Size bu yazıyı Hindistan’dan yazıyorum. Nepal’de geçirdiğimiz 2 günden sonra buraya geldik. Çoktandır hiç olmadığım kadar kendimi doğaya yakın hissettiğim bu coğrafyayı önceleri garipsesem de 3 gün içinde alıştığımı, sevdiğimi ve içinde yaşamaya mahkûm edildiğimiz beton medeniyetine kıyasla çok daha insani bulduğumu söylemek istiyorum öncelikle.

Yerel kıyafetler içinde, kahverenginin çeşitli tonlarında buluşan insanlar, hayvan ve doğa ile iç içe yaşamaya alışkın burada. Tozla, toprakla, bizim “kir” olarak algıladığımız pek çok şeyle barışık bir şekilde yaşıyorlar. Ayrıca “laiklik-muhafazakarlık-dindarlık” maddeleri tartışma gündeminden hiç düşmeyen, dini sembollere karşı hâlâ çekincelerin bulunduğu Türkiye’den bakıldığında Nepal de, Hindistan da anlaşılması güç bir dini sembol ve dini ritüel cenneti durumunda.

Beş günlük seyahatimde o kadar çok ibadet eden insan gördüm ki, kendimi “umre” benzeri bir ortamda buldum adeta. Hindu’lar, Budistler, Jainistler, Sihler ve Müslümanlar farklı kıyafetleri, farklı tapınakları ve farklı ibadetleri ile hiç gizlenme ihtiyacı duymadan, yan yana iç içe yaşıyorlar. Bu birliktelik, aralarında hiçbir sorun bulunmadığı anlamına gelmiyor tabi ki, geçmişte kimi gruplar arasında kanlı çatışmalar olduğunu ve bu gün de kan dökülmesine sebep olabilecek kritik sorun alanlarının mevcut olduğunu biliyoruz. Ancak bu durum dini çeşitliliğin baskın tezahürlerini engellemiyor.

Nepal’de ziyaret ettiğimiz şehirler, hemen her köşesinde büyük ya da küçük bir tapınağın yer aldığı, insanların ellerinde tespihler, dillerinde dualar (mantralar) ile döndüğü, günlük ibadetlerini yaptıklarının göstergesi olarak alınlarında renkli işaretler taşıdıkları bir dini fuar alanı gibi. Tapınakların birer ahşap oymacılık harikası olan kapıları, pencereleri gerçekten görülmeye değer. Ayrıca tanrıları ve tanrıların çeşitli özelliklerini simgeleyen kimi ahşap kimi taş heykel ve süslemeler her yeri işgal etmiş durumda. Reenkarnasyon inancının tezahürleri olarak ortaya çıkan tanrılara dair sembollerin halkın zihin dünyasında ne anlam taşıdığını bilmiyorum ama Nepal’in “kumari” denen bakire tanrıçalarının durumunun ekibimizdeki herkesi üzdüğünü söyleyebilirim.  Henüz 3-4 yaşındayken, aranan özellikleri taşıdığına inanılan bir kız çocuğunun “tanrıça” ilan edilmesi ve ergenlik dönemine kadar hayatını bir sarayda dışarı çıkmadan, ayaklarını yere basmadan, başkalarının yanında konuşup gülmeden geçirmeye zorlanması, ergenliğe girdiğinde ise bu tanrıçalık görevinden azad edilerek normal insanların arasına karışması ama onunla evlenecek olan erkeğin ölümüne sebep olacağı inancı sebebiyle de ömür boyu bakireliğe mahkûm edilmesi tanrıça “kumari”nin talihsiz kaderini oluşturuyor.

Bu çocuklardan birini gördük, hatta arkadaşlardan bazıları yanına girip çıktılar. Kendine has bir makyajla oturup ziyaretçi kabul eden bu kız çocuğu, tanrıça olabilmek için, her sene tekrarlanan bir korkunç sınavdan başarıyla geçmek zorunda.  Yeni kurban edilmiş 108 buffalonun kafası ve vücutları arasında dönerek yapayalnız bir gece geçirmesi istenen bu çocuklar feminist hareketin gündeminden nasıl uzak kalmış bilmiyorum, ama bu adetin çocuğun insan haklarına aykırı olduğu gerekçesiyle etkili herhangi bir kampanya yapıldığını duymadım.

Nepal’de Müslümanlar da yaşıyor ve iki büyük kompleks şeklinde camileri var, ancak yan yana bu iki cami cemaati birbirinden pek hazzetmeyen iki grubu oluşturuyor. (Gülen cemaatinin ta 1993’te Nepal’e gidip bir okul kurmuş olduğunu öğrendik ama ziyaret edemedik.) Bu cemaatler medrese eğitimi tarzında eğitim vermeye çalışıyorlar müntesiplerine… Şimdilik Nepal hakkında söyleyeceklerim bu kadar, Perşembe günü gezi izlenimlerimi paylaşmaya devam edeceğim inşallah!

Not: Bu yazıda gördüğünüz fotoğraflar, bu geziyi organize eden Hazar Eğitim ve Kültür Derneği’nin geçen yıl ki organizasyonuna ait. İlgili notlara ve fotoğraflara aşağıdaki adresten ulaşabilirsiniz.  http://www.hazargrubu.org/etkinlikler/geziler/603-hindistan-gezisi.html

http://serbestiyet.com/beton-medeniyetinden-toz-toprak-ve-nehir-medeniyetine/