Ama, seçim öncesi bazı yakıcı sorunları sönümlenmeye bırakmak ve ortamı biraz yatıştırmak hedefine doğru bir karar verilmiş de olabilir. Bana bunu düşündüren daha çok bizim Taraf’ta yayımlanan kısa bir haber oldu: Bülent Arınç Bursa’da konuşmuş; Cemaat’ten söz etmekten öteye, Cemaat’e “hitap etmiş”: “Biz varsak, siz de varsınız,” diyor. Bu bana ilginç geldi.

Cemaat söyleminden çok ortaya attığı iddialarla, ucundan gösterdiği bilgilerle gündem yaratıyor ve ortamı belirliyor. Başbakan ise en üst perdeden olmasına özen gösterdiği konuşmalarla gerginliği götürebildiği kadar götürüyor. Şimdi, Taraf’taki o kısacık haberde Arınç’ın bu konuda da bir şey söylediğini görüyoruz: “Başbakanımızın içi yanıyor da onun için bazı şeyleri yüksek perdeden söylüyor,” demiş.

AKP iktidarının önemli yerlerde bulunan üyelerinin, örneğin bakanların vb. olağan işleri ve yükümlülüklerinin yanısıra bir görevleri de Başbakan’ın söylediği sözleri, takındığı tavırları tevil etmek. Başbakan’ın kendisinin de “Galiba aşırı gittik,” dediği ve bu tevillere ses etmediği bir dönemi vardı böyle hatırlıyorum. Ama iktidar uzadıkça bu tutum değişti. Lafını tevil etmeye çalışanı açığa düşürerek, “Hayır, ben tam da onu kastettim” dediği çok sayıda olay biliyoruz. Bunlardan biri Bülent Arınç zaten.

Neyse, ne diyor Bülent Arınç bu son durumda: “Bizi yıkmaya çalışmayın, sonra siz de yıkıntının altında kalırsınız,” diyor. “Biz varsak, siz de varsınız” sözünde, yanılmıyorsam, “Biz oldukça size de varolma teminatı veririz” vaadi de içkin. Yani, “Şu olanları unutalım, ‘symbiosis’imiz devam etsin,” demiş oluyor. Daha ilk Dershane tartışmaları başladığında gene bir vakit tanıma vaadinde bulunmuştu.

HSYK ise bir kere Avrupa’da bir duvara gelip çarptı. Bu tabii hiç beklenmedik bir şey değildi. Girdiği ruh hali içinde Başbakan’ın “Avrupa duvarı” falan dinleyeceği kanısında değilim. Ama şu anda, herhangi bir Anayasa değişikliği, yasa değişikliği olmaksızın, ortalığı hallaç pamuğu gibi atmış durumdalar. Yani o “Anayasa revizyonu” âcil bir ihtiyaç olmaktan çıktı. Onun için ertelenebilir.

Bunları söyledikten sonra, Arınç’ın açmaya çalıştığı barışma sürecine geleyim: sahnede iki “İslâmî siyaset” çizgisi, anlayışı, ekolü, ne diyecekseniz, bunlar var; epey süredir bir işbirliği yaparak yanyana durabilmiş bu iki hareket şimdi çatışma halinde. Arınç, bu çatışmaya rağmen, nesnel olarak bakıldığında, bu iki hareket arasında hayatî bir bağ olduğunu anlatmaya çalışıyor.

Niye böyle? İkisinin arasındaki ortaklıktan ötürü değil (nitekim çalışıyorlar): dışlarındaki düşmanlarının uzun vadede ikisini de yok etme kararlılıklarından ileri geliyor bu “kader birliği” ihtiyacı. Böyle bir “kararlılık” var mı? Bence var. Cemaat AKP’ye vurunca, mâlûm kesim “F-tipi” muhabbetini kesti; şimdi de, Başbakan Ergenekon’a el uzatınca, o tarafa geçmiş gibi görünüyor. Ama bunlar taktik “deplasmanlar”. İkisine de körü körüne düşman oldukları apaçık.

Sonuçta gene aynı yere geliyorum: bu ülkede sağlam bir demokratik platform olmaması, demokratik değerlere dayanan bir siyaset kültürünün oluşmaması. Onun için, “Sizin varlığınız bize bağlı” anlayışı üzerinden giden bir diyalog. “Hepimizin varlığı demokrasiye bağlı” diyemiyor Arınç. Ama hangimiz diyebiliyoruz bunu?

Çünkü, on küsur yıllık bir mücadele ve belirli kazanımlardan sonra, bizzat Başbakan, elinde tokmak, Kars’ta “ucube” yıktığı gibi, zor belâ buralara getirdiğimiz demokrasiye biçim vermekle meşgul.