İÇİNDEKİLER

İDEOLOJİ NEDİR.. 1

YA BİZDEKİ JÖNTÜRKLÜK-İTTİHATÇILIK İDEOLOJİSİ4

PEKİ, ANADOLU BURJUVALARINA NE OLUYOR, ONLARIN NEDEN BİR İDEOLOJİYE İHTİYACI VARDI?...5

İDEOLOJİ OLAYININ ALTINDA BAZAN MATERYALİZM, BAZAN DA İDEALİZM YATAR; AMA O, HER DURUMDA,  SÜBJEKTİF İDEALİZME-POZİTİVİZME DAYANIR!...6

KÜRESELLEŞME, 21.YY PARADİGMALARI VE İDEOLOJİNİN SONU!9

Facebook’ta yaptığım bir yorumda  „Bütün ideolojiler son tahlilde beyindeki nöronal ağlara musallat olan zihinsel virüslerdir“ demiştim. Bir „arkadaş“ altına  şöyle yazmış:  „İdeoloji, dünya görüşü demektir, ideolojik bakmıyorsanız bir dünya görüşünüz yoktur demektir ki, günümüz toplumlarında oluşturulmak istenen insan tipi tam da bu tiptir. "İdeolojilerin sonunun geldiğini" savunmak da bir ideolojidir haliyle. Bu durumda her zaman için nereye baktığınız değil, nereden baktığınız önemlidir”.

Ne güzel, ne kadar mantıki görünen  laflar bunlar değil mi!... İşte, “zihinsel virüs” derken ben de tam bunu kastediyordum! Yukardaki ifadeden anlaşıldığı kadarıyla burada söz konusu olan “solcu” bir virüs; ama hangi türden olursa olsun bütün ideolojiler özünde aynıdır. Hepsi de, 19-20.yy kalıntısı zihinsel şablomlar olarak şekillenen nöronal programlardır. Onlarla aynı kulvarda koşmaya çalışarak, ya da onlara karşı “ideolojik mücadele” vererek  onları mahkum etmek  mümkün değildir. Çünkü, ideoloji denilen nöronal virüs, kendi içinde, dışardan gelebilecek bütün sorulara karşı  cevabı hazır olan zihinsel bir programdır... İşte onun içindir ki,  “ideolojik mücadele” ile falan boşuna uğraşmayın, paradigma-kulvar değiştirerek  yolunuza devam edin diyorum!... Şunu unutmayın ki, her ideolojinin-bu ideoloji kelaynak kuşları gibi nesli tükenen bir 20.yy gerçeğine de dayansa- bugün hala onu  ayakta tutan maddi-sınıfsal bir temeli vardır. Ve bu maddi gerçeklik lafla yok edilemez!  O ancak yeni yaşam biçimleri üretilerek, yeni paradigmaların daha da güç kazanmasının önü açılarak  yok edilebilir...

Ama önce ideoloji nedir bir kere daha onu görelim isterseniz: 

İDEOLOJİ NEDİR

İdeoloji, sınıflı  toplumlarda, toplumsal sınıfların, ya da kendisi de bir    sınıflı toplum gerçekliği olan bir devletin, yaşamı devam ettirme mücadelesinde olaylara ve süreçlere, dış dünyaya,  toplumdaki diğer sınıf ve tabakalara, veya başka toplumlarla olan ilişkilere kendi  bireysel varoluş eksenini-„kendinde şey“ olarak  „kendisi için“ varlığını-temel alan bakış açısıdır. Daha başka bir deyişle,  toplumsal sınıfların ve devletin dış dünyaya ve  kendilerine kendi varoluş zeminlerine yerleştirdikleri koordinat sisteminden baktıkları zaman görünenlerin (ortaya çıkan düşünce ve fikirlerin)  rasyonal- sistemazite- hale gelmesiyle ortaya çıkan  paradigmal dünya görüşüdür. 

İNSAN BEYNİ İLE KOMPÜTER ARASINDAKİ BENZERLİK VE FARKLILIKLAR...

İDEOLOJİNİN VE YAPAY ZEKÂNIN SINIRLARI...

İdeoloji bir  software-program ise, insan beyni de bu  bilgisayarın ‘hardware’idir! İşte, hangi türden olursa olsun bütün ideolojilerin insana ve topluma bakışı budur! Yani bir ideoloji açısından insan beyninin  kompüterden farkı yoktur. Çünkü ideolojiler “dışardan gelerek” insan beynini işgal eden, sistemin elementlerini-nöronları-kontrol altına alarak onlarıbelirli bir şekilde programlayan informasyon-bilgi sistemleridir. Öyle ki, bu programlar zamanla  insanların-ve toplumların- kimliğini belirleyen inançsistemleri haline gelerek  onları robot haline getirirler.

Peki  insanla-insan beyniyle  kompüter[1] aynışey midir, bunların arasında hiçfark yok mudur?

Bu evrendeki bütün varlıklar-varolan herşey-son tahlilde,  dışardan-çevreden-gelen informasyonlarıkendi içlerinde kayıt altında olan-“sahip oldukları”-bilgiyle(“bilgi temeliyle”) değerlendirerek işleyen, sonra da,  ortaya çıkan sonuçlarla-çıktılarla- çevreyi etkileyen bir informasyon işleme sistemidir. (http://www.aktolga.de/t4.pdf )   Buraya kadar tamam,  bir sorun yok!... Yani evet, “herşey”, son tahlilde, belirli bir programa göre işleyen bir informasyon işleme sistemi olarak bir kompüter gibidir ama, organizmanın-insan beyninin- buna ek olarak, yaşamıdevam ettirme mücadelesi içinde yeni bilgiler üretirken,  yeni davranışların temelini oluşturacak  yeni programlar yapabilme-kendini yeniden programlayabilme-,  mevcut programlarınıgenişletip-değiştirme yeteneği de vardır. İşte, yaşamıdevam ettirme-çevreye uyum mücadelesi içinde sürekli yeni programlar yaparak kendini-selbst- yeniden üretebilen organizmayla-insan beyniyle-yapay zeka zemininde işleyen bir kompüter arasındaki fark burada ortaya çıkıyor. Yani evet, herşey, bir informasyon işleme sistemi olarak son tahlilde bir kompüterdir, ama, her kompüter  kendini-kendi programını- üretme yeteneğine sahip değildir!.

Buna itiraz olarak denilebilir ki, “ne yani, yapay zekâzemininde geliştirilen bir kompüter de öğrenebilir, o da, bilgi temelini genişleterek mevcut programınailâveler yapabilir”!... Evet ama, yapay zekâda bu da  gene en başta yapılan programa uygun bir şekilde gerçekleşir! Yani bir kompüter hiçbir şekilde  mevcut programın dışına çıkamaz,  çevreden gelen “yeni ve önemli” informasyonlarıdeğerlendirerek yeni bilgiler üretip, üretilen bu yeni bilgiler zemininde kendine yeni programlar yapamaz. Çünkü o, yaşamıdevam ettirme mücadelesi içinde her an yeniden üretilen bir kimliğe-selbst- sahip değildir! Burada kimlik-selbst-olarak ifade ettiğimiz şey, yeni bilgiler üreterek varolurken bir programa sahip olma yeteneğidir.

Birey ve ideoloji...

Bir kompüterle insan-insan beyni- arasındaki en önemli farkın, insanın yaşamı devam ettirme mücadelesinde çevreyle etkileşim içinde oluşan bir benliğe-selbst-sahip olmasıdır dedik. O halde, insanı bir ideolojiyle programlayarak onu bir bilgisayar-robot haline getirmek istiyorsanız bunun için önce  onun  birey olarak varlığını-kimliğini ürettiği bilgileri-bilgi temelini yok etmeniz gerekecektir. Bunun  yolu ise, bunların-bu bilgilerin-  yerine, söz konusu ideolojinin üzerinde yükseldiğı “sınıfsal”, ya da “toplumsal” bilgileri-ideolojik bilgi temelini- koymaktan geçer. Yani, önce  ona,   birey olarak mevcut kimliğiyle ne kadar değersiz olduğunu, problem çözmede yetersiz kaldığını,   kimliğini ürettiği  bilgi temelinin boş-işe yaramaz olduğunu göstereceksiniz. Sonra da, bir yandan bu şekilde onun kendine olan güvenini yok etmeye çalışırken-  diğer yandan da, ancak ideolojik bir bilgi temeline-ve de kimliğe- sahip olarak değerli hale gelebileceğini-ancak bu türden bir kimliğe sahip olarak daha kolay problem çözer hale gelebileceğini-ona göstereceksiniz..

Nasyonal Sosyalizmden dinci ideolojilere, ve de,  sosyalist ideolojiye  kadar  bütün ideolojilerin ortaya çıkış mekanizması budur... İdeolojik bir “Dava” için “kefen giyerek” yola çıkma-“kendini feda etme”- mekanizmasının mantığı-diyalektiği budur. Gerisi kolay gelir!

(Bilindiği gibi, ilkel komünal toplumda “birey” yoktu. Esas olan toplumsal varlıktı-kimlikti. Bireyin ortaya çıkışı sınıflı toplumla birlikte olmuştur. Bu yüzden de, sınıflı topluma karşı verilen mücadelelerin çoğu bireye karşı mücadele olarak ortaya çıkar. Sınıfsızlık özlemiyle yanıp tutuşan insanlar bireyi-benliği “düşman” olarak görürler, ve de bir şekilde onu yok etmeye çalışırlar. Bu, bütün dinlerde ve ideolojilerde böyledir. Halbuki tam tersine, onu-benliği zorla-ideolojik mücadele ile yok edemezsiniz. Birey-benlik- ancak gelişerek, diyalektik anlamda yok olabilir. Bu yüzden, modern sınıfsız topluma geçiş    bireyi zorla  yok ederek değil, onun gelişmesinin yolunu açarak, onun kendi varlığında yok olmasını sağlayarak olacaktır... İşte aramızdaki fark burada! Modern sınıfsız topluma elde bir ideolojinin  bayrağıyla, yukardan aşa-ğıya doğru toplum mühendisliği yoluyla “devrim yapılarak” girilemez diyorum ben! Benim “devrim” anlayışım da bu!!...)

İDEOLOJİDEN BAHSEDİYORDUK!

Örneğin “milliyetçiliği” ele alalım: İçinde yaşadığın toplumu onun bir üyesi-elementi olarak sevmek, ona duygusal bağlarla bağlı olmak son derece normal, insani bir duygudur. Çünkü insan, herşeyden önce, bir toplum yaratığıdır. Kendini üretebilmesi için bir toplumun üyesi olmaya ihtiyacı vardır. Bu türden duygular da, farkında olmadan yaşamın içinde sahip olunan bilinç dışı kültürel değerlere denk düşerler. Ama siz tutupta bunu, yani size göre sübjektif-duygusal bir gerçeklik olan kendi toplumunu, milletini sevme duygusunu-bilgisini heryerde-herkes için geçerli olan bir  bilgi haline getirmeye kalkarak mutlaklaştırırsanız o zaman bunun sonunda ortaya kendi ulusunu-milletini bütün diğer milletlerden üstün görmeye dayanan milliyetçi bir ideoloji çıkar!...

Liberalizm de öyledir! Liberal, özgürlükçü bir zeminde düşünmek ayrıdır, bunu-liberal düşünceyi-bir ideoloji haline getirmek ayrı şeydir (Unutmayalım, Busch da Irak’a girerken oraya “özgürlük ve demokrasi getireceğini” söylüyordu!)

Herhangi bir dini inanca sahip olmayı ele alalım. Örneğin,  Hristiyan, ya da Müslüman olmak, dini inancını bireysel özgürlüğün çerçevesi içinde yaşamak ayrı şeydir, bunu-dini inancı Devletçi-dinci-milliyetçi bir ideoloji haline getirerek  herkesi bu ideolojinin öngördüğü şekilde  yaşamaya zorlamak  ayrıdır.

Aynı şey bir ideoloji olarak “işçi sınıfı ideolojisi” için de geçerlidir. İşçi sınıfının bir üyesi olarak sınıf mücadelesine katılmak, insanın insan tarafından sömürülmesine karşı çıkmak, modern sınıfsız bir toplumu özleyerek onun bir üyesi haline gelmeye çalışmak, böyle bir toplumun hayata geçmesi için çaba sarfetmek-mücadele etmek- ayrıdır, bütün bunları bir ideoloji-bir toplum mühendisliği faaliyeti haline getirerek, toplumu iradi bir çabayla yukardan aşağıya doğru “devrim yaparak” değiştirip, “sınıfsız toplumu” bu şekilde yaratabileceğine   inanmak, hatta şiddeti bile “amaca giden yolda mübah” görerek  diğer insanları  kendi düşüncelerine uymaya zorlamak  ayrıdır. Kapitalist toplum  üretim araçlarının özel mülkiyetine mi dayanıyor, o halde, zorla da olsa “devrim yaparak” özel mülkiyeti ortadan kaldırdın mıydı ya iş biter!   İşte, zihinsel oluşum bu noktaya geldiği an  ideoloji  şekillenmeye başlıyor demektir!..

Peki “şekillendi” de ne oldu sonra? Ne oldu, zorla-„devrimci şiddet“ kullanılarak kurulan o “sosyalist toplum-proletarya diktatörlüğü”? Tam “artık sınıfsız topluma geçiyoruz” derken bir de baktık ki gürpedek göçtü gitti herşey!! Niye peki? Üretim araçlarının özel mülkiyetini yok etmek idiyse mesele, bu “başarılmıştı”! Niye daha ileriye gidilemedi? “Solcular” oturmuşlar güya tartışıyorlar; neymiş efendim, “suçlu Stalinmişte”, şöyleymişte böyleymiş! Aynen o dinci tarikatlar gibi, hu çekerek hakikati aramaya benziyor bütün bunlar! Bazıları da, varolan-ideolojik duvarları yıkmadan, bunların  içinde kalarak “yeni bir sosyalizm tarifi yapmaya” çalışıyorlar! Mümkün müdür böyle birşey! Tabii ki hayır! Minareyi çuvala sığdırmaya çalışmaktır bunların hepsi!(Başkalarını eleştiriyorum ama ben kendim de otuz sene o duvarların arasında dönüp durmadım mı! Minareyi çuvala sığdırmak için uğraşmadım mı ben de! Bu sitede yayınlanan 4. Çalışma ( http://www.aktolga.de/t4.pdf ) ortaya çıkana kadar az mı uğraş verdim beyin hücrelerime bulaşan o virüsü saf dışı bırakabilmek için! Kolay değil bu işler!...)

Nedir “sosyalizmin-sosyalist devrim” anlayışının özü: Özel mülkiyeti yok ederek onun yerine üretim araçlarının toplumsal mülkiyetini-yani devlet mülkiyetini- geçirmek değil midir? O zaman, daha nasıl “yeniden tanımlayacaksın” ki sosyalizmi!  1917’de  Sovyet İşçi Sınıfı bu anlamda “devrim” yaptı mı yapmadı mı?  Bütün üretim araçlarını devletleştirerek “toplumsallaştırdı”mı toplumsallaştıramadı mı! Önce buna cevap verelim! “Ama, Stalin”miş! Topu taca atmak bunların hepsi! Nereden çıktı ki o Stalin!

Hiç kimse eveleyip gevelemesin! İdeolojinin çöküşüdür bu! Adı “sosyalist” de olsa ideolojinin çöküşüdür! Önce bunun bir altını çizelim.

Peki ne anlama geliyor bu, “ideolojinin-işçi sınıfının ideolojisinin-çöküşü”? Bu konuda daha önce şöyle yazmışız:

“Eskiden, yani 20.yy da, “sağ” deyince, bundan kapitalist sistemi temsil eden burjuva siyasetini  anlardık. “Sol” da tabi, buna karşı, işçi sınıfının-işçi sınıfı ideolojisinin başı çektiği  toplumsal muhalefeti temsil ederdi. Bugün artık bunların hepsi tarih oldu! Peki ya Marksizm, o da mı tarih oldu?  

Marksizm işçi sınıfının delikanlılık döneminin dünya görüşüdür. O dönemin koşulları içinde, burjuva saldırısına karşı, onun-işçi sınıfının kendini bulma-koruma, kendi kimliğini kabul ettirme mücadelesinin ürünüdür.  Bu dönemde duygusal reaksiyonlarla bilişsel süreç arasındaki ilişkilerde duygusal reaksiyonlar daha ağır basıyordu. Baskıya, sömürüye karşı kurtuluşun yolu belirlenirken kaçınılmaz olarak duygusal reaksiyonlar öne çıkıyordu. Ama bunun farkında değildi işçi sınıfı. Çünkü henüz daha duygusal reaksiyonlarla bilişsel bilgi-kimlik- üretme süreci arasındaki ilişki kavranılacak olgunluğa erişilmemişti.  Bu nedenle, ben diyorum ki, Marksizm bizim, emekçilerin delikanlılığımızdır! Bu açıdan biz ona, dün olduğu gibi bugün de  sahip çıkıyoruz. Çünkü bizim kişiliğimizin oluşmasının temelidir o, bizim duygularımızın, özlemlerimizin ufkudur. Onunla ayakta kaldı emekçi sınıflar. Onunla kurtuluşun rüyalarını gördüler, onunla yarınları yaratmak umuduyla mücadele ederek varoldular. Onunla bilgi toplumu bebeğini  geliştirip büyüttüler-büyütüyorlar. Marksizm bizim anamızdır bir yerde... Ama biz de, onun inkârı olarak doğan ve kendi ayakları üzerinde yürüyebilir hale gelen o çocuğuz artık; bilgi toplumunun biliminin yaratıcılarıyız”. Bütün bunlar ne anlama mı geliyor, işte cevabı: http://www.aktolga.de/m23.pdf

YA BİZDEKİ JÖNTÜRKLÜK-İTTİHATÇILIK İDEOLOJİSİ

Daha ileri gitmeden önce  bizim Jöntürklere-İttihatçılara-Kemalistlere dönerek, ideoloji olayını bir de bu açıdan ele alalım: Kendisi can çekişirken Batı gelişip güçlenmektedir; bunun nedenlerini anlamaya çalışır Osmanlı. Bunu için de Batı’ya önce ajanlar gönderir, bakıp görsünler, bakalım bu işin sırrı ne imiş diye. Daha sonra da öğrenci göndermeye gelir sıra. Okusunlar öğrensinler, belki derdimize çare olurlar umuduyla!   Ancak Osmanlı, daha işin başında  kendisine olan güven duygusunu kaybedip  Batı’nın üstünlüğüne inanarak giriştiği bu çabaların sonunda, Batı kültürüne hayran,  ancak  Batı-batılı gibi olarak Devletin kurtarılabileceğine inanan bir grup insanın ortaya çıkmasına yol açar. İşte, 18.yy dan itibaren başlayarak adım adım gelişen “batılılaşma” sürecinin mantığı budur. Sonra, 19.yy’ın başlarından itibaren (III.Selim-II.Mahmut döneminden itibaren) bu zemin adım adım gelişerek kendini üretmeye, her derde deva bir  ideoloji haline gelmeye çalışacaktır. Başlangıçtaki “batılılaşmak” inancı-isteği, giderekten,  Devleti bir ulus devlet haline dönüştürerek  kurtarmaya yönelik radikal  devrimci bir ideoloji haline gelmeye başlar. Batı’nın gelişmesinin ve güçlenmesinin köklerinin Fransız İhtilali’ne, onun ortaya çıkardığı düşüncelere bağlı olduğunu gören Osmanlı “aydınları” bu düşünceleri benimseyerek içinde yaşadıkları toplumu da buna göre değiştirmeye karar verirler. Artık pozitivist felsefe ve ideoloji işbaşındadır.  Bir millet-Türk milleti- yaratarak Osmanlıyı bir milli devlet haline getirerek kurtarmaya çalışan İttihatçı ideoloji işbaşındadır.

Burada denebilir ki, tamam, Osmanlının ittihatçıları söz konusu olduğu zaman bu söylediklerin doğrudur. Bu durumda ideoloji yukardan aşağıya doğru devrim yapmaya yönelik bir araç olarak kullanılmaktadır. Ama örneğin bir Fransız Devrimi için nedir durum? Burada nedir-ne olmuştur ideolojinin rolü?

Fransız Devrimi hiçbir zaman belirli bir ideolojiye göre yapılan bir “devrim” değildir!! Fransız Devrimiyle birlikte ortaya çıkan   düşüncelerin bir ideoloji haline gelerek ihracı-ithali- daha sonraki  iştir! Dikkat edin, bu bütün diğer devrimler için de geçerlidir. Yani dünyada hiçbir gerçek devrim bir ideolojiye göre, onu hayata geçirmeye çalışarak gerçekleşmemiştir!...

PEKİ, ANADOLU BURJUVALARINA NE OLUYOR, ONLARIN NEDEN BİR İDEOLOJİYE İHTİYACI VARDI?...

Anadolu burjuvalarının içinden çıkan bir kanadı (halkımızın o eski mesih yaratma geleneğinden de yararlanarak) Erdoğan‟ın kişiliğini kutsallaştırma noktasına götüren, onları,  artık kendileri için bir  “ideoloji” yaratma zamanının geldiği inancına  sürükleyen faktör  kendilerine olan güven artışına paralel olarak, “madem ki bu işi kotaran biziz (Devlet sınıfını iktidardan indiren biz olduk), o halde  iktidarın-Devletin- nimetlerinden faydalanan da  bizler olmalıyız” içgüdüsüdür- anlayışıdır. Onları, ekonominin ve siyasetin-toplumsal gelişme sürecinin- doğal akışını bir yana bırakarak kerameti kendinden menkul bir iradi güce, yani, adeta kutsallaştırılan bir “lidere” tapar hale getiren maddi temel budur.

İslam-din-burada sadece bir araç, amacı gerçekleştirmek için- icat edilmeye çalışılan ideoloji için- bir kılıftır... Çünkü,  Osmanlı artığı Devlet sınıfına karşı mücadelede İslam geniş halk kitleleri  için hep sırtlarını   dayayarak mesafe alabildikleri koruyucu bir kalkan, yol gösterici  “bilgi temeli”  olagelmiştir. Özellikle son iki yüz yıldır “Devleti kurtarmak için”  “batılılaşma” adı altında yürütülen kültür ihtilali süreci boyunca  Devletçi güçlerin zorlamalarının  yarattığı reaksiyon  bu konuda  belirleyici olur. Yani insanlar din adına, dini  kurtarmak için ona sarılmazlar;  din, yaşamı devam ettirme mücadelelerinde  altta güreşenler  için  varolanı koruma-“nefsi müdafaa”- konusunda bir bilgi temeli, bir kalkan rolü oynadığı için  ona  sahip çıkarlar...  

Dikkat edin, bu noktada artık sadece bir din olarak İslam’dan bahsetmiyoruz; konumuz, ideoloji yaratma sürecinde bir enstrüman olarak onun nasıl  kullanılır hale geldiğidir...

AK Parti’nin yönetici kadroları (daha sonra bunlar Türkiye’nin de yönetici kadroları oldular)  iktidara nasıl geldikleri olayını çözememişlerdi! Bunun,  iç ve dış dinamiklerin bir araya gelmesiyle gerçekleşen, küreselleşme sürecine uygun bir olay olduğunun, bizzat AK parti’nin kendisinin bile  bir tür koalisyon (“tarihsel uzlaşma”) olarak iktidara geldiğinin farkında değillerdi. Bu nedenle, bir süre sonra, partiye hakim olan bir kanat başarılan bütün  işleri kendilerine, kendi nefislerine  malederek, herşeyin “göklerden gelen   bir kararın”, onu temsil eden mesih mertebesine çıkardıkları kutsal bir  “liderin” iradesiyle başarıldığını düşünüp, “Tanrı bize yürü ya kulum dedi” havasına girdiler! 

Bir kere zihinlere bu  virüs girince de  gerisi kolay geldi artık!... Bu kafayla, kendilerine ideolojik, çağ dışı-yeni Osmanlıcı, Devletçi- bir paradigma çizerek, bundan sonraki bütün davranışlarını  bu “büyük tabloya” göre düzenlemeye başladılar!... (Bütün bunları son üç yıldır yazıp duruyorum: ( http://www.marmarayerelhaber.com/munir-aktolga )

“Birinci Dünya Savaşı   Osmanlı’yı-Devleti- parçalamak için  çıkarılmıştı”!...“Bu savaşla birlikte Devletin ana gövdesi ve parçalar birbirinden ayrılarak tarihsel derinliğimiz yok edilmiş oluyordu”. “Bütün bunları yapanlar Amerika’sıyla AB ‘siyle  “üst akıl” denilen   Batılı emperyalist ülkelerdi”.  “Bunlar, Devleti-Osmanlı’yı  parçalamakla  kalmamışlar, zamanla, içerde   bir yerli işbirlikçiler zümresi   yaratarak  fiili  işgali de sürdürmüşler,  ana gövde olarak  gelişmemizi, ilerlememizi engelleyen başlıca faktör haline gelmişlerdi. Ortadoğu’nun bütün o zenginlikleri aslında bize-şanlı geçmişimize, emperyal Devletimize aitti”. “Bizden zorla alınan bu zenginlikleri bugün yeniden geri almak durumundaydık”. “O zaman ne cari açık’ sorunu kalırdı ne birşey”... Bu nedenle, “1. Dünya Savaşı  henüz daha bitmemişti”!... “Şimdi intikam zamanıydı! Kaybedilenlerin geri alınması zamanıydı”!  Bunun  yolu ise büyük bir “restorasyon” faaliyetiyle,  „tam bağımsız- emperyal bir Türkiye’yi yeniden yaratmak için ikinci bir kurtuluş savaşı vermekten” geçiyordu!... Son üç yıldır Anadolu burjuvalarına ideoloji üretmeye çalışanların ortaya koydukları tezler bunlar…

Olaylara ve gelişen süreçlere-Arap Baharı’na-bu açıdan bakmaya başladığınız zaman artık herşey bir başka anlam kazanmaya başlıyordu. Artık, „hepsi de aslında bize ait“ olan- Osmanlı’nın bir parçası olan-bu ülkelerde olup bitenler bizim için onların iç işleri olmaktan çıkıyor, bizzat bizim de sorunumuz haline geliyordu…

İşte, meselenin canalıcı noktası, Türkiye’nin bugün yaşadığı sorunların  nedeni budur. Türkiye’yi bugün   Dimyad’a pirince giderken evdeki bulgurdan da olma noktasına getiren zihinlere musallat olan  bu ideolojik virüstür!… „Stratejik zihniyetimiz“ falan derken Türkiye’yi   neredeyse bütün dünyayı karşısına alma noktasına getiren   ruh halinin nedeni budur!…   

İDEOLOJİ OLAYININ ALTINDA BAZAN MATERYALİZM, BAZAN DA İDEALİZM YATAR; AMA O, HER DURUMDA,  SÜBJEKTİF İDEALİZME-POZİTİVİZME DAYANIR!...

Sübjektif idealizm, karşılıklı etkileşim içinde izafi bir gerçeklik olarak varolanıdeğil, olmasınıistediğimizi, ya da düşündüğümüzü öne koyar. Bu nedenle, bütün ideolojiler aslında sübjektif idealisttir. Ama sadece bu da değil, ideoloji aynızamanda pozitivisttir de. Çünkü o, koordinat sisteminin merkezini kendi üzerine koyarak, dünyayısadece gözüne taktığıkendine özgü bu gözlükle görmeye başlayan  bir sınıfın dünya görüşünü yansıtır. Bilim, kendi sübjektif varoluşkoşullarına-niyetlerine göre yorumlanmaya-kavranılmaya kalkılınca, artık bütün o sübjektif duygusal faktörlerin hepsi insanın gözüne “bilimsel” gerçeklermişgibi görünmeye başlar. “Bilim böyle diyor, o halde böyle olacaktır” denir, başka da birşey  söylenilemez hale gelinir! O andan itibaren toplum ve insan bir makineden-robottan- farksızdır artık! “Bilime” dayanarak-toplum mühendisliği faaliyetiyle- onu yeniden şekillendirmek-örgütlemek, yani  kompüterde program değiştirir gibi onun mevcut programını değiştirmek kalır geriye!!... Olay budur, toplum ve değişim anlayışı budur!...

Öte yandan, her ideolojinin ya materyalist ya da idealist bir çıkış noktası vardır.   

Materyalizm “kendinde şey-mutlak gerçeklik” anlayışını temel alır!...

Bu zeminden yola çıkan bir ideoloji için de esas olan bu anlayıştır...

               Herşeyin kendi içinde bir A-B sistemi olduğunun resmidir!...

Herhangi bir A-B sisteminde A ve B koordinat sisteminin (uzay zaman boyutlarıyla dünyaya bakış açısının) çıkış noktasını (sıfır noktasını) kendi nefisleriyle kendi üzerlerine koydukları zaman, bu durumda her şey varlığı başka bir şeye bağlı olmaksızın “kendinde şey”  olarak varolan “objektif mutlak maddi bir gerçeklik” olarak görünür, algılanır... Bu anlayışa göre, örneğin “bir elektron (bu B olsun) bir biliminsanı (bu da A olsun) onun üzerinde ölçme-bilme işlemi yapmadan önce de o   biliminsanından ve onun ölçü aletlerinin etkisinden bağımsız bir şekilde varolan objektif maddi bir gerçekliktir. Bütün bir klasik fiziğin (ve bütün diğer bilimlerin  de)  çıkış noktasını oluşturan bu anlayış, aynı zamanda, sınıf mücadelesi ortamında burjuvazinin olduğu kadar işçi sınıfının dünya görüşünün de özünü teşkil eder.

İdealizm ise, A ve B’nin-yani şeylerin Tanrı adı verilen-zaman ve mekan ötesi- bir “İdee” tarafından yoktan varedilerek “yaratıldığını” temel alır.

Aynen materyalist  varoluş anlayışında olduğu gibi bu durumda da gene şeylerin varolmak için karşılıklı etkileşmeye, madde, enerji, informasyon alışverişi yoluyla birbirlerini yaratmaya ihtiyacı yoktur! Şeyler-yani nesneler- maddi bir gerçekliği temsil etmeyen  o “İdee” tarafından “yoktan var edilerek” “yaratıldıkları” için, bir A-B sisteminde A ve B (aynen materyalizmde olduğu gibi) varlıkları birbirlerine bağımlı olmadan, sadece o “İdee” ye göre (pratikte gene kendi nefisleriyle “kendinde şey” olarak) varolurlar...

Sınıflı toplumda her sınıf aslında kendi varlığını “kendinde şey-mutlak gerçeklik” olarak gördüğü için pratikte materyalisttir. Ne var ki, egemen sınıf, sınıf mücadelesi ortamında kendi varlığını ve egemenliğini tanrısal bir irade ile bağlantı içine sokarak, bunun değişmesi mümkün olmayan bir  “kader”  olduğu anlayışına-yani idealizme de sığınır!

Bu açıdan baktığımız zaman her iki varoluş anlayışının da özünde “kendinde şey” anlayışını temel aldığını görürüz. Materyalizme göre şeyler-bunlar  maddi gerçekliklerdir- varolmak için başka şeylere muhtaç olmayan  “kendinde şey” gerçeklikler iken, idealizme göre de  onlar gene varolmak için birbirlerinin varlığına-karşılıklı ilişkiye, etkileşime muhtaç olmayan, bir şekilde  “yaratılmış”-bu anlamda “kendinde şey” oluşumlardır...

Sınıfsız toplumun-Bilgi Toplumunun varlık bilimi açısından bilgi temeli olan “Varoluşun Genel İzafiyet Teorisine” göre ise; her durumda, bir A-B sisteminde A ve B olarak gerçekleşen nesneler (bunlar sistem içi varlıkları temsil eden rasgele sembollerdir)   karşılıklıetkileşme esnasında  (madde-enerji-informasyon alış verişi  sürecinde) birbirlerini yaratırken-yaratılarak, birbirlerine ve sistem merkezini temel alan koordinat sistemine göre gerçekleşen  izafi oluşumlardır... (Bu konuda daha geniş açıklamalar için: http://www.aktolga.de/t3.pdf ve http://www.aktolga.de/t4.pdf  )

Nasyonal Sosyalist ideolojiyi ele alalım:

İdeolojinin üstünde yükseldiği bütün o ırkçı maddi temel (“Alman ırkının üstünlüğü” vs) hep sübjektif idealist varsayımlarla şekillendirilerek ortaya konulmakta, olduğu düşünülen, ya da olması istenilen şeylerin üzerine bir dünya görüşü inşa edilmektedir. Çünkü o anki çıkarlar bunu gerektirmektedir. Sonra, mistik-tanrısal- bir inanç sistemi haline getirilen bu ideoloji, “ideolojik mücadele” ve “ideolojik eğitim” yoluyla  insanlara benimsetilecek, birer robot haline getirilen insanların ideolojinin robot askerleri olarak bu yolda mücadele etmeleri sağlanacaktır.

Ayrıca bütün diğer burjuva ideolojiler de gene pratikte materyalist olmakla birlikte sınıf mücadelesi ortamında  idealist bir dünya görüşüne dayanırlar. Egemen sınıf olan burjuvazi kendi varoluşunu tanrısal bir ideeye dayandırarak mutlaklaştırmak için idealist felsefeye muhtaçtır... “Ne yapalım Allah böyle yaratmış” diyerek kendi egemenliğine dayanan sistemi “sonsuza kadar” sürdürmektir amaç...

“İşçi sınıfının ideolojisine” gelince:

Burada da gene işin özünde  sübjektif idealist bir felsefi anlayış yatmaktadır. Ancak bu sefer onun içini dolduran idealizm değil materyalizmdir! 

İşçi sınıfı “kendisi için bir sınıf” haline gelipte koordinat sistemini “kendinde şey” olarak algıladığı kendi  nefsinin üzerine koyduğu zaman   karşısında şöyle bir tablo bulur:    Ortada, işçi sınıfının dışında,   ondan bağımsız, “objektif-mutlak bir gerçeklik olarak” varolan  kapitalist bir sistem ve “onun sahibi” bir sınıf- burjuvazi-  vardır. Bu durumda, işçi sınıfının temsil edeceği sistem de  onun içinde, onun tarafından, ama onun zıttı   objektif mutlak bir gerçeklik olarak  yaratılmalı-varolmalıdır.  Buradan yola çıkarak evrene bakınca da denir ki,  “o halde, prensip olarak evrende yer alan bütün varlıklar özünde kendi içinde kendi zıttını yaratarak onunla birlikte varolan, sonra da ona dönüşen “kendinde şey”  “objektif mutlak gerçekliklerdir”.  İşte, “işçi sınıfının dünya görüşünün” özü budur. İşte, “diyalektik materyalist” felsefe budur...

“Kapitalizm geliştikçe (“üretici güçler geliştikçe”) çelişkinin işçi sınıfı tarafından temsil olunan diğer kısmı da gelişecek ve öyle bir durum ortaya çıkacaktır ki, sonunda işçi sınıfı kendi “diyalektik zıttını” (burjuvaziyi ve onun tarafından temsil olunan kapitalist sistemi) yok ederek kendisi tarafından temsil edilen sosyalist sistemi kuracaktır. “Devrim” denilen olay bundan ibarettir”! Bütün  “sosyalizm” teorilerinin özü budur...  “Sosyalist Sistem”de zaten bu anlayış üzerine inşa edilmişti!...

Görüldüğü gibi buradaki temel kabul, esas çıkış noktası, burjuvazinin ve işçi sınıfının (dolayısıyla da kapitalist toplumun ve sosyalist toplumun) birbirlerinden bağımsız objektif-mutlak gerçeklikler olmalarıdır. Ha, elbette ki,  esas itibariyle birbirlerinden bağımsız olarak varolan bu sınıflar kendi aralarında da ilişki içindedirler, bu ayrı! Burada önemli olan, işçi sınıfının, özünde kendisinden bağımsız olarak varolan burjuvaziyi yok ederek kendisinin temsil ettiği toplumu (üretim araçlarının mülkiyetinin işçi sınıfı devletine ait olduğu sosyalist toplumu) kurabilmesi, yani ondan-burjuvaziden- bağımsız olarak kendi sistemini  kurduktan sonra da varlığını sürdürüyor olmasıdır...

Dikkat ederseniz buradaki çıkış noktası materyalisttir; ama “herşey kendi zıttıyla birlikte varolur” denilerek buna bir de diyalektik kavramı ekleniyor. Ancak öz değişmiyor. Yani, “zıtların” her ikisi de özünde biri yok olduktan sonra da  diğerinin varolmaya devam edebileceği,  aralarında yaratılırken yaratma  ilişkisi olmayan, bu anlamda  birbirlerinden bağımsız “objektif mutlak gerçekliklerdir”...

Daha fazla uzatmaya hiç gerek yok aslında. Bütün bunlar 18-19 ve 20.yy lardaki dünya görüşlerinin felsefi temelleridir. Örneğin, bir Newton Fiziği de-bütün bir

klasik bilim de-  (kuantum fiziğine gelinceye kadar) tamamen bu temeller üzerinde yükselmiştir...

O dönemde başka ne yapabilirdi, nasıl düşünebilirdi ki  işçi sınıfı da?  Ya  Newton ne yapsaydı? Elindeki kalemi bıraktın mıydı ya yere düşüyordu, o halde “yerçekimi” diye bir kuvvet vardı ortada!... (Einstein gelipte “hayır böyle bir kuvvet yoktur” deyip bunu ispat edene kadar da kimse bu konuda şüpheye düşmedi!...)  İşçi sınıfı da  o dönemde baskıdan sömürüden kurtularak insan gibi yaşayabilmek için bir mücadele hedefi koymalıydı önüne. Üstelik de bu “kurtuluş”  burjuvaziden kurtulmak anlamına geleceği için, o-burjuvazi- yok olmadan  böyle birşey-yani kendi kurtuluşu- imkânsızmış gibi  görünüyordu ona. Ergenlik çağının duygusallığı-radikalizmi başka türlü düşünmeye imkan vermezdi ki!...

Marx ve Engels, hatta Lenin yaşasalardı da  günümüz dünyasında olup bitenleri görselerdi ne düşünürlerdi acaba? 19 ve 20.yy lardaki işçi sınıfının, yerini robotlara bırakmaya başlayarak  güneşin altındaki kar gibi eridiği bir dünyada halâ “proletarya diktatörlüğü” peşinde koşanlara, ya da, özel mülkiyeti zorla “yok ederek”  sosyalist bir toplum kurmaya çalışanlara ne derlerdi?...

KÜRESELLEŞME, 21.YY PARADİGMALARI VE İDEOLOJİNİN SONU!

Bu konuda daha önce şöyle yazmışız[1]: “Eskiden tekel+ulus devlet bir bütündü ve egemenlik alanını genişletmek için bu ikili bir bütün olarak hareket ederlerdi. Finans kapital ulus devletin açtığı  güvenli yolda yürüyerek dünya pazarlarını istilâ ederdi.  Ki bu da,  aynı hedefi güden,  herbiri diğerlerinin aleyhine olarak kendi nüfuz bölgesini genişletmek isteyen emperyalist ülkelerin kendi aralarındaki çelişkileri ön plana çıkarırdı. Ancak bu sürecin ve bu sürece yön veren  çelişkilerin, soğuk savaş döneminde de-ikiye bölünmüş  dünya ortamında-eskiden olduğu gibi aynen sürmesi artık mümkün değildi. Çünkü bu, bütün bir insanlığı topyekün yok oluşa götürebilirdi. İş bu noktaya gelince -durum bütün diğer yasaların üstünde olan yaşamı  devam ettirme yasası (survive-überleben) açısından devam ettirilemez   hale gelince- finans kapital yavaş yavaş ulus devlet yükünü sırtından atmaya,  dünya pazarlarına yayılmanın daha başka-barışçıl yollarını aramaya başladı.

Ama ne olabilirdi bu “yeni-barışçı yollar”:

Bir malı daha iyi kalitede, daha ucuza imal ederek rekabet etmek ve bu şekilde, daha çok satarak, dünya pazarlarında daha çok yer kapmak!

İşte, yeni dönemin, “soğuk savaş” döneminin, atom bombasından daha güçlü, en önemli “silâhı” bu oldu! Öyle bir silahtı ki bu, hem sosyalist sisteme karşı, hem de kapitalist ülkelerin kendi aralarındaki rekabette biribirlerine karşı etkiliydi; üstelikte, hiçbir kullanma riski taşımıyordu!...

Ama bu yeni birşey değildi ki! Eski “serbest rekabetçi” dönemin yöntemi (“işletme sistemi”) değil miydi bu! Tekellerin çoktan tarihin çöp sepetine attıkları eski “serbest rekabet” silahı değil miydi! Kapitalizmin gelişmesi, üretimin yoğunlaşması  tekelleri yaratarak serbest rekabetin eski varoluş felsefesini inkâr etmesine yol açmamış mıydı?  Serbest rekabetin, üretimin yoğunlaşmasının sonucu olarak doğan tekel ise egemenlik demekti. İstediğin malı, istediğin fiyata satabilmek demekti.

Ancak, dünya ikiye bölünüp de, artık ulus devletle birlikte nüfuz bölgeleri yaratarak dünya pazarlarında daha çok yer kapma yöntemi imkânsız hale gelince, yani tekelci kapitalist işletme sistemi azami kâr elde etmek için elverişli olmaktan çıkınca,   sırtında yumurta küfesi olmayan finans kapital, hiç düşünmeden bu sefer de ulus devleti sırtından atarak tekrar yeni gövdeye eski silâhlarını kuşanmaya başladı!  Önemli olan ne işletme sistemiydi, ne de ulus devlet, önemli olan azami kâr’ı elde edebilmekti;  bu nedenle, kapitalistler, yeni koşullara uyum sağlayarak, eskiden olduğu gibi tekrar daha ucuza ve daha iyi kalitede mallar üretmeye, dünya pazarlarında bu yöntemle yer kapmaya yoğunlaştılar.  Yeni koşullar altında bu yöntem onların hareket kabiliyetini çok daha fazla arttırıyordu.  Bu türden bir rekabetin, yani ulus devlet gücüne dayanmadan yürütülen bir  rekabetin silahlı-sıcak savaşlara yol açması, ve esas düşman olan sosyalist sistemin karşısında güvenlik zaafına neden olması riski de yoktu! Müthiş birşeydi bu! İşte, ikiye bölünmüş dünyada, soğuk savaş devam ederken  yeni-küresel dünya sisteminin tohumu ana rahmine böyle düştü. Ve kimse farkına varmadan,  usul usul böyle gelişmeye başladı orada”.

Soğuk savaşın sona ermesiyle birlikte  üretici güçlerin gelişmesinin önündeki engeller ortadan kalkınca (suyun akışını engelleyen barajın kapakları açılıverince) su-yani sermaye-  muazzam bir hızla  akmaya başladı  ve kısa zamanda eski yatağının da dışına taşarak  bütün dünyaya yayıldı.

Böyle bir dünyada  ulusal sınırların içine kapanarak yaşamak mümkün değildi artık. Daha önce dünya pazarlarında nüfuz bölgeleri kapma yarışında olan bütün o  ulus devletler, “gel gel buraya da gel, bak sana bedava arazi de vereceğim, üstelikte on yıl vergiden de muaf olacaksın” vb.diyerek küresel sermayeyi kendi ülkelerine  çağırmaya başladılar!.  Sermaye gelsin yatırım yapsında yeni iş alanları açılsın diye biribirleriyle yarışa başladılar. Böyle bir dünyada artık milliyetçilikten bahsetmek de mümkün değildi! Bitmişti artık o “rüya”! İster milliyetçi-ulusalcı, isterse milliyetçi sosyalist adı altında olsun bu türden bütün o ideolojilerin bataklığı kurumaya mahkumdu artık! Bu nedenle, etrafınızda gördüğünüz o  Hitler özentilerine  bu muazzam gelişmeler karşısında akıntıya kürek çekerek tarihin akışını durdurmaya çalışan müzelik fosiller  gözüyle bakabilirsiniz!... Bunların hiçbir şansları kalmadı artık!... Ama tabi bu durum, lokal düzeyde-kısa ve hatta orta vadede- bu türden akımların halâ tehlike teşkil ettikleri gerçeğini değiştirmiyor! Bu nedenle, nasıl olsa faşizmin maddi temelleri yok artık  diye yan gelip yatmak yanlıştır!...

Peki ya “işçi sınıfı ideolojisi”, o ne durumda bugün?

Küreselleşmeyi falan bir yana bırakarak ben size şöyle bir soru soracağım şimdi: “Sosyalist sistemde” ne işsizlik vardı ne birşey, sağlık, ulaşım falan da bedavaydı, herkes güven içindeydi, ne zengin vardı ne de fakir (en azından öyle deniyordu ve biz de öyle biliyorduk!); niye vardı o zaman o “duvarlar” ve  niye yıktı  insanlar   o duvarları kendi elleriyle? Bütün bunlar hep “emperyalizmin oyunu”muydu? Hadi canım sende!!...

Bu konuyu daha önce yeteri kadar inceledik. Burada altını çizmek istediğim nokta şu: Sınıflı topluma geçiş, üretici güçlerin gelişmesinin kaçınılmaz sonucu olmuştur. Bireyi ve özel mülkiyeti ortaya çıkaran da bu süreçtir zaten. Bu sürecin sonunda tekrar sınıfsız topluma geçebilmek için, üretici güçlerin ve  bireyin daha da gelişmesinden başka bir yol yoktur.  Diyalektik anlamda “inkârın inkârı” olayının özü budur. Bireyi yok sayarak devlet gücüyle-toplum mühendisliği faaliyetiyle- sınıfsız topluma geçilemez!... Birey ise, ancak gelişmesinin  üst aşamasındadır ki, „kendini bilerek“, yani kendi „varlığını“ “inkâr” ederek „kendi gerçekliğinin bilincine varabilir“.  Zor’la, (bu zor, onlar adına, „onlar için“ bir zor da olsa!) bireyi yok edemezsiniz. Birey, ancak “kendi varlığında yok olabilir”. Birey, bu şekilde kendi varlığında yok olmadan da sınıfsız topluma geçilemez!... Bu anlamda sosyalist sistemin çöküşü  bir ideoloji olarak işçi sınıfı ideolojisinin de çöküşüdür aslında!...

Peki, mademki durum böyle, o zaman,   bugün hala 20.yy kalıntısı  ideolojik bilgi temellerinden yola çıkarak  kendilerini  “ilerici-solcu” olarak gören-gösteren bütün o “devrimci” akımları  nasıl değerlendireceğiz,  sınıf mücadelesi ortamında bunları nereye koyacağız? Bu soru çok önemli!...

Şurası açık; küreselleşmeden, 21.yy paradigmasından, bilgi toplumuna geçiş sürecinden bahsetmek  bugün hemen öyle bir çırpıda 20.yy kalıntısı bütün güçlerin, toplumsal sınıf ve tabakaların birden ortadan  kalkıverdikleri-ya da kalkıverecekleri anlamına gelmiyor!... Tam tersine, bunlar gelişmenin, ilerlemenin yönü ve hızı karşısında her geçen gün maddi varoluş zeminlerinin ayaklarının altından biraz daha kaydığını gördükçe bu gidişi durdurmak için daha da radikalleşiyorlar ve giderekten objektif olarak gerici  unsurlar haline geliyorlar!

Ancak unutmayalım, bu hiçbir zaman  sınıf mücadelesinin, hak arama, adil paylaşım mücadelesinin sona erdiği anlamına gelmiyor!! Çünkü,  üretici güçlerin gelişmesinin yolunu açarak bilgi toplumuna doğru gidişi mümkün hale getirecek olan  toplumsal hakları daha da genişletme mücadelesidir. Ancak bu,  hiçbir şekilde ideolojik devrimcilikle-toplum mühendisliği faaliyetiyle karıştırılmamalıdır! İşçi sınıfı ve çalışanlar için  adil paylaşım, sosyal hakları genişletme, daha fazla demokrasi mücadelesi  onların  kendinde şey bir sınıf olarak  toplum mühendisliği  faaliyetiyle “kendileri için” yeni bir toplum kurmaya kalkışmaları anlamına gelmiyor!  Olay böyle bir noktaya indirgendiği  andan itibaren yapılacak bütün etkinlikler onları  ayaklarının altından kayıp gitmeye başlayan 20.yy zeminini muhafaza edebilmek için mücadele etmeye çalışan  gerici bir güç  haline dönüştürecektir. Yani artık “ilericiliğin”, “devrimciliğin”, ve de “solculuğun” anlamı tamamen değişmiştir. Artık ilericilik, devrimcilik ve solculuk 21.yy paradigmalarına uygun bir şekilde davranarak modern sınıfsız topluma-bilgi toplumuna gidişi  amaç edinmektir.  Ki bu da, eski tipten, toplum mühendisliğini amaç edinen bir “solculuğun”da, tıpkı “sağcılık” gibi artık gericilik haline geldiği  yeni bir siyaset anlayışına işaret ediyor!...    

Küresel demokratik devrimin maddi temelleri...

Küreselleşme olayıyla birlikte üretici güçlerin bütün dünyada muazzam bir hızla gelişmeye başladığını, buna bağlı olarak da demokratikleşme sürecinin hızlandığını söylemiştik. Kapitalistler elbette ki demokrasiyi de kendileri için istiyorlar. Daha çok küresel sermaye gelsin diye şeffaflığı savunuyorlar. Yani, özel olarak halkı, işçileri düşündükleri, onlara acıdıkları için, ya da ideolojik nedenlerden dolayı “demokrat” olmadılar öyle birden bire! Ama işte tam bu noktada, onların çıkarlarıyla halkın-işçilerin çıkarları  kesişiyor, ve demokrasi mücadelesi bütün halkın mücadelesi haline geliyor. Üretici güçlerin gelişmesini engelleyen  Devletçi  işletme sisteminin yerine serbest rekabetçi bir işletme sisteminin geçmesi sadece kapitalistlerin işine yaramıyor, bundan çalışanlar da yararlanıyorlar. Kapitalist, azami kâr peşinde koştuğu için,  özgürce  üretim yaparak daha da zenginleşmek için istiyor demokrasiyi; Devletçi sistemin önüne çıkardığı engellere bu yüzden karşı çıkıyor.  Ama bütün bunları gerçekleştirebilmeleri için,   işgücünü özgürce satabilen işçilere de ihtiyaçları var onların! İşte kapitalistler bunun için köylüyü işçi yaparak  onu özgürleştiriyor da.

Evet özgürleştiriyorlar! „Bu da  bağımlılığın başka bir biçimi“ olsa bile gene de özgürleştiriyorlar! Çünkü üretici güçler böyle gelişir. İşçiler burjuvalara bağımlı hale gelmesinler  diye köylülüğü mü  savunacağız yani! „İlericilik“ bu mudur! Devlete bağlı kamu iktisadi teşebbüslerinde, bir kişinin yapacağı iş için torpille işe alınan beş kişinin çalıştığı bir  düzeni savunmak mıdır „ilericilik“! „Hangi sistem altında gelişiyor üretici güçler“, belirleyici olan budur. İlerici, devrimci, demokrat olmanın ölçüsü bu soruya verilecek cevapla bağlantılıdır...

Dün, tekelci kapitalizme-emperyalizme karşı bağımsızlık mücadelesi vermekti ilericilik; bugünse,  „ulusal bağımsızlığı“ savunmak adına hangi biçimde olursa olsun Devletçi, çağ dışı bir düzenin bekçiliğini yapanlara karşı durmaktır;  küresel demokratik devrime karşı ulusal duvarların arkasına gizlenenlere karşı durabilmektir.

Dün, sermaye yetersizliğine çare olarak bulunan “yerli-milli” „kamu iktisadi teşebbüslerini“ desteklemek belki ilericilikti, ama bugün ilericiliğin ölçüsü  Devlet tekelciliğine karşı yeri geldiğinde özelleştirmeleri desteklemektir!

Dün, yabancı sermayeye karşı çıkmak ilericilikti belki! Çünkü, kapitalizmin tekelci aşamasında-emperyalizm aşamasında ulus devlet hegemonyasının aracı olarak yapılan sermaye ihracı sömürgeciliğin ayrılmaz parçasıydı. Sömürge ve yarı sömürge halklar “kurtuluş savaşlarını”  bu türden „yabancı sermayeye“ karşı mücadele içinde geliştirmişlerdi. Bugünse tam tersine, „yerli-milli sermaye“ diye ulusal duvarların arkasına gizlenerek tekel kuran-kurmaya çalışan- ve kendi halkını kendisine mecbur bırakan-bırakmaya çalışan- „ulusal-sermayeyi“ savunmaktır gericilik!

Ey, küresel bir dünya sisteminin doğmakta olduğunu göremeyen eski “ilericiler”  (şimdi artık bunlara  o eski sloganları üstlenmeye çalışan  yeni tipten ulusalcı-Devletçi-İslamcıları da ilave etmek lazım!!), kapitalizm bir dünya sistemi haline geldi artık! Sermaye küreselleşti. Sermayenin ulusu kalmadı! “Ulusalcı”-“İslamcı, ya da “solcu” nutuklarla sizi uyutanlar, sizin “yerli-milli” ya da „ulusal-sermaye“ dedikleriniz, küresel rekabet mücadelesine girmek istemeyen, ulusal duvarların arkasına gizlenerek kendi tekel konumlarını muhafaza etmeye çalışan  yerli bezirgânlardır. Bugün, içinde yaşadığımız küreselleşme sürecinde, „kim ki bir taş üstüne  taş koyuyor, niyeti, menşei, ulusal kökeni ne olursa olsun ülkemize hoş geldi sefa geldi“ demeyi öğrenmeden artık ne devrimci olunabilir, ne de çağdaş. Çünkü, kendi ülkende üst üste konulan o taşlardır ki,  hem yerel, hem de küresel düzeyde,  üretici güçlerin gelişmesini ifade eden  onlardır. Kapitalizmin kendini üreterek  inkârı  sürecinin köşe taşları onlar olacaktır! Bu diyalektiği anlayamıyorsanız  hiç olmazsa susun!...”  (Bu satırlar on yıl önce yazılmış! http://www.aktolga.de/t5.pdf )