Birkaç hafta önce, çok eski yoldaşım Hamdi (Balcı) ile mevcut politik durumu değerlendirirken, mevcut iktidarın “bu toplumun en faşist odaklarını bir araya getirerek” yeni döneme hazırlandığını, kazanmaları durumunda bunun nasıl sonuçlara yol açacağını bugünden tahmin etmenin bile olanaksız olduğunu vb. konuşmuştuk.

Bugün sevgili Celal Başlangıç’ın, Erdoğan Kendini kurtarmak için, Erdoğan’ı reddedecek!” başlıklı yazısını okuyunca konuyu çift taraflı –bizim durumumuz, onların durumu- olarak yazmaya karar verdim.

Bugün iki önemli haber daha vardı: Sayın Kılıçdaroğlu “Kürt sorununu demokratik yollardan –parlamento çatısı altında- çözmeye kararlıyız” dedi. Sayın Demirtaş’da, "Halkımıza sözümüz olsun, çatışmadan beslenen Erdoğan rejimi sonrasında PKK'nin Türkiye'de tümüyle silah bırakması için elimizden geleni yapacağız, mutlaka başaracağız" diye vurguladı.

Yazımın devamında bu ifadelerin anlam ve önemini de harmanlamaya çalışacağım.

Şimdi onların –iktidar- ve bizim –muhalif- cephemize dönelim.

Onların cephesi “Barış Masası” devrildiğinden bu yana çok net. Bu seçim sürecinde iyice netleşti. Politik arenada var olan en gerici, en faşizan örgüt ve partileri, tüm demokrasi güçlerinin karşısında konumlandıracak bir ittifak kurdu. Hizbullah’ın türevlerinden, faşizmin tüm varyasyonlarına kadar herkes orada toplandı.

Yani bu halleriyle iktidarda kalmaya devam ederlerse… Neyse, aklı-selim herkes tablonun tehlikelerini kavrar.

Gelelim muhalefet cephesine: Sayın Kılıçdaroğlu, “iğneyle kuyu kazarcasına” bir masa kurdu ve bugünlere getirdi. O masadaki HDP “alerjisi” bilinen bir partiye rağmen, hem HDP ile ilişkilerini “sorunsuz” hale getirdi, hem de Cumhurbaşkanlığı adaylığını mutabakatla benimsetti.

HDP, 2015’te “Barış Masasının” devrilmesinden sonra müthiş bir saldırının hedefi haline geldi. Ağır bedeller ödedi, ama direndi, geri adım atmadı. Dünyanın başka bir yerinde –belki istisnaları olabilir- hiçbir parti bunca saldırıya direnemezdi. HDP ölümüne direndi ve gücünü korudu… Böylece tüm devrimci ve demokratların bir mevziisi oldu. Koruduğu gücüyle, kendi dışındaki diğer demokratik güçlere kapılarını açtı. Bazı sol etiketli “sosyal şovenler” rağbet bile etmedi. Politik yaşamları boyunca tek bir bedel ödememiş bazıları “şovmenlik yarışına girdiler” Üstelik bu şovmenliği, bugüne kadar on binlerce bedel ödeyen HDP’nin kanatları altına sığınarak yaptılar.

Oysa karşımızdaki cephe çok yalın, hatta çırılçıplaktı. Bize ne kadar düşman varsa, hepsini yanlarına toplamışlardı…

Biz de onlara karşı “yek-vücut” –tek cephe- olmalıydık… Bu kadar basitti… Çünkü karşımızda Faşizm vardı.

Bu coğrafyada politik açıdan bir gün bile çok uzun bir zamandır. Herkes şapkasını önüne koysun: “İNCE NE YAPIYOR, TİP SIRRI SÜREYYA’NIN KARŞISINA NEDEN ADAY ÇIKARIYOR” diye sorsun…

Ya da 1933 öncesi Hitler’in iktidara gelişini okusun… Bu sayfalarda var…

Son bir cümle de ADA’LI (B.O.) BİR ARKADAŞIMA: “Kızım ve arkadaşlarının tercihi TİP vb. onlara kulak verelim (…)” demişsin. Hatta bizleri de kızın ve arkadaşlarının yönlendiriciliğine davet etmişsin. Benim sana tek sorum var (B.O.)

Hiç kızına, “kızım biz politikada, demokrasi mücadelesi için bedel ödeyenlerin, bu demokrasi mücadelesinin devamını getirmekte kararlı olanların güç olmasını isteriz. Hiçbir bedel ödemeyenler, BAŞKALARININ KANATLARI ALTINDA GÜÇ OLMAYA ÇALIŞAN OPORTÜNİSTLER BİZDEN UZAK OLSUN” dedin mi?

Bunları demediysen, bir şeyler eksik değil mi?

Eğer seçim gününe kadar kendi cephemizi güçlendireceksek, herkes yanındaki kafası karışık olanlara bir şeyler söylesin…

Daha zamanımız var… Ama çok değil… Kullanamazsak yazık olacak, çok yazık olacak