Kısa cevap, şimdilik 50 can kaybımız ve yüzü aşkın yaralımız var. Biraz daha halkayı genişletirseniz, şu kadar maddi kayıp ve önemli ölçüde itibar erozyonu diyebiliriz.

Asıl cevaplanması gereken soru; “Kim, neden böyle ağır bir faturayı önümüze koydu?” Ve biz bunu önlemek için imkânlarımızı son sınırına kadar zorlayabildik mi? Siyasî ve stratejik cevapları gerektiren sorular, yeni can kayıplarını önleyebilme adına önemli. Yoksa insanların hunharca katledildiği bir ortamda devletin karizmasını çizmeyi düşünüyor değilim.

Canice katliamı gerçekleştirenler kâr içinde kâr etti. 1) Bağdat ya da Şam’da görülen manzaraların benzer kareleri topraklarımızda çekildi. Türkiye’nin güvenlikli bir bölge olmadığı, istendiği anda bu çapta eylemlerle sarsılabileceği imajı oluşturuldu. 2) Türkiye’nin Suriye politikalarıyla ilgili kuşkuları büyüttü. Komşunun can ve ırzına duyarsız kalmama elbette insanî bir haslet. Ancak tehdit sana yöneldiğinde vatandaşlarını o hassasiyetin devamı konusunda ikna etmekte zorlanırsın. 3) Suriye’deki muhaliflerle ilgili şüphe bulutları yayanlara gün doğdu. “Muhalifler, Türkiye’yi fiilî müdahaleye ikna etmek için bu eylemi yaptı.” komplo teorisinin epeyce alıcısı çıktı. 4) Esed zulmünden kaçan sığınmacılar hedef haline getirildi. Dünkü Zaman’da yer alan haber gerçekten dramatikti. Patlamalarda yaralanan Suriyeli kadıncağız, korkusundan hastaneye bile gidememiş. Muhabirlerin yardımıyla ancak dışarı çıkıp tedavisini yaptırabilmiş. 5) İster Suriye lideri Esed yaptırmış olsun, isterse muhalifler; AK Parti karşıtları için iyi malzeme çıktı. Esed canisini başımıza musallat etmiş veya gözümüzü oyan kargayı beslemiş olmak, hükümetin karşılaşacağı eleştiriler olacak. 6) İstihbarat zaafımız acı biçimde tescillendi. İstihbarat birimleri ilk andan itibaren ‘ben haber vermiştim’ telaşına düştü. Ortaya çıkan bilgiler ile basına servis edilen istihbaratlar uyuşmayınca ayrı bir itibar kaybı yaşandı. Ayrıca ‘Madem biliyordunuz, neden engellemediniz?’ haklı sorusu cevapsız kaldı. Bunun sonucu olarak: Özgüven sorunu ortaya çıkacak; içerideki çekişme büyüyecek.

Eğer Esed yaptırdıysa bir taşla çok kuş vurmuş olacak. Hem Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın canını yaktı, bir nevi intikam aldı. Hem muhaliflerle ilgili Türk kamuoyunda soru işaretleri bıraktı. Hem de hain nazarıyla baktığı sığınmacıların rahatını bozdu. Muhaliflere verdiği; ‘Güvendiğiniz Türkiye’yi kendi evinde vurabiliyorum’ mesajı da cabası. Suriye ve onun istihbarat örgütü Muhaberat’ın suçunu ispat etmek bizim kusurumuzu hafifletmiyor. Kendi halkını bombalayan bir adamın bize bunu yapması sürpriz olmasa gerek. Hele “Cilvegözü Sınır Kapısı’ndaki patlamadan sonra teyakkuz halinde bulunmak gerekmiyor muydu? O delikten göz göre göre mi ısırıldık?” sorusu çok da yersiz olmasa gerek. Bu arada başıma iş açmayacaksam bir benzerlikten söz etmek istiyorum. Kurban Bayramı’nda Gaziantep’te PKK’nın patlattığı bombanın ikizi gibi geldi bana. Araba ayrı yerden, bombalar ayrı yerden getirilip monte ediliyor. Ve en fazla sivil kaybın yaşanabileceği bölgede patlatılıyor. Hizmet aldıkları taşeronlar aynı olabilir. Ya da bombayı patlatan el aynı, fakat ihtiyaca göre her seferinde ayrı kimlikle arzı endam ediyor. İstihbarat örgütlerinin katkısı olmadan icra edilmesi zor eylemler, bunlar. Canlı bomba bile daha kolayken istedikleri gibi uygulayamadılar. Sızması daha kolay, böylesi karmaşık eylemler terör örgütlerinin boyunu aşıyor...