Özgecan'ın yanağını, kavuşturduğu ellerine yasladığı ve yüzüne sadece hayallerinin ve umutlarının yansıdığı fotoğraf her insanı vicdanıyla, bütün dünyaya karşı şahsî sorumluluğu ile karşı karşıya bırakacak kadar masumiyet doluydu.

Bu masumiyetin bıçak darbeleriyle parçalanması ve o saflığın benzinle yakılması karşısında isyan etmemek mümkün değil. Tacize ve şiddete uğramak, her kadının korkulu rüyası. Özgecan'ın başına gelenler, bütün ülkeyi kaplayan bu korku perdesini kaldırdı ve genel bir isyanın fitilini ateşledi. Siyasete, iktidar rekabetine dönük olmayan, toplumun en hayatî ihtiyaçlarını ve korkularını temsil eden bir başkaldırı haliyle, doğrudan ayaklanan toplumsal muhalefetle karşı karşıyayız. Başlangıçta siyasî tarafı olmayan toplumsal bir sorun, kendi mecrasında ve usulünde toplumun doğal mekanizmaları ile çözülemezse otomatik olarak siyasî alana taşınır. Çünkü siyaset o doğal mekanizmaları ya doğrudan kendisi engellemiş veya görevini yerine getirip başka sebeplerle tıkanmış kanalları açmayı becerememiş demektir.

Kısaca sorumlu iktidardır. Bakmayın iktidar kanadından gelen popülist söylemlere. İdam cezasından hadım etmeye kadar getirilen çarelerin tamamı, üç gün sürmesi öngörülen toplumsal isyan halinin gazını almaya yönelik tedbirlerden ibaret. Sorun bu kadar basit ve arızî değil.

Haklarını teslim etmemiz gerekir, sorunun çözüleceği çerçeveyi en doğru biçimde tanımlayanlar feministler. Bireysel hayatımıza, özel ilişkilerimize dair bir sorun herkesin başına geldiği cinsten ise bu sorun özel değil kamusal bir sorundur. Bu yüzden feministler: "Özel olan politiktir" sözüyle, siyasetin sınırlarını özel hayatlarımızı içine alacak kadar genişletirler. Doğru! Toplum değişiyor. Her değişim hamlesinde olduğu gibi talep ve zorlama ezilen kesimden, yani kadınlardan geliyor. Erkekler ise geleneksel ayrıcalıklarını, yegane üstünlükleri olan kaslarını kullanarak yani şiddet uygulayarak sürdürmeye çalışıyor. Sürekli artan kadına yönelik şiddet de, bu şiddet ortamından cesaret alan tecavüz olayları da bu farklılığın ve değişime karşı koymanın eseri. Dünya çapında üzerinde çok durulan, çözümü için çok emek ve mesai harcanan bir genel politik sorunla uğraşıyoruz. Genel kültür kodlarının, din kisvesi giydirilmiş erkek-egemen geleneklerin değişmesi lâzım. Eğitim, sanat, popüler kültür ürünleri ve siyasetin kaba erkeksi dili sadece birkaç örnek. Ancak siyasî olarak, Özgecan olayında daha fazlası var.

Türkiye, genel bir kamu düzeni sorunuyla karşı karşıya. Devletin ve tabii devlet gücünü kullanan iktidarların korumak ve sürdürmek zorunda oldukları kamu düzeni son iki yıldır iki taraflı bir tehdit ile karşı karşıya. Barış Süreci, PKK'nın etkili olduğu yerlerde kamu düzeninden fedakârlık ederek sürdürülüyor. "Kamu düzeninden fedakârlık" kamu gücünü kullanan politikacıların veya sivil-asker bürokrasinin kendi kesesinden yaptığı bir fedakârlık değil. Doğrudan güvenliği, esenliği ve sağlığı tehlikeye giren halk bedel ödüyor. Ve bu bedel sadece Güneydoğu'da değil, -hâlâ tek millet ve tek devlet prensibi yürürlükte olduğuna göre- Türkiye'nin her yerinde ödeniyor.

Asıl büyük tehlike ve tehdit ise doğrudan iktidarın kendisinden geliyor. Yolsuzlukların üstünü kapatmak için yargı yerle bir edildi. Yolsuzlukları soruşturamayan, adalet dağıtma yeteneği kalmayan bir yargı, kamu düzenini caydırıcı hükümler vererek nasıl sürdürsün? Adalete güvensizlik, suça eğilimli olanlar için en münbit bataklıktır. İkinci olarak yine aynı saikle, kamu güvenliğinden birinci elden sorumlu emniyet teşkilatının hassas yapısı yerle bir edildi, meslekî refleksleri dumura uğratıldı. Suçla mücadelede en ön safta yer alan tecrübeli emniyet mensupları bugün sırf yolsuzlukların soruşturulmasında görev aldıkları için yargılanıp tutuklanıyorlar. Yolsuzluklara göz yumup, geri kalan güvenlik görevini hakkıyla yerine getirmek topluma itimat telkin etmek mümkün mü?

Türkiye'nin genel bir kamu düzeni sorunu var. Özgecan cinayetine gösterilen geniş toplumsal tepki, bu sorunun tezahürü. Bu toplumsal isyan hali her an genel bir siyasî tepkiye dönüşebilir.