Biri Türk, biri Kürt, diğeri de Ermeni olan üç arkadaş bir gün yola çıkıp yürümeye başlamışlar. Ermeni olan aynı zamanda papazmış ve üzerinde de papaz kıyafetleri varmış.

Sıcak yaz günü yolda ilerlerken susamışlar, dilleri damaklarına yapışmış. Etrafta su yokmuş ama yollarının üzerinde üzüm bağları varmış. Bakmışlar susuzluğa çare yok, şu bağlardan birisine girelim de iki salkım üzüm yiyelim demişler.

Bir süre sonra bağın sahibi Türk çıkagelmiş. Üzümlerinin yendiğini görünce çok sinirlenmiş. Pataklamak istemiş bu üç arkadaşı. Ama üçünü birden dövmesi zor tabii...

Birinin kıyafetinden papaz ve Ermeni olduğunu; diğerinin konuşmasından Kürt olduğunu; üçüncünün de Türk olduğunu çakmış hemen. İlk önce gözüne Ermeni’yi kestirmiş. “Ulan” demiş, “Bu Türk’tür benim kanımdandır. Bu Kürt’tür benim din kardeşimdir. Sana ne oluyor da benim üzümümü yiyorsun.” Sonra da bir güzel pataklamaya başlamış papazı. Türk’le Kürt bakmışlar kendilerine çıkan bir fatura yok. Arkadaşlarının yediği dayağı seyretmişler öylece.

Bağın sahibi papazı iki seksen yere serdikten sonra, bu defa Kürt’e dönmüş.“Tamam” demiş “Anladık Müslüman’sın da neden izin almadan bağıma giriyorsun? Bu adam Türk o benim kardeşim de, sana ne oluyor?” Ardından pata küte yere sermiş Kürt’ü de...

Sıra Türk’e gelmiş. “Tamam anladık Türk’sün. Aynı kandanız, aynı dindeniz ama sahibi olmadan başkasının bağına girilir mi” demiş, bir güzel ona da girişmiş.
Türk de yediği yumruklarla yere düşünce Kürt’e dönmüş ve “Biz” demiş “Papazı dövdürmeyecektik.”

* * *

Bana sorarsanız, rahmetli Sarkis Çerkezyan’ın babasından duyup anlattığı bu hikaye/fıkra bütün Türkiye tarihinin özeti gibidir.

Nasılsa bana yapılmıyor diye, bir ülkede meydana gelen olağanüstü büyük adaletsizliklere, haksızlıklara göz yuman hiçbir toplumun hiçbir zaman iki yakası bir araya gelmiyor.

1915’te bu ülkeden Ermeniler sökülüp atıldıktan sonra da bizim iki yakamız bir araya gelmedi. Sonra baktık devlet Kürtler’i dövüyor. Aleviler katlediliyor. Dindarlar baskı altına alınıyor...

Bugün yine “paralelciler” diyerek, belli bir kesim feci şekilde dayak yiyor devletten. Yine birileri nasılsa bana dokunmuyor bu işin ucu diye kafasını başka tarafa çeviriyor.

Bir devlet vatandaşlarını dövmeye başlamışsa, hukuksuzluk kaide haline geliyorsa, o şamar sonra muhakkak başka birilerinin suratına da iniyor.

Türk’ün dayak yedikten sonra Kürt’e dediği gibi, biz o papazı dövdürmeyecektik. Biz o Ermeni’yi kovdurmayacaktık. Biz Alevi’nin katline göz yummayacaktık. Biz bu kadar hukuksuzluğa, haksızlığa göz yummayacaktık...