Neresinden tutsanız elinizde kalıyor diye bir deyim var ya.

İşte bunu yaşıyoruz sosyal ve siyasal  olarak.

Öyle bir yoğun gündem var ki ülkenin önünde, hangisinin ilk sıraya almakta yazı yazanın işini zorlaştırıyor,tabiki objektif gazetecilik ve yazarlık yapanlar açısından bu sıkıntı.

Havuzdan beslenen Saray talimatlı bir tetikçi esnaf takımından, mesleğine ihanet edenlerden iseniz böyle bir sıkıntınız olmaz.

AKP’nin on dört yıllık iktidarında 17 bin işçi iş kazası altında katledilmiş.

Bu tür gazetecilik yapan esnaf takımının hiç iş kazası altında olan işçi katliamlarını haber yapıp, yorum yazdıklarını veya televizyon kanallarında program yaptıklarına rastladınız mı? Yok.

Artık savaş hamamcılığıyla ve sürekli bir gerginlik politikası üstünden ülkeyi yönetmeye yöneldi Erdoğan; varsa yoksa başkanlık her şeyin ilacı milli bir başkanlıkla bütün toplumsal sorunların çözüleceğinin algısını yaratmaya çalışıyor. Daha da ileri giderek Türkiye fiili başkanlığa geçmiştir,milletim parlamentoyu dinlenme odasına aldı diyor.

Muhalif olan her kesimi ya darbeci ,ya paralelci ya da PKK’lı diye ayrıştırarak bilinçli olarak bölerek tehlikeli bir yolu izliyor.

Erdoğan’ın Yozgat ziyaretinde  toplu açılışlılarda yaptığı ne açılışları ise onu da bilmiyoruz,açılış dedikleri aslında Erdoğan’ın miting yapmak için Saray talimatlı medyasının uydurdukları bir düzenlemenin adı.

Erdoğan 2016 Mart ayının 23’nde  gerçekten insanın inanası gelmiyor ama maalesef aynen böyle söyledi: “Güneydoğudaki son terörle mücadelede 300’nün  üstünde şehit verdik,karşı tarafın kaybı ise PKK’lıları kastederek, bunun tam on katı yani 3 bin kişi. Bu şehitlerimizin içinde 7 tane de çok şükür Yozgat’ımızın şehidi var.”

Meydanda toplanmış  binlerce Yozgatlılarda alkışlıyorlardı Erdoğan’ı koro halinde,şehitler ölmez vatan bölünmez diye.

Çetin Altan’ının şu sözünü hatırladım rahmetli böylesi topluluklara mesleksiz kul yığınları derdi.

Doksanlı yıllarda dönemin Genel Kurmaya Başkanı PKK ile çatışmada 7 PKK’ya karşı bir şehit veriyoruz diye bir istatistik veriyordu Erdoğan bunu üçe on olarak telaffuz etmeye başladı.

Bu verilen rakamlar bir şeyi gösteriyor o da; şiddet ve güvenlik politikaları bu sorunu çözmeyeceğini ortaya koyuyor.

Erdoğan’ın üç yüz şehit’ e  karşı on katı öldürüldü diye övünerek verdiği üç bin  PKK’lılar   kendi vatandaşı olması,bu da vatandaşlık hukuku açısından başka bir tuhaflığı ortaya koyuyor.

Erdoğan’ın şiddet ve baskının dışında Vatandaşının can güvenliği ve yaşatması için ne gibi bir politikası var kimse bir şey bilmiyor,hele Kürt sorunu konusunda tam bir açmaz içinde Erdoğan,Suriye iç savaşının çıkmasından sonra çuvallamış durumda.

Ankara’da son altı ayda üç canlı bombalı saldırı da 175 kişinin ölmesi ve yüzlerce kişinin yaralanması toplumun her kesimine  çok büyük bir tedirginlik yaşatıyor.

Başbakan vatandaşlarına sokağa çıkın diye çağrı da bulunuyor, MHP genel başkanı Bahçeli kurmaylarını yanına alarak AKP’nin kara gün dostu sinek avlayan AVM’leri dolaşarak hükümete destek vermesi manidar gelmiyor mu?

Türkiye’de sokaklarda can güvenliğinin  olmadığını ABD Muğla askeri lojmanlarında oturan vatandaşlarını Türkiye’yi terke etmelerini isterken,görevi icabı ayrılması mümkün olmayan vatandaşlarına da başta güney doğu illerine  seyahat etmemeleri konusunda uyarmasıydı.

31 Mart 2016 tarihinde akşam saatlerin de Diyarbakır’ da polis servisine yapılan saldırı sonunda 7  polisin hayatını kaybetmesi ve yaralılar olduğu haberi, ülke tam bir kaosa doğru yol alırken,ABD’nin öngörüsü de ortaya çıkıyordu.

Devlete olan güvenin dip vurduğu bir süreci yaşıyoruz.

Şeyh Edibali demiş ya;insanı yaşat ki devlet yaşasın sözünü Erdoğan AKP’nin iktidara geldiği ilk yıllarda bu sözü dilinden düşürmezdi.. Bizim iktidarımızda  vatandaş devletin değil, devlet vatandaşın hizmetkarı olacak.. Yolsuzluk, yasaklar ve yoksulluk vaz geçilmez  mücadelemizdir, hortumları kesmeye başladık, üstünlerin hukuku değil hukukun üstünlüğü ile ülke yönetmek vadi verirken; şimdi milli ordumuza kumpas kurdulardan,  bu devleti sokakta bulmadık diyerek,güney doğudaki Kürt kentlerini ve ilçelerini Suriye görüntüsünden farkı olmayan bir iç savaşı yaşatıyor.

Hatta Erdoğan toplumda bir kişi özgür değilse toplum özgür değildir diye yeri göğü inletiyordu.

Gündemde  öne çıkanlardan biri de Gazeteci Can Dündar ve Erdem gül davası ve ilk duruşmanın uluslararası bir destek görmesi  Dündar ve Gül davasını, altı AB üyesi ülkelerin konsolos ve  elçilik düzeyde dayanışmada  bulunması Erdoğan’ı çileden çıkartıyordu.

AKP’e  Erdoğan’ın milli başkanlık stratejisini çetelerle,mafya bozuntuları ve şehir eşkıyalarıyla ortaklık yolunu seçti.. Bunun son örneği ama son olmayacağının işaretini veren ; Düzce CHP İl Başkanı Zekeriya Tozan’a  yapılan saldırılarda gördük. Mafya bozuntusu bu Magandalar CHP il Başkanını hem sokak ortasında darp ediyorlar,bunla da kalmayıp tehdit edip  bu barbarlıklarını  kayıta alıp sosyal medyada paylaşıyorlardı.

Bu çetelerin güç aldığı hukuksuz bir ülkenin yönetildiğinin somut örneğidir.

Görünürde üç kişi oldukları söylenen bu şehir eşkıyaları önce tutuklandığı haberi verildi bir gün sonra 29 Mart 2016 tarihinde; ikisinin tahliye edildiğini haber kanalları alt yazı olarak geçiyordu.

Bu saldırı, terörün alt yapısının ülkemizde ne kadar güçlü ve giderek daha da hız alacağını gösteriyor.

Akp’ye ve Erdoğan biat eden miting düzenleyen, savaşa karşı çıkan akademisyenlerin kanıyla duş alacağını açıklayan Erdoğan’a muhalif olanları tehdit eden,mafya bozuntusu Sedat Pekerler gibilerinin boy gösterdiği bir yerde iç barışı sağlayamazsınız.

Gazete basan gazeteci döven, boynu kalınları milletvekili yapıp sonra bakan yardımcılığına getirirseniz ki,öyle yapıyorsunuz bunun sonu hiç hesaplayamayacağınız yerlere sıçrar.

Ya Karaman’da Ensar vakfında çocuklara yapılan taciz olayını, münferit bir olaymış gibi küçümsenmesi ve bu olayı haber yapan medyaya saldırılması, yayın yasağı getirilmesi ise başka bir  kepazeliği yaşıyoruz.