Çetin Yılmaz’ı kaç yıldır tanıyorum, bilmiyorum… Hafızamı çok zorladım, bulamayınca, “Fi tarihinden beri” deyip çıktım işin içinden… Tanıyan bilir, konduğu dalda bile kanat çırpan ivecen bir kuş, yorulmak bilmeyen yaşsız, zamansız bir uzun yol koşucusudur Çetin… Bizim cenahın, eşitlik, özgürlük düşlerine en tutkuyla bağlı mecnunlarından biridir… Tam bir görev insanıdır, her daim göreve hazır, her dem hazır kıtadır bu yüzden… En önemlisi de içindeki gökyüzüne bulut gölgesi düşmemiş bir çocuktur… Bir insan onca badireden geçer de, nasıl bu kadar çocuk kalır şaşılasıdır…

Sen misin bunları yapan… Jandarma yemez, yutmaz, bugünlerde ifadeye çeker Çetin’i… Eminim ne sordularsa, inceden dalgasını da geçerek göğsü kabara kabara anlatmıştır Çetin… Vereceği ifadenin, omuzuna takılmış yeni bir yıldız olduğunu söyleyerek aynı şeyleri yapmaya devam edeceğini bildirmiştir çocuksu bir sevinçle… Bir maruzatım var Başefendiye: Çetin Alaplı dağlarında yalnız değildi, hiç yalnız kalmadı zaten… Ben de oradaydım mesela… Zabıt varakasına lütfen ismimi kaydedin... Söylüyorum: “Bu kentin vicdanı olan Çetin’le el ele, Alaplı’da madene izin vermeyeceğiz…”