Bugün 1 Eylül ve Kurban Bayramı.

Her yıl, 1 Eylül günü, sadece kâğıt üzerinde bir mevsim dönümü yaşanmıyor, yazın bittiğini bıçak gibi kesen bir keskinlikte hatırlatan iklim farklılaşmasına da tanık olunuyor.

Ya da bana öyle geliyor.

Bugün bulunduğunuz ilde sokağa çıktığınızda dünden farklı bir havayla karşılaşmaya hazır olun.

Yaz bitti, sonbahar kendini hissettirmeye başlayacak.

İnsan yaşta kıdem alınca, her günün, her ayın, her mevsimin ve her yılın kıymetini daha iyi anlıyor.

Takvimden düşen yaprak sayısının artıp takvimde kalanların azalmasını gözleriyle görmesi gerekmeden anlıyor hem de…

Feri kaçmış gözleri hatırlatıyor, yola çıktığı andan başlayarak sızlayan dizleri hatırlatıyor, yorgun hafızası hatırlatıyor.

Daha da önemlisi, dün sizin çocuğunuz olanların bugün kendi çocuklarıyla yanı başınızda yer alması hatırlatıyor geride bıraktığınız yaşanmış zamanı…

Kendi hesabıma, her 1 Eylül günü, ömrümün muhasebesi için kritik bir zaman eşiğidir.

Bu yıl hesaba günün ‘Kurban Bayramı’ olması gerçeği de karıştı.

Nostaljik takılacak ve “Nerede o eski bayramlar” muhabbetine kapı aralayacak değilim.

Eski bayramlar da güzeldi, bugünün bayramları da onlardan geri kalmıyor; yalnızca sizinle birlikte ihtiyarlayan zamanın ‘güzel’ telâkkisi değişiyor. Geride kalan günleri ‘daha güzel’imiş gibi gösteren, o güzelliklerin yaşandığı zaman diliminde sizin/bizim şimdikinden daha genç oluşumuz…

O bayramlarda el öpen iken şimdilerde eli öpülene dönüş bile değer kavramı açısından yeterince açıklayıcı değil midir?

Umarım, bugün herkes, genciyle yaşlısıyla, hayatlarının en önemli gününü yaşadıklarını idrak eder.

Her günümüz hayatımızın en değerli günüdür çünkü; bayram herkese işte bunu hatırlatmalı.

Neden daha uzun ve konusu itibariyle gününüzü karartma ihtimali de bulunan ‘siyaset kokulu’ bir yazıyla karşınıza çıkayım ki bugün?

Bayramınızı en yürekten duygularla kutluyorum.