İkisi de halkın değer dünyasını, milletin hassasiyetlerini değil partinin/örgütün ideolojik kabullerini ve çıkarlarını esas alır. Halkın hissiyatına tercüman olmak, onun isteklerine göre kendisini şekillendirmek yerine halkın kendi hissiyatına tercüman olmasını ister, halkı kendine göre şekillendirmeye çalışır.

BDP'ye göre de halk ne derece örgütün ideolojisine göre dönüşüm geçirirse, ne derece 'örgütün halkı' olursa o derece makbuldür. Eğer örgütsel ütopyayı benimsemezse, mutlak bir sadakat ve teslimiyet içine girmezse o halk ya cahildir, ya satılmıştır, ya devşirmedir. BDP'ye göre PKK'lı olmayan Kürt, başka bir fikre, inanca, ideolojiye sahip olamaz, bunlar makbul ve meşru kabul edilemez. Nitekim terör olaylarında hayatını kaybeden sivillerin önemli bir kısmı Kürt'tür. PKK'nın baskı ve şiddetine, tehdit ve hakaretine uğrayanların da önemli kısmı Kürt'tür.

Otoriter eğilimler, mitleştirilen ve kutsallaştırılan lider tipolojisi, 'örgütün halkı' anlayışı, halkın güdülecek, korkutulacak, şekillendirilecek bir olgu olduğu düşüncesi PKK zihniyetinin özelliklerindendir. Her türlü farklılık aynı şekilde bir 'tehdit'tir, bir 'tehlike'dir.

CHP nasıl kendi ideolojik anlayışına göre bir ulus özlemliyorsa, PKK da kendi ideolojisine göre bir ulus inşa etmeye çalışmaktadır. Ayrımcı, dışlayıcı, ötekileştirici anlayış, her ikisinde de temel karakteristiktir. Kutuplaştırmak ve germek ortak yöntemleridir.

Bu benzerliklere en son Demirtaş'ın 'Öcalan'ın heykelini dikeceğiz' sözleriyle bir yenisi daha eklendi…

Öcalan fetişizmi, BDP'yi sarıp sarmalamış durumda. Öcalan'ı kurtarmak, neredeyse BDP'nin varlık sebebi haline geldi. Bırakın Türkiye'nin meselelerini, Kürtlerin ne sorunu olduğu, ne gibi sıkıntılar yaşadığı onların çok da gündeminde değil. Hatta derinleştirmeye çalıştıkları mücadele bu sıkıntıları daha da artıracak mahiyette…

Öcalan'a endekslenen bu siyaset tarzına rağmen ortada bir sorun var. Özellikle son birkaç yıldır yaşanan gelişmelere bakıldığında Öcalan'a rağmen Öcalancılık yapmak gibi bir modanın başladığı gözlemleniyor. Hem Kandil böyle bir tarz takip ediyor, hem BDP bu davranışı sergiliyor. İmralı giderek daha fazla 'kullanılan', istismar edilen ama daha az takılan, daha fazla devre dışı bırakılan bir konuma oturtuluyor.

Özellikle Silvan saldırısı sonrasında ve Suriye bağlamında yaşanan uluslararası gelişmelerde Kandil'deki kanatların girdikleri farklı angajmanlar, Öcalan'ı 'etkisiz eleman' haline getirmeye başladı.

Başbakan'ın yeni bir sürecin başlayabileceğine dair söylemlerde bulunduğu bir konjonktürde atılan açlık grevi adımı iki açıdan yorumlanabilir. Birincisi muhtemel süreçleri sabote etmek veya zorlaştırmak, ikincisi Öcalan'la yürütülebilecek bir sürece ortak olmaya, bunu manipüle etmeye çalışmak…

Açlık grevleri, Öcalan'a rağmen gerçekleşen Öcalan eylemlerinden biri olarak görülebilir mi? Bu konuda Öcalan'ın düşüncesinin ne olduğunu öğrenmenin en basit yolu, aile görüşmesi, yani Mehmet Öcalan'ın adaya gitmesidir. Ama BDP ve Kandil buna izin vermemektedir.

BDP'liler açlık grevlerinden üzüntü duyduklarını söylediklerine göre bu eylem türünü doğru bulmuyor olmaları gerekir. BDP içinde Öcalan'ın bu eylemleri nasıl karşıladığına (muhtemelen rahatsızlık duyduğuna dair) fikir geliştirebilecek insanlar da var. Girilen bu yolun bir çıkışının olmadığı ve sürece olumlu bir katkı yapmayacağı da çok açık… Peki bu çerçevede milletvekillerinin açlık grevine başlaması hangi amaca hizmet etmektedir, nasıl bir mantığa dayanmaktadır?

Kürtlere rağmen Kürtçülük yapmaya alışan PKK'nın şimdi de Öcalan'a rağmen Öcalancılık yapmaya başlamasının örgüt içinde ne gibi sonuçlar doğuracağını hep birlikte göreceğiz…