Önlü-arkalı “iki” Yoklama Kartı ve “baştaki yara” sorunu

Bu doğrultuda TA, gidip Louise Schreiber’dan aldığı Romanya “madalya tasdiknâmesi”nin sahte çıkması konusunda hemen hiçbir şey söylemiyor; es geçmeyi tercih ediyor. Torosyan’ın 1916’da ABD’ye geldiğine dair beyanını ise, dün aktardığım “masum yalan” teorisiyle geçiştirmeye kalkıyor. Geriye, o sırada Romanya’da olduğuna dair ayrı, “pozitif” kanıt bulmak kalıyor.

TA bu noktada, bir Askerlik Yoklama Kartı meselesine başvuruyor. Hakan Erdem kendi kitabında, Torosyan’ın kişisel hayatı hakkında bulabildiği bütün bilgilere yer verirken, 1942 yılına ait Askerlik Yoklama Kartını da önlü arkalı basmış; burada Torosyan’ın al yanaklı, pembe tenli, çilli olarak tarif edildiğini de zikretmişti (bkz Erdem, s. 305 vd). TA’ya göre bu, yanlış kişi ve yanlış kartmış. Kendisi “doğrusu bu” diye (güya) “başka” bir Askerlik Yoklama Kartı’nı arkalı-önlü basıyor ve bu kartın arkasında, Torosyan için “başının sol yanında yara izi var” (scar on left side of head) dendiğine dikkat çekiyor.

TA bu “saptama”yı şuraya bağlıyor: Torosyan kitabında, Romanya’da başından yaralandığını söylüyor ya. İşte bakın, bu kişinin de başında yara izi var. Öyleyse ikisi aynı. Öyleyse Torosyan burada doğru söylüyor; 1916’da hakikaten Romanya’da. Öyleyse ABD’de olmuş olamaz. Öyleyse 1920’de E Island’da, ben buraya 1916’da da geldim derken yalan söylemiş olmalıdır.

Doğru Yoklama Kartı’nın ön yüzüne, başka bir kartın arka yüzünü eklemek

Torosyan’ın Göçmen Bürosu mülâkatında daha kolay giriş yapmak uğruna yalan söylediği faraziyesi hakkında ne düşündüğümü dün yazdım.

Geriye, bu Askerlik Yoklama Kartı meselesi kalıyor. Bunun uzmanı da Hakan Erdem ve şu sırada oturup bağımsız bir makale yazması imkânsız. Konuyu kendisine sordum; 17 Mart 2013’ta bana yazdıklarını özetleyerek aktarıyorum.

• Hakan Erdem der ki: “Ben Torosyan’ın Askerlik Yoklama Kartını aynen yayınladığım gibi aldığım arşivin künyesini de verdim. Defalarca kontrol ettim. Hiçbir yanlışlık yok. Bu kişi Sarkis Torosyan’dır.”

• “Taner Akçam da bir Askerlik Yoklama Kartı veriyor. Güya benimkisi başka bir kişiye, onunkisi ise Sarkis Torosyan’a ait. Ne ki, bu ‘iki kart’ın ön yüzleri AYNI. Evet, bir bakışta anlaşılacağı gibi TA, benim yayınladığım (ve tüm kimlik bilgilerinin bulunduğu) ön yüzü AYNEN yayınlamış. Kendi verdiğinin doğru, benimkinin ise yanlış adama ait olduğunu iddia ediyor.”

• “Farklılık, kartların arka yüzünde. TA, benim verdiğimle aynı olan doğru ön yüzün altına, başka bir karta ait olan arka yüzü monte etmiş; onu yayınlıyor. ‘Başının sol yanında yara izi’ (scar on left side of head) bu arka yüzde yer alıyor. Ve Taner Akçam buradan Torosyan’ın anılarındaki Romanya’da yaralanma faslına geçerek, Romanya anlatımının doğruluğunu güya ispatlamış oluyor!”

• “Problem şu ki, bu arka yüzün kime ait olduğunu BİLMİYORUZ. Çünkü TA, kartın (isim, soyisim, adres, imza, yakınların adları gibi her türlü kimlik bilgisinin yer aldığı) ön yüzü diye, benim verdiğim ve gerçekten Sarkis Torosyan’a ait olan ön yüzü yayınlıyor. Verdiği arka yüzün gerçek ön yüzünü ise bizden saklıyor; dahası, benim verdiğim arşiv bilgilerinden farklı olarak, kendisi bu “belge”yi nereden bulup aldığını hiç söylemiyor. Bir tarihçinin asla yapmaması gereken bir şeyi yapıp, ‘belge’sini kaynak göstermeden kullanıyor.”

Bilim ahlâkı açısından, bu iş nereye gidiyor

Şimdi ben [HB] altını çizeyim ki bu, son derece ağır bir suçlama. Doğruysa, kimse bunun altından kalkamaz. Torosyan’ın uydurma kitabına ve sahte “madalya tasdiknâmeleri”ne inanarak (veya inanmış gibi yaparak) inatlaşmak başka şeydir; o inandığı tanıklığa yer yer keyfince doğru keyfince yalan demek bile başka şeydir; doğrudan doğruya sahte kanıt imal ve monte etmek ise tamamen başka.

Bu, bilim ahlâkının doğrudan ve açıkça ihlâline girer. Böyle şeylerin, örneğin doğa bilimlerindeki karşılığı, araştırma ve deney sonuçlarını bile isteye tahrif etmektir. Hele Amerikan üniversitelerinde, gözünün yaşına bakmazlar. Emsalleri var. Bütün projelerine son verirler; laboratuarını kapatırlar; tahkikat süresince kişiyi açığa alır ve ofisine girip çıkmasını bile yasaklarlar; vahamet derecesine göre, “iş garantisi” (tenure) bile olsa “ahlâki düşkünlük”ten (moral turpitude) kapının önüne koyarlar.