“Türkiye’nin ‘yeni aşırı sağ partisi’, ‘yeni Türkiye medyasının’ ta kendisi. Twitter fenomenleri, aşırı medyatik bazı genç ‘yazarlar’, ‘gazeteciler’... Bu yeni kitle, ‘neo-medya eliti’, Avrupa’da yeni aşırı sağ partilerin işlevini görüyor merkez sağı ve solu da ‘aşırıya kaçırıyor’.. ” demiştim geçen yazımda...

Polonya’da Majdanek toplama kampını ziyaret eden Türkiye’den iki öğrencinin İsrailli gruba Nazi selamı vermesi üzerine, Hürriyet Pazar’da Gökçe Aytulu, Türkiye’deki “Naziler” konusunu gündeme getirdi. Gökçe’nin “Türk Nazi Partisi”nin internet sitesini inceleyerek yazıya döktüğü gözlemler son derece enteresandı. Bu yorum-haber, Türkiye’de medya genelinde, öğrencilerin “şaka yaptığı için başlarının yandığı” söylemi hâkim olmasına tezat, sorgulayıcı da bir tondaydı. Maalesef, medya genelinde sorgulama yerine olayı, “biraz ayıplayarak hoş görme” havasının ağır basması da, basındaki milliyetçilik damarı ve ahlaki boşvermişliğin örnekleri.

Nazi selamı olayı, akla aşırı sağı getiriyor hemen...

Oysa, benim geçen yazıda bahsettiğim “yeni aşırı sağ”, ortada “Heil Hitler” diye dolaşan bir akım değil.

1980’lerden beri, Avrupa genelinde yeni aşırı sağın yükselişi, akademide ve medyada önemli gündem maddelerinden...

Ancak, sözkonusu siyasi akımı, “yeni aşırı sağ” olarak adlandırmak, belki de yanlış...

Bir kere, 1980’lerden beri adım adım merkez siyasete yerleşen “aşırı sağ”; artık “mevsim normallerinde” sayılabilir.

Ayrıca, hâlâ “aşırı sağ” olarak dışlamaya, bu şekilde bir etiketlemeyle de, siyasetin kabul edilebilir sınırları dışında bırakmaya çalıştığımız politik çizgi, “popülist” damarıyla, tüm Avrupa (ve bence Türkiye) siyasetinde demokratikleşme ivmelerini teslim almış durumda.

Erwin Scheuch ve Hans-Dieter Klingemann’ın “Batı demokrasilerinin normal patolojisi” olarak nitelediği aşırı sağ hareketlerin, bu akademisyenlerin öne sürdüğü şekilde yalıtılmış bir hastalık olmadıklarını kabullenince, aşırı sağ söylemlerin, “halkçılık” kisvesi altında nasıl sıklıkla karşımıza çıktığını da daha iyi fark ediyor insan.

Konunun önde gelen uzmanı, Georgia Üniversitesi’nden Cas Mudde’nin tezi, bir önceki yazımda da atıfta bulunduğum gibi, aşırı sağ, “patolojik bir normallik”...

Nazi selamı çakan tavrın da, “şakacı gençlik” diye nitelenebilmesi veya Nazi selamı çakmayı “şakacılık” sanan gençliğin yetiştirilebilmesi de, aşırı sağ çizginin “patolojik normalliğinin” sonucu.

Popülizm ve aşırı sağ, o kadar iç içe geçiyor ki, “halkçı” çizginin nerede bitip, tehlikeli suların nerede başladığının çetelesini tutmak zor.

Popülizm, demokrasi maskesi altında demokratik ideallerin yozlaştırıldığı bir “normal” yaratıyor; ki, bu “normal”, adeta bir manyetik alan gibi kamuoyu algılarını çarpıtıyor.

Akademik dünyada, popülizm, insanların “temel duygularına hitap eden basit siyasi söylem” olarak tarif ediliyor. Çözülmesi güç, çetrefilli, incelikle ele alınması gereken toplumsal sorunlara, adeta kılıç darbesi vurarak kolaycı çözümler getiren siyasi yaklaşım olarak da...

Ancak, Mudde gibi ben de, aşırı sağ popülizme sözkonusu olunca, Ruy Texeira ve John Rudis’in dikkat çektiği noktanın son derece can alıcı olduğunu düşünüyorum: Popülizm öncelikle, “kötü” seçkinler/elitler ve “temiz halk” arasındaki ilişkiyi temel toplumsal sorun olarak alıyor. Ve “yoz elitlere” karşı, “saf beyaz halkın” savaşını yürüten kahramanların hareketi olmaya soyunuyor. Yeni aşırı sağ popülizm de, “beyaz-temiz-saf” halkın iradesinin vücut bulduğu siyaset...

“Biz” ve “onlar” kutuplaşması, yeni aşırı sağın can damarı, yaşam kaynağı.

Tanıdık geldi mi?

[email protected]