28 Şubat darbe sürecinin en hararetli günleriydi; takvimler 25 Şubat’ı gösteriyordu.

Malum gazeteler ‘İrtica, PKK’dan tehlikeli’ manşetiyle çıktı. Darbenin lokomotiflerinden Deniz Kuvvetleri Komutanı Oramiral Güven Erkaya’nın beyanatıydı bu. Binlerce insanın hayatına mal olmuş bir örgütü ikinci plana itip; silahla, suçla alakası olmayan insanları birinci tehdit olarak yaftalıyordu. ‘Yeni Türkiye’ diye karşımıza dikilen 28 Şubat hortlağı da bugün aynı temayı manşetlerine taşıyor. ‘Kur’an kurslarında ürperten yemin’ asparagaslarının yerini ‘yurtlarda beddua’ haberleri aldı. Ergenekon terör örgütü sanıkları bile kıymete bindi, ‘derin analizlerini’ hükümet medyasıyla paylaşıyorlar. Son örnek İşçi Partisi Genel Başkanı Doğu Perinçek, Akit Gazetesi’ne verdiği mülakatta ‘Cemaat’in bitirilmesi için Başbakan Tayyip Erdoğan’a destek vereceğini’ açıkladı.  

Şu sözler Perinçek’e ait: “F örgütünün kökünü kazıyacağız, cemaatlerin değil. Herkes cemaat derken F örgütünden bahsettiği için toplumdaki yaygın ifadeyi kullandım. Ama sonra arkadaşlarım beni uyardı yanlış anlaşılma olur diye. Düzeltelim, bundan sonra hepimiz F örgütü diyelim dedim. Kim onun kökünü kazırsa kimse onun elini tutmayacak ve biz orada beraber olacağız.”  Muhabir, desteğin biraz daha açık ifade edilmesini istiyor ve soruyor: “O halde Tayyip Erdoğan’la da beraber mi olacaksınız?” Perinçek tereddütsüz cevaplıyor: “Evet, o konuda beraber olacağız. Yani F örgütünün kökünün kazınmasında kim varsa. Hükümetin F örgütüne karşı yaptığı her şeyde. Bu örgütün polisini, savcısını, hakimlerini alıyor. (Hükümeti kastediyor). Çok doğru yapılıyor. F örgütüne mensup adam polis olamaz. Yargıç olamaz, memur olamaz. F özel yurtlar kapatılmalıdır. F örgütünün üniversiteleri kamulaştırılmalıdır.”

Güven Erkaya yaşasaydı, kendisiyle günler süren yazı dizisi yapılırdı herhalde. Hükümete destek ve cesaret vermek için üzerine düşeni Perinçek gibi o da yapardı. Düşünsenize okulları kapatma tehdidini 28 Şubatçılar da savurmuş; ‘okulları devlete verelim, işletin’ çıkışı karşısında afallamış ve geri adım atmak zorunda kalmışlardı. Yurtdışındaki kolejleri kapatmayı telaffuz bile edememişlerdi. El altından tezvirat ve ispiyonculuk yaptıkları biliniyordu, ama kamuoyu önünde karalamayı göze alamıyorlardı. Bugün Başbakan Erdoğan ve Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu, onların cesaret edemediğini yapmaya çalışıyor.

Yurtdışındaki kolejler Türkiye’nin dünya çapındaki neredeyse tek markası. Dini, mezhebi, ideolojisi ne olursa olsun bu topraklara mensup hemen herkes o okullara sempati duyuyor. İnsanlar hem fedakârlığı takdir etti hem de küresel pazara sunabileceğimiz bir mesaj olarak destek verdi. Türkçe Olimpiyatları’na gösterilen ilgi başka hangi organizasyona nasip oluyor?

Kolej programlarına birkaç günlük gitmeye nazlananlar; o ülkelere uçakla gidip dönmek için dakika sayanlar şimdi cadı avı yapıyor. Kolejlerin kapatılması adına üretilen sahte gerekçeleri parlatma gayreti içindeler. Somali’deki okul kapansın diye manşet atan Yeni Şafak editörlerini çok değil, bir ay orada mecburi hizmete gönderelim. Bakalım gidebilecekler mi? Bu okullar sadece mahrumiyet bölgelerinde değil elbette. Türkleri ‘işçi’ olarak gören Almanya’da hafta sonu kültür olimpiyatı gerçekleşti. En itibarlı salonlarda Almanca şarkılara türküler eşlik ediyor. ‘Eğitimsiz Türkler’ eğitim markası oluyor. Almanların çocuklarını gönderdiği okullar var. Bu tablodan kim rahatsız olabilir? Hangi vicdan o öğretmenleri jurnalleyebilir?

Elçilikler diğer görevleri yanında o ülkede başı derde giren vatandaşlarına sahip çıkmak üzere görev yapar. Bizim elçiliklerimize verilen görev ‘okulları kapatın, öğretmenleri sürün’. Hafızalarınızı biraz zorlayıp ‘Alman Marko krizini’ hatırlayın. Antalya’da bir İngiliz kızı taciz ettiği ileri sürülen Alman genç tutuklandığında, medyası ve devletiyle bütün Almanya karşımıza dikilmişti. Adamlar tecavüzcüsüne sahip çıkıyor, biz öğretmenimizi ispiyonluyoruz!