PKK lideri Abdullah Öcalan’ın Kenya’da yakalanıp Türkiye’ye getirilmesinin üzerinden 17 yıl geçti. Dönemin Başbakanı Bülent Ecevit, Apo’nun Türkiye’ye teslim edilmesinin sebebini bir türlü çözemediğini açıklamıştı.

Bu sorunun yanıtının bugüne kadar bir muamma olarak kalması, çözülememesi, gizemini hâlâ koruması sorunun kendisinden daha enterasan. Bunun sebebi, Apo’yu Türkiye’nin kucağına bırakanların, Apo ile beraber, aynı anda sahte bir umudu da Ankara’nın aklına sokmuş olmaları. “Apo’nun Türkiye’nin işine yarayabileceği” umudu, doğru yanıtı bulmaya yaklaştığı her seferinde Ankara’yı asıl cevaptan uzaklaştırıyor. 
Dönüp Apo’nun Türkiye’ye teslim edildiği 17 yıla bakıldığında İmralı’nın Türkiye’nin işine neredeyse hiç yaramadığı açıkça görülecektir. Umulduğu gibi Öcalan ne PKK’yı siyasallaştırmayı başarabildi, ne örgütü silahtan arındırabildi. Aksine izledikleri strateji Türkiye’yi dışarıdan ve içeriden çöküşe doğru sürükledi. Geçen 17 yılda PKK’nın silahlı varlığı en az 17 kat büyüdü. Burada sorun elbette PKK’nın büyüyen silahlı varlığı da aslında; tehlikeli olan, Ankara’nın olumlu adımlarına rağmen PKK’da vücut bulan Türkiye düşmanlığının hep artan bir çizgide seyrediyor olması. Daha da önemlisi, bu silahlı düşmanlığın bugün güney sınırımızda Batı tarafından devletleştirilmek istenmesi. 
Abdullah Öcalan’ın Ankara’nın elinde olması, onu otomatikman Türkiye’nin elindeki bir koza dönüştürmeye yetmiyor. Ortadoğu’da en az dört ülkeyi doğrudan ilgilendiren, etkileyen sihirli bir kartı, yani Apo’yu Batı’nın altın tepside Ankara’ya sunması mantıklı mı? Apo’yu Türkiye’nin işine yarayamayacağı bir aşamada Ankara’ya vermiş olmaları daha mantıklı. Apo’yu Ankara’ya teslim eden akıl, sistemi Apo’nun istemesi halinde dahi Türkiye’nin işine yarayamayacağı bir şekilde kurmuş olmalı. Ankara’nın Apo’yu öne sürdüğü hamlelerin uzun vadede netice vermemesi, işe yaramaması bundan kaynaklanıyor. Eğer Apo, Kürt meselesinde en önemli koz olma özelliğini taşısaydı, bugün İmralı’da olmazdı. Batı, altın verip karşılığında boncuk almaz, aksine boncuk dağıtıp altın toplar. 
Apo’nun Türkiye’ye neden teslim edildiği sorusu üzerinde tartışırken, akıldan çıkarılmaması gerekenlerin başında bu gerçek geliyor.