Gündemden konuşurken bir süredir olumsuz unsurları kaçınılmaz olarak arka arkaya diziyoruz.

Tahir Elçi'nin öldürülmesi, Rusya krizi, Güney Doğu'daki sokak savaşları, siyaset ikliminin yerini şiddet ve asayiş bulutlarına bırakması...

Koşullar böyle seyrediyor...

Olumlu kefe ağır basmıyor, ama orada duruyor.
Kasım seçimlerinin işaret ettiği en güçlü gerçek, siyaset-toplum bağının kuvveti, siyasi iktidara güven ve hükümet istikrarı olarak karşımızda...

Olumlu kefenin ilk unsuru şüphesiz bu.
Nitekim Türkiye adım adım 23 aylık kesintisiz seçim kampanyaları havasından çıkıyor. İç siyasi atışmalar ve kutuplaşmanın keskin kokusu azalıyor. 4 yıllık bir seçimsiz dönem var önümüzde.

AK Parti dengeleri açısından bakıldığında kurulan hükümet “makul” bir görüntü veriyor. Ekonomi politikalarında süreklilik, Davutoğlu'nun sık zikrettiği ve vadettiği reform paketleri bu kefeye ilave edilebilecek hususlar.

Olumlu kefeden söz edildiği anda karşımıza çıkan asıl soru şudur:
Türkiye Kürt sorunundan kurumsallaşma tartışmalarına, hukuk meselesinden anayasa yapımına, özgürlüklerden kamusal alanın çoğulculaşmasına kapı açan yeni reformist bir faslı başlatabilecek midir?

Bunun koşulları ve imkanları var mıdır?

Bu tür sorular karşısında olumluyu zorlamak gerekir.

Malum Türkiye'nin reformist dönemleri iç dinamikler ile dış rüzgarların el ele vermesiyle her zaman yakından ilgili olmuştur.
AK Parti iktidarının ilk dönemlerini hatırlayalım. 2004'te Kıbrıs'ın üyeliğiyle ilişkiler gerilse de, Türkiye-AB ilişkilerinde 2008-2009'a kadar uzanan evre siyasi hayat açısından belirleyici bir rol oynamıştır. AK Parti'nin eski düzen aktörlerine karşı verdiği mücadelede AB desteği hep yanında olacak, bunun meşruiyeti Türkiye içindeki değişimci ittifakı besleyecektir. Bu öyküde etkileşim sadece fiili ve politik değildir. Semboliktir, sosyalizasyon boyutu vardır. Zira yerel hassasiyetler ve yerli değerlerle, evrensel duyarlılık ve değerler arasında bir ilişkiye, iç içe geçmeye yol açar. Nitekim kimi yazar ve kanaat önderlerinin siyaset takıntısı ve günü mutlaklaştırma eğilimi bir kenara itilirse, görülecektir ki, Türkiye toplumsal düzeyde tüm kesimleriyle bu istikamette son derece önemli ve kalıcı bir yol almış, ciddi bir demokratikleşme öyküsü yaşamıştır.

Reformist dönem ihtimaline, yalnızlıktan aranma çabalarına açılan en gerçekçi kapı bugün yine Avrupa Birliği'dir.
Kıbrıs meselesi, kimi Avrupa ülkelerinin Türkiye'ye uzak ve soğuk durması, Türkiye'nin iç siyasetindeki özgürlük ve otoriterlik tartışmaları bu ilişkileri bir süredir askıya aldı.

Ne var ki, ortaklıklar sadece değerler sistemi üzerinden olmuyor, stratejik konumlar, siyasi gerekler de belirleyici bir rol oynayabiliyor.

Nitekim göçmen ve IŞİD meselesinin AB'yi Türkiye'ye yeniden bakmaya ve yaklaşmaya ittiği ortada. Türkiye'yi Avrupa'dan uzak tutarak “sorunlu bölgelerle komşu olmayalım”, “İslam'a kapı açmayalım” tezlerinin iflası bu iki konu üzerinden açık biçimde yaşanıyor. Ve Türkiye yeniden içerideki, muhtemelen üye bir tampon olarak yeniden telakki edilmeye başlanıyor.
11 yıl sonra ilk toplanan liderler seviyesindeki AB-Türkiye zirvesinin anlamı da buydu.

Bu zirve yeni bir dönemin başlangıcı olabilir mi?
Evet...

Yakınlaşmada, göçmenlerin Avrupa sınırını aşmadan Türkiye'de tutulma imkanları, IŞİD'e karşı işbirliği konusunda Türkiye'den beklenenler belirleyici bir rol oynasa da, ilişkilerin buzdolabından çıkarılması, serbest dolaşım konusunda anlaşma, Sarkozy'nin bloke ettiği yeni bir müzakere faslının açılması Türkiye açısından önemlidir.

Bundan böyle Ankara'ya düşen, ki Davutoğlu bunu açık bir şekilde vurguluyor, hızlı ve etkin bir reformist dönemi başlatmak, aralanan bu kapıyı iyice açmaktadır. Kürt meselesi bunlar arasında özel bir yer tutmalıdır.

Umarız iç ve dış koşullar müsaade eder.
Ve her anlamda bir “geri dönüş” mümkün olur.