DEM heyetinin İmralı’ya giderek Öcalan’la beklenen görüşmeyi yapması çok şey değilse de önemli bir şeydir. En nihayet, bu görüşmeyi isteyen ve tavsiye eden iktidar olduğu için, kafalarında çözüm namına her ne varsa İmralı bu yolun en önemli kilometre taşı olmalıdır. Tek başına Öcalan’ın mesajı da çözümü garanti etmese de içinde bunun olmadığı bir yol haritası bulunmuyor.

Yen bir yola giriş bilindiği gibi MHP Lideri Bahçeli’nin, Öcalan’a yaptığı şok edici çağrıyla başladı. Cumhurbaşkanı Erdoğan da Bahçeli kadar coşkulu olmasa da genel ifadelerle bu girişimi destekledi. Ya da muhtemel bir çözüm sürecinden kaçınmadı. İlk mesajın verildiği; yani Bahçeli’nin “Öcalan örgütü fehettiğini açıklasın, gerekirse bunu gelip Meclis’te söylesin” dediği gün herkesin aklında PYD/YPG’ye nasıl söz geçirileceği sorusu vardı. PKK’nın Türkiye içindeki eylemleri zaten çoktandır azalmış ve ağırlık Suriye’ye verilmişti. Dolayısıyla, meselenin terör boyutu denilince, Kuzey Suriye’den bulunan tehdit potansiyeli öne çıkıyordu. Muhtemelen Erdoğan’ı da temkinli durmaya zorlayan buydu.

Ancak kısa sürede Suriye’de rejim yıkıldı, Esad gitti, Rusya ve İran kaybetti ve en önemlisi de PYD/YPG’nin ABD’den başka destekçisi kalmadı. O ABD’nin yeni Başkanı Trump da “İlk fırsatta Suriye’den çekileceğim” diyor. Dolayısıyla Kürt meselesi dosyasındaki en önemli “mesele” bir anda kendi kendine çözülmeye başladı. O kadar ki Suriye kolu, bırakın federasyon talebini, “Sınır güvenliğini Suriye merkezi yönetimine devretmeye hazırız. Şam bizim de başkentimizdir. Biz de Suriye ordusuna katılabiliriz” gibi önemli mesajları peş peşe vermeye başladı.

Henüz kağıt üzerinde de olsa bu sözlerle Türkiye’nin güvenlik kaygılarını gidermeye karşı anlamlı adımlar atılmaya başlandı. Aslında sadece kağıt üzerinde de değil çünkü yeni Suriye yönetimi tamamen Türkiye’nin kullandığı bir dille hem PKK kaynaklı bir eyleme izin vermeyeceklerini, hem de PYD/YPG’nin çatı örgütü olan SDG’nin Suriye ordusuna entegre edileceğini açıkladı.

Bütün bunlar, PYD/YPG’nin siyasi iddialarının bir buçuk ay öncesine göre daha zayıf olduğunu gösteriyor. ABD, belki hâlâ destek verebilir ama Türkiye’nin itirazına karşı anlamlı bir gerekçe ileri süremez.

Dolayısıyla, PYD/YPG birkaç hafta öncesine göre daha güçsüzdür. Ve eğer Öcalan bir çağrı yaparsa, bugün sözünün dinlenme ihtimali Suriye’de rejiminin yıkıldığı 7 Aralık’ın öncesine kıyasla daha yüksektir. Bir anlamda, Suriye’de rejim değişikliği Öcalan’ın PKK ve uzantısı PYD/YPG üzerindeki etkisini de güçlendirmiştir. Çünkü şartlar değişti ve psikolojik üstünlük Suriye’de üniterizmden yana bir dengeye oturdu. 13 yıldır sürekli tekrarlanan ama bir türlü mümkün olmayan “toprak bütünlüğü” hedefi doğal olarak gerçekleşti. Bunun aksine bir fikir, analiz olarak bile dile getirilemiyor artık.

Sadece Suriye sahası değil, toplamda bütün Ortadoğu’da PKK’nın hayat imkanı bulamayacağı bir yeni denklem oluşmak üzeredir. Sadece olağan destekçi ABD’nin değil, irili ufaklı bütün güçlerin PKK ya da uzantısı yapılara destek verme zemini ortadan kalkıyor.

Tarih, Kürt meselesinin çözümünde bütün tarafların önüne benzersiz bir fırsat zemini sunmuş bulunuyor. Türkiye’ye de büyük bir avantaj vadediyor.

Elbette, her şey Türkiye’nin önüne altın tepside sunulmayacaktır. Tarihin akışını doğru istikamette tutmak için çaba göstermek, politika geliştirmek ve çözüm için yaratıcı yöntemler üretmek gerekecektir. Kürt meselesinde çözüm neyi gerektiriyorsa eksiksiz yerine getirmek de Türkiye’nin sorumluluğudur. Ki, bir daha bu mesele içeriden veya dışarıdan bir şekilde suistimal edilemesin.