Başbakan Erdoğan’ın Cumhurbaşkanlığı seçiminin ilk turunda seçilmek gibi tarihi bir başarıya imza atmasının ardından siyaset alanı çalkalanmaya devam ediyor. İhsanoğlu’nu öneren ve bir önceki seçimdeki toplam oylarının çok gerisinde kalarak büyük bir hezimet yaşayan 14 partide muhalif sesler yükselmeye başladı. Kaybedenler kulübünün üyesi olan tüm bileşenler şimdi mazeret üretme yarışına girdiler. 

Muhalefetin yaşadığı çalkantıyı perdelemek için AK Parti içinde istedikleri çekişme görüntüsü ise üretilemedi. Birkaç milletvekili arasında yaşanan önemsiz polemiklerin büyütülmesi, ne muhalefetin başarısızlığını örtmeye yetti, ne Erdoğan’ın zaferini unutturdu. AK Parti bugüne kadar olduğu gibi ‘parti bütünlüğünü’ önceleyen bir hassasiyetle münferit hadiseleri bertaraf etti.

Cumhurbaşkanı Gül üzerinden üretmeye çalıştıkları türbülans da akim kaldı.  Gül’ün çevresinden verilen mesajlarla tüm spekülasyonlar ve tezviratlar boşa çıkarıldı.

Gül’ün ‘bir bölen olmayacağı, istifa etmeyeceği, başka parti kurmayacağı, umumi çağrı olursa sürece katılacağı’ gibi bir dizi mesaj, puslu havadan medet uman istismarcıların hevesini kursağında bıraktı.

Katılım oranına yönelik tartışmalar ise muhalefetin aradığı mazereti oluşturmaya yetmedi. Öncelikle yurtiçi katılımın yüzde 77 olması hiç de azımsanmayacak bir orandır. Belki de Erdoğan’ın yarışmadığı bir Cumhurbaşkanlığı seçiminde bu oran bile bulunamayabilirdi. Erdoğan sevgisi ve karşıtlığı üzerinden üretilen siyasi motivasyon böyle bir tablo ortaya çıkardı. Anket etkisi denebilecek rehavet ve sonucun baştan kabullenilmesi sandığa gitme oranını aşağıya çekti.

CHP ve MHP yakınlaşmasının ürettiği yapısal sorunlar, ideolojik travma ve temsil krizi iki parti yönetiminin de başını ağrıtmaya devam edecektir. Ancak meseleye ilkesel yaklaşıp zamanlıca tepki göstermeyen ve parti için sorgulamada yetersiz kalan muhaliflerin seçim sonucu üzerinden bir tepki üretmesi ve kısa vadede netice alması çok mümkün görünmemektedir.

Erdoğan girdiği dokuzuncu seçimden de zaferle çıkarak en güçlü noktada Cumhurbaşkanlığı makamına gelmektedir. Cumhurbaşkanının Yeni Türkiye’nin inşasında oynayacağı etkin rol, Türk siyasetinin sıklet merkezini de Cumhurbaşkanlığı seçimlerine kaydıracaktır.

Seçimde HDP’nin oylarının çok üzerine çıkan Selahattin Demirtaş görece bir başarı elde etti. Kürt milliyetçisi bir hareketi marjinal sola açarak açılım yapmayı deneyen ve başarılı olamayan HDP, Demirtaş’ın adaylığıyla bu başarısızlığı bir nebze de olsa telafi etti. Bu görece başarıda Demirtaş’ın sergilediği profil kadar diğer muhalefet adayının yetersizliği ve zayıflığı da etkili oldu. İhsanoğlu’na oy vermeyi içine sindiremeyen bazı solcu ve liberallerin oyu Demirtaş’a kaydı.

Sola açılmak ile muhafazakar Kürtlere açılmak arasında tercih yapan ve stratejisini hükümet karşıtı cephenin sol bloğuna seslenmek üzerine kuran Demirtaş HDP’nin hiç oy alamadığı bazı çevrelerden destek üretebilmeyi başardı.

Demirtaş’ın bu durumu yanlış yorumlaması ve ulusalcı-statükocu bloğun rüzgarıyla büyüdüğü yanılgısına kapılması çözüm sürecine çok da sempatiyle bakmayan bu çevrelerin körüklediği farklı eğilimlere prim vermesine sebep olabilir.

Çözüm sürecini destekleyen iki adayın aldığı yüzde 62 oy oranı bir yönüyle sürece verilen destek olarak da okunabilir.

PKK sempatizanı olan kitle kampanya sürecince Demirtaş’ın fazlaca Kürtlük vurgusu yapmamasını veya örgütsel hedeflere değinmemesini görmezden gelmeyi, bir nevi dondurmayı tercih etti. Bundan sonra Demirtaş’ın aynı profili sürdürüp sürdürmeyeceği de PKK ve HDP kitlesinin bu yeni görünüme ne kadar tahammül gösterip göstermeyeceği de merak konusudur.