Akrebin zehrinde yaşadık. Eski Türkiye buydu. Karanlık ve acı dolu günlerdi. Elimiz, ayağımız, beynimiz ağuyla dolmuştu. Tuzak üstüne tuzağa düştük...

1980 öncesi gençlik hareketleri içine silah sokulurken, Alevi sivil toplum kuruluşları, parti büroları sol görünümlü en saldırgan, en şaibeli örgütler tarafından ele geçirilirken, sağlı-sollu gençler takır takır öldürülürken, Kahramanmaraş'ta mezhep çatışması tahrik edildi.
Sokakta büyük bir yoksulluk ve faili meçhul cinayetler vardı. Bir değişim isteği alevlenmiş, statükoyu korumak için ipleri elinden kaçırmak istemeyen oligarklar, yani vampir oligarşi harekete geçmişti. Batı istihbaratı zaten onlara çalışıyordu. 'Bizim çocuklardı' onlar!
Maraş'ta önce Ülkücüler kullanıldı.
Bir sinema salonuna ses bombası atılarak ateşlenen olaylar, bir taraftan "Aleviler kışlalara yürüdü" diğer taraftan "komünistler camilere saldırdı" şayialarıyla ateşlendi.
Dönemin başbakanı Bülent Ecevit, genelkurmay başkanı Kenan Evren'e, "Durdurun bu katliamı" demiş ama Kenan Evren yeterli asker olmadığını söylemişti!
Asker bekledi, darbeye zemin hazırlandı. İnsancıklar öldü. Devletin müdahale etmediği katliam dört gün sürdü.
12 Eylül'ün cuntası darbeyi yapar yapmaz da ortalık tırak diye sütliman oldu. O yıllarda olan biten insanlığın kara tarihine yazıldı. Sağlı sollu idealist bir kuşak heder edildi, gelecek karardı.
Memleket öyle bir kâbusa sokulmuştu ki, milletin bir kısmı 'Oh darbe geldi canımız kurtuldu' diye düşündü.

Sivas-Madımak, Maraş'ın ikiz projesiydi: 'Böl-çarpıştır-araya gir-halkı kendine muhtaç et!' kuralı yine yürürlüğe kondu.
1993 Temmuz'uydu. Refah Partisi patır patır belediyeleri alıyor. Müslüman demokrat politikacılar yükseliyordu. Değişim isteği bu kez yaygın ve güçlü bir tabandan geliyordu.
Aziz Nesin yaşlanmış, içindeki İslam düşmanı sırtlan sarı dişlerini göstermişti. İrtica, takunyalılar lafları havada uçuşuyor, İngilizlere cilve yapan dandik bir yazar, Salman Rüşdi, hakkında çıkarılan İran fetvasıyla adam yerine konuyor, Aziz Nesin çıkıp Şeytan Ayetleri adındaki beş para etmez kitabı Türkçe basacağını söylüyordu.
Ortam 'Akrepler' için nefisti!
Pir Sultan şenliklerinde kontr-tuzak kuruldu. Camilerde yalan dolan tahriki ile Nesin ve diğer sanatçıların kaldığı otelin önüne gidildi, havaya ateş edildi, taşlar atıldı, otel yakıldı.
37 insanımızı orada kaybettik.
Erdal İnönü ortadan toz oldu. Asker ile polis yine havalara baktı!
Her şey eski bir senaryonun sahneleriyle işliyordu. Tezgâhı kuranlar için aydınların bir önemi yoktu, Nesin'in ölümüne kesin gözüyle bakılıyordu. Asıl mesele Alevilerin ve Batıcı sınıfların yönetimini ele geçirmek, kin virüsü enjekte edilmiş Sünni halkı yobaz katil ilan etmek, ileriki zamanda kullanmaya hazır hale getirmekti.
300 yıldır Anadolu'ya atılan ayrıştırıcı tohumlar, mezhepçi nefret suçları ve ırkçı algı meyvesini vermiş, kullanışlı bir yazarın sayesinde istenen şey olmuştu.
Hemen ardından PKK'nın kiralık katilleri -ki yakın zamanda FETÖ faşizminde, hem de Suriye'de yerinde gözlemlediğimiz gibi içimizdeki lejyonerin isteği ve küresel istihbaratın direkt talimatıyla- Başbağlar'a gittiler ve çoluk çocuk herkesi yaktılar. 33 can heba oldu.
Toplum panik havasına sokulmuş, demokratik değişim isteği durdurulmuş, karanlık 90'lara da yayılmıştı. Refah Partisi kapatıldı. Fakat ikinci bir 12 Eylül yapamadılar! 28 Şubat, hapishanelerde telef ettiği entelektüel Müslüman kuşağa rağmen 'Akrebin' elinde patladı.
Anadolu'nun yerli itirazı ve Erdoğan adındaki cesur adamın önderliğinde bugünlere gelindi.
Tezgâhçılar yenildi. Türkiye kazandı.
Arada giden canlar, şairler, yazarlar, gariban insanlar, bebekler, kadınlar ve boşa geçmiş yıllar oldu.

Sürekli bizi sokup zehirleyen akreplerin tuzaklarından geliyoruz, onu diyorum. Dipsiz kuyulardan, ülkeyi iğdiş edip yönetmek için kana boğmayı makbul görenlerin Türkiye'sinden, devşirilmiş sınıfların derin çekirdeğinden çıktık.
Akrebi kuyruğundan yakaladık. Artık daha çok teşhir etmeliyiz...