“Düşman gelse böyle namertçe davranmazdı” sözü bir savcı için söyleniyor. Başbakan’a göre demek ki “düşmandan bile namert” savcılarımız var.

Grup toplantısında öfke oklarının hedefinde Adana’daki  TIR’lara operasyon yapan jandarma mensupları ve onları serbest bırakan yargıçlar da yer alıyor. Serbest bırakılan askerler “casuslar ve hainler” oluyor; serbest bırakanlar da “tehdide boyun eğenler veya haşhaşı fazla kaçıranlar”. Bu nefret yüklü söylemin içine “yargıya müdahale” suçunu yerleştirmeyi boşuna denemeyin. Gerçi Anayasa’nın 138. maddesi “Hiçbir organ, makam, merci veya kişi, yargı yetkisinin kullanılmasında mahkemelere ve hakimlere emir ve talimat veremez; genelge gönderemez; tavsiye ve telkinde bulunamaz.” diyor. Başbakan bunlardan hiçbiri ile meşgul değil ki; o doğrudan hakaret ve tehdit ediyor. Savcıya “namert”, yargıca “haşhaşı fazla kaçıran” denmesini engelleyen bir anayasa hükmü var mı? Ayrıca Başbakan’ın “MİT’e ait TIR’ların hukuksuzca durdurulması” lafına karşı, “o TIR’lar hangi hukukla yola çıkmıştı?” diye bir suale yeltenmeniz ne haddinize?

Yürütme erki ile yargı arasında yetki çatışmasını çoktan geride bıraktık.  Burada bir siyasî strateji olarak ısrarla tekrarlanan “nefret suçu” var. Bu yüzden hukuk katliamına takılarak bir neticeye varamayız. Başbakan’ın grup toplantısında vurucu bölüm, “ağzından salyalar akıyor” dediği Bahçeli’ye “gerilimi kim yapıyorsa onu düşürecek olan da odur” ithamında bulunması. Başbakan ne yapsın: Gerilim peşinde koşan bir muhalefetle baş etmek zorunda.

Dünya çapında meşhur Amerikan konfeksiyon markalarından birinin, bidayetinde pazarlama taktiği “nefret” duygusuna hitap etmek idi. Irkçılığın yoğun olduğu günler ve şirkete adını veren patron kalkıp, “Ürünlerimin zenciler tarafından giyilmesini istemiyorum” diyor. Tabii fırtınalar kopuyor. Sonuç, satış patlaması. Sebep: Beyazlar çoğunluk ve bu pahalı ürünleri alacak para sadece onlarda mevcut.

Başbakanımızın nefret söyleminin, bir siyasî iletişim ve pazarlama tekniği olduğunu unutmayalım. Güç arayışı meşrû sınırların dışına çıktığı zaman nefrete yaslanmak zorundadır. Yahudi düşmanlığı  olmasaydı, Hitler bu kadar kestirmeden diktatörlük kurabilir miydi?  “Kültürlü” Almanlar, bu nefret duygusu ile kaderlerini tek kişiye teslim ettiler. Atalarımızın “öfkede akıl olmaz” sözünü, Erdoğan’ın “öfke bir hitabet sanatıdır” vecizesi ile değiştirmeliyiz. Belgesellerde karşınıza çıkar: Hitler’in ayak parmakları üzerinde yükselip, parmağını tehditle sallarken yüzüne hakim olan  öfke yüklü ifade gerçekten etkileyicidir.

Şablon, propaganda yüklü Amerikan filmlerinin bayat repliğine uyuyor. Başkan, ülkesine zarar vermek için kendisini hedef alan kötü adamlarla zorlu mücadeleyi bir yığın badireyi atlatarak kazanır. Yorgun, bitkin ve öfkelidir. Eşi, toparlanmak için biraz dinlenmesini ister. Klişe cevap: “Olmaz, yöneteceğim koskoca bir ülke beni bekliyor.” Ne aşk değil mi? Bulutların nefret yüklü olmasını anlamalı ve anlayışla karşılamalısınız. Aşk ve nefret ikiz kardeştir ve her biri yekdiğerine anlam kazandırır. Kuvvetli bir aşk için, Kaf Dağı’nda kellesi alınacak kötü bir canavar titreyerek beklemeli. Nefretin koyulaşması için, aşkın delice ve çok kuvvetli olması gerekli. Nefretin kolay kolay aşka dönüşmesi mümkün değil ama aşktan her zaman büyük bir nefret çıkabilir. Yani? Yanisi şu: Başbakanımız ülkesini çok seviyor. Kural olarak aşk ve nefret günden güne arttığına göre, bir çare bulmamız lazım?

Kılıçdaroğlu’na yapılan  saldırının psiko-analizine dair elimizde bir bulgu yok. Başbakan’ın grup konuşmasını dinledikten sonra yumruklayacak MHP’li veya CHP’li arayanların ruh sağlığı üzerine eğilmemiz lâzım. MHP’liler bu işe pek müsaade etmezler, sıkıntıda olan daha çok CHP’liler. Hukuk ve adalet arayışı, Başbakan’ın yargıyı itibarsızlaştırması ile anlamını kaybederken nefret dili farklı meşrepteki insanların tek iletişim aracına dönüşüyor.

Nefret bu kadar hükümferma iken, aşk kime sığınsın?