Özal’ı kaybedişimizin ardından tam 22 yıl geçti.

O benim, siyaseten aklımın başıma gelmeye başladığı dönemde hayran olduğum ilk politikacıydı; aynı zamanda aklımın başıma gelmesini hızlandıran bir politikacıydı da diyebilirim.

1993 yılında Özal’ın ölümünün ardından Aktüel Dergisi’nde bir yazı yazmıştım. Bir isyan yazısıydı bir bakıma... Yaşarken kadri bilinmemiş bir insana ölümünden sonra düzülen övgülere duyulan isyanın yazısı:  

“Ne oluyor böyle?

Anlayamıyorum, kabul edemiyorum. Ve inanın bu kadarını kaldıramıyorum.

Bütün Türkiye ayağa kalkmış, Özal'ın arkasından ağıt yakıyor.

Sanki daha birkaç ay önce onu Yüce Divan'a sevk etmeye kalkan; yetkilerini kuşa çeviren, elini kolunu bağlayıp Köşk'e hapsetmeye çalışan başkalarıydı. Sanki yıllardır Çankaya'nın işgal altında olduğunu ilan edip Özal'ı oradan indirmeyi milli mesele haline getiren; onu Türkiye'nin en tehlikeli düşmanı olarak gören; ‘bölücülük yaptığı’, ‘devleti iki paralık ettiği’ için lanetleyenler rufailerdi. Onun fikirlerini savunmayı bile suç sayıp bunu yapanlara "yağdanlık" diye hakaret edenler uzaydan gelmişti.

Dışarıdan Türkiye'yi seyreden bir yabancı sanır ki, Sayın Özal, cumhurbaşkanlığı döneminde bu ülkenin basınının tümünü arkasına almış, halkın yüzde doksanının desteğine sahip, tüm partilerin üzerinde konsensus sağladığı milli bir lider, bir kahramandır...

Evet, ölünün arkasından konuşulmaz.

Ama, hiç değilse susalım. Sayın Özal'ın son dönemlerinde arkasında küçük bir halk desteği kaldığını, kurucusu olduğu partinin bile ona sırt çevirdiğini, yeniden siyasete dönme isteğinin toplumun hiçbir kesiminde heyecan yaratmadığını, gezi dönüşlerinde onu karşılayanların sayısının bile azaldığını hatırlayalım ve susalım...

Günlerdir her ağzını açan, kalemi her eline alan onun vizyonundan söz ediyor. Birçok hatası olmuşmuş ama doğrusu, vizyonuyla, fikri cesaretiyle, radikalliğiyle Türkiye'ye çok hizmet etmişmiş...

Lütfen biraz tutarlılık!

Mahalle politikacısından söz etmiyoruz. Bir politik lider zaten doğru bir vizyon, sağlam bir dünya görüşü ve fikri cesaret demek değil midir? Eğer siz Özal'ı Özal yapan bu temel özellikleri pek beğeniyor idiyseniz, neden hep hatalarına takılıp onu bu kadar hırpaladınız?

Özal'ın (sizin deyiminizle) ‘devleti ayağa düşürüşü’ devletle ilgili vizyonundan bağımsız değildi. Ülkenin kapılarını ithal mallarına açışı, yabancı sermayeyi buyur edişi, konvertibiliteye geçişi, ‘milli ihanet’ feryatlarına aldırmadan daha nice ekonomik tedbiri eli titremeden alışı, globalleşen dünya ekonomisiyle ilgili vizyondan kaynaklanıyordu. 141, 142, 163. maddeleri kaldırmaktan korkmayışının, ‘Bölücülük yapıyor’ çığlıkları arasında federasyon tartışmalarını başlatabilmesinin temelinde sağlam bir vizyon yatıyordu.

Ne yazık ki Özal bu ülkeye birkaç numara büyük geldi...

Yanlış anlaşılmasın, ben bugün aramızda vizyonu Özal'ınki kadar sağlam birçok insan bulunduğuna inanıyorum. Ama bu insanların politikanın merdivenlerini tırmanmaya başladıklarında aynı vizyonu ve aynı fikri, cesareti koruyabileceklerine inanmıyorum. Özal'ın temel farkı, mucizevi fikirlere sahip oluşu değil; sahip olduğu fikir ve düşünceleri politik iktidarı ele geçirdikten sonra da aynı cesaret ve aynı pervasızlıkla söyleyebilmesi, hayata geçirebilmesiydi. Devletin başında oturup da ‘mahallenin delisi’ olarak kalabilmesiydi. İktidarı korumak uğruna popülist politikalara saplanıp gitmemesi, çoğunluğa uyma kaygısıyla fikirlerine otosansür uygulamamasıydı.”

* * *

Bu yazıyı okuyup da benzetme yapmamak imkânsız.

Nefret nesnesi olma bakımından Erdoğan, Özal’ı geçti ama Özal’ın etrafındaki nefret halkası da az boğucu değildi doğrusu.

Ayrıca bugün de etrafımda Erdoğan’ın “Allah için, çok iyi işler yaptığını, çok cesur reformlara imza attığını” söyleyerek lafa başlayan, hemen ardından da “ama” diyerek takıldığı üç beş demeci öne sürüp nefret kusmaya başlayan insanlar görüyorum ve kendi kendime soruyorum:

İnsanları takdir edebilmemiz için ille de ölmeleri mi gerekiyor Allahaşkına?