmayan tavrı yine gerçeklerin inatçılığından kaynaklandı.

***      

TABİİ bu “sulhperest” kelimesini kullandığınız an “barış” demagoglarının sırtınıza “savaş kışkırtıcısı” (!) yaftasını yapıştırması rizikosunu baştan kabullenmiş oluyorsunuz.

Cürmü kadar yer yakar, kabullendim! Ama yine de “i”lerin üzerine nokta koyacağım.

Hayır, rejiminden tiksinsem dahi Suriye’yle arbede istemiyorum! Nitekim Türk jeti aynı ülke hava sahasında düşürülünce ilk yazıdan itibaren TSK açıklamasını ciddiye almadım.

Şam’ın meşru müdafaa hakkı kullandığını belirttim ve misillemeye karşı çıktım.

Tekrar aynı şekilde, sivil Suriye uçağının önceki gece Ankara’ya indirilmesini de saçmalık addediyorum. Böylesine alarga davranışlar haklı zemini haksız kılmaya yarıyor.

Demek ki burada da ilkeli ve gerçekçi duruyorum ve “savaş narası” falan atmıyorum.

***      

PEKİ de o narayı “barış”a dönüştürerek kim atıyor? Koroyu hangi şefler yönetiyor?

Biraz iyi bakın, biraz cilâ kazıyın ve biraz cemaziyel’evvel araştırın!

Kim ki dün soyut bir emperyalizm öcüsü arkasına saklanarak Kuveyt işgalinde Bağdat Saddam’ını; Bosna ve Kosova kıyamında Belgrad Miloseviç’ini; İkiz Kuleler katliamında Kâbil Taliban’ını veya Arap Baharı’nda Trablus Kaddafi’sini canla başla sahiplenerek iyi niyetli fakat saftirik “kuş”ları“barış” (!) yemiyle tavlamaya kalkışmıştı, işte bugün de onlar Beşşar Esed’i ve Baas oligarşisini yaşatmak için aynı tür vaveyladan medet umuyorlar.

Ne yukarıdaki rejim ve kişilerin hep totaliter karakter arzetmesi, ne de tatavacıların hep ortak kimlik, hep ortak kurum, hep ortak ruhiyat yansıtması ise tesadüf oluşturuyor.

Damar tektir ve “sol” (!) lâfazanlık kullanan “ulusalcı” manipülatörlerin ta kendisidir!

Bunu görmemek, saptamamak, anlamamak için de kör, sağır ve dilsiz olmak gerekiyor

Üstelik Şam oligarşisiyle Türkiye’deki bir bölüm yurttaşın mezhebî aidiyet paylaşması “duygusal yakınlık” yaratıyor ki, önceki dezenformasyon kampanyalarına kıyasla 5. Kol öncülerin koroya hanende ve sazende devşirmesi şimdi daha kolay bir ortamda gerçekleşiyor.

***

TABİİ, tabii ki barış! Aksini kim isteyebilir? Fakat asla “barışperestlik” değil!

Kavramlar arasındaki hayati farkı es geçtiğimiz ölçüde tüm totaliter ideolojilerin kendi savaşlarını kazanmak için karşı safta daima “sulhperestlik” körüklediği gerçeğini ıskalarız.

Dolayısıyla da “barış” gibi sonsuz meşru bir talebin ancak demokratik toplumlarda dile getirilebildiğini unutarak Esed ve avenesinin ceberut toplum muhafızlığına hizmet ederiz.

Suriye konusundaki ikilem savaşla barış arasında değil özgürlükle esaret arasındadır.

Bir de tuzağa düşen “kuş” saftirikliğiyle ufku tarayan kartal bakışı arasındadır!

[email protected]