Günlük siyasete uzak bir gözlemciyim. Ama bir siyaset ustası olan Erdoğan’ın başarısının bazı sebepleri şunlardır:

1. Futbol oynamış olmak. Top, kitaba bakmadan oynanır. Top oynamanın önemi maçı izleyen milyonların değil, topla oynayan oyuncuların takdir edebileceği bir sırdan kaynaklanır. Kemal’in tadını bir yerde alan onu başka yerde de tanır. Fortuna denen kuş bu tadı bilenlere meyleder.

2. Politik vahşilik ve sezgi. Demokrasi bir bilim rejimi değil bir irade rejimidir. Teknokrat ve bürokrattan iyi siyasetçi çıkmaz. Şeyhülislam hocaların, üniversiteli akademisyenlerin önündepaçoz ruhlar gibi eğildiğini gören bir siyasetçi, neyin daha önemli olduğunu iyi bilir: iktidar her şeydir. İktidarla parayı, para ve makamla da insanların kahir ekseriyetini satın alabileceğini görür ve satın alır.

3. Siyaset duygu ve seyislik işidir. Milletin hissiyatına kulak veren, mahmuzladığı atınkalp atışlarına dikkat kesilebilenler iyi siyasetçi olurlar (anket ilgisi). Siyasette toplum hakikati istemez; onu mutlu edecek placebo ve soylu yalanları onu rahatsız edecek hakikatlere tercih eder. İyi siyasetçi, topluma istediğini verendir. Darbe var, büyük milletsiniz, tarih yazacaksınız!

4. Siyaseti zinde tutmak için her zaman bir düşmana ihtiyaç duyacağını bilmek ve düşmanını iyi seçmek (gerektiğinde icat etmek). Düşman, siyasetçinin dostudur. Düşmanı şer olarak tesis ettikten sonra düşmandan dehşete düşenleri hayra yani kendine dost olmaya mecbur bırakmak. Her zaman underdog olarak çıkmasını bilmek.

5. Özgül ağırlıklarla tıkanmış geçmişi kırmak ve yeniyi sevk ve hınçla kurmak için enerjisi devrimci gençleri istihdam etmek. Ordusunu gözünü sadece kendisine açmış müştaklardan kurmak.

6. Rant konusunda cimri olmamak. Siyaset yoluyla açılan menfaat imkânlarını geniş kitlelere dağıtmak. Toplumu sadece değerler üzerinden bağlı tutan ideolojik yaklaşım yerine menfaatler üzerinden bağlayacak pragmatik yaklaşımı ihtiyar etmek. Üç tane danışman yerine 30 hatta 300 insana danışmanlık payesi vermek ve toplumun farklı kesimleri üzerine salmak. Yani etrafına topladığı insanları, şahsi menfaatini milli menfaatin içinde arayan gönüllü ve gelirli mümessillere dönüştürmek.

7. Devletten dayak yememek veya bir iki kadro kapmak olarak tanımlanabilecek dindarların devlete yönelik menfaatsel tutumunu, devlet eliyle dayak atmak ve mümkün en geniş kadro ve kitlelere fayda sağlamak olarak değiştirmek.

8. Medyada sel felaketine yol açmak. Medyanın algı üretmedeki “takdir” kabiliyetini keşfedipmedyaya fatih olmak. Mevcut medyayla yetinmemek ve medya enflasyonu ile eski merkezi kenar mahalle hâline getirmek. İçini çöple bile doldursan, medyanın iktidar olmada ve iktidar kalmada anahtar bir rol oynadığını bilmek ve ekranlara bir “alo” mesafesinde yakın durmak (Turgay Oğur saymış, başbakanın isterse kovabileceği gazeteci sayısı 454 imiş).

9. Bıçak sırtı siyaseti: Bir kısmı kaderin cilvesi olarak öyle geçen seçimlerin tümünü birer hayat-memat savaşına dönüştürmekle siyaset üstü hale getirmek. Taraflıkları ikiye sonra da yegâne ve kaçınılmaz olanın referandumuna dönüştürmek. Ey halkım ya benimsin, ya kara toprağın!

10. İslamcılık ve mukaddesatçılığın kesişim noktasında cesaret ve popülizmi cem etmek. Siyasete ideoloji körlüğü ile değil bir esnaf popülizmi ile yaklaşabilmek. Müşteri memnuniyetini esas almak.

11. Dış güçler madenini en küçük çakılına kadar işlemek. Bu madende işçi olarak bütün istihbarat memurlarını ve hamasete aç karına çalışmaya hazır devleti sonradan görmüş bilumum cemaatleri istihdam etmek.

12. Hilafet için Üçüncü Abdülhamid, devlet kuruculuk payesi için de İkinci Atatürk olmaktan çekinmemek.

13. Titremek ama korkmamak.

Not: İsrail’in Gazze’deki zulmünü tel’in ediyorum.

[email protected]

Twitter: @mucahitbilici