Çünkü aktüalite görüntülerinde Suriyeli muhalif güçlerin yine İsviçre’de üretilmiş ve yine aynı Birleşik Arap Emirlikleri ülkesine ihraç edilmiş el bombaları kullandığı saptanmış.

Bern satışı onaylarken bunların bir üçüncü tarafa aktarılmaması şartını getirdiği için de şu an işler vaziyette olan diğer tek sözleşmeyi, yani yedek parça kontratını iptal etmiş.

HER silah ticaretinde varolan bile bile lades oyununa değil şuna değinmek istiyorum: 

Abu Dabi envanterli İsviçre bombaları Suriye sathına zahir gökten zembille inmedi.

Bunlar mutlak bir yerden ve mutlaka bir vasıtayla muhalif güçlerin eline ulaştı.

Ve dobra dobra söyleyelim, işte o yer Türkiye’dir ve o vasıta da güney sınırımızdır!

EVET, artık Bursa’daki sağır sultan bile biliyor ki Esad’a muhalif kuvvetler Adana civarındaki bir yerlerde ve Ankara himayesi altında hem eğitiliyor, hem de teçhiz ediliyorlar.

Yabancı medyadan şunları öğreniyoruz: Sözkonusu eğitim Türk “gözlemcilerin” (!) denetiminde ama esas olarak Suriye ordusundan iltica etmiş subaylar tarafından verilmektedir.

Fakat Şam konusunda ihtiyatlı davrandıkları için ne Amerikalı, ne de başka bir Batılı devletin“öğretmeni” (!) faaliyete katılmaktadır. ABD hep geride kalmayı tercih etmektedir.

Donanımın da bir kısmı Türkiye, diğer kısmı Körfez ülkeleri tarafından sağlamaktadır.

Abu Dabi’den gelen İsviçre imalatı bombalar ise gözden kaçmış bir istisnadır.

Çünkü gerek Baas yönetiminin propaganda kozu vermemek, gerekse Suriyelilerin alışık olduğu teçhizatın dışına çıkmamak için Rus ve Çin yapımı malzeme tercih edilmektedir.

Ve her halükârda da aşağıdaki gerçek mutlak kesinlik arzetmektedir:

Kendi topraklarında kamp kurdurtmak ve muhalifleri eğitmek dâhil, Şam despotunun yıkılması için Ankara öncü konumdadır. Bundan böyle de geri dönüş sözkonusu değildir!

HİÇ itirazım yok! “Ulusalcı” âşıklar gibi Beşşar Esad ve avenesine yanıp yakılmadığınız takdirde, bu mikropların defi için silahlı kamp da kurarsınız, paletli tank da hibe edersiniz.

Kimse uluslararası hukukun “iç işlerine karışmama” ilkesinden falan dem vurmasın!

O uluslararası hukuk her zalim devletin öz be öz kendi halkını hunharca ve yığınsal olarak katletmesine cevaz mı veriyor ki her kanlı despot aynı “iç işlerine karışmama” tabusu arkasına saklanarak bildiğini okuyacak? Böylesine edepsizlik kontratları çoktan çöpü boyladı.

Dolayısıyla Türkiye’nin yukarıdaki “faal öncülüğü” hem diplomatik açıdan, hem de bilhassa ahlâki açıdan meşrudur. Eğer endişe sözkonusuysa da tek bir nokta için geçerlidir.

HAYIR, Baas yönetiminin hâlâ iktidarı koruyabileceği varsayımını kastetmiyorum.

Zira tıpkı Miloseviç, tıpkı Saddam yahut tıpkı Kaddafi gibi Esad’ın da günleri sayılıdır.

Despot er veya geç gidicidir! Nesturî sahilde direnişi sürdürse bile Şam’dan gidicidir!

Yani Türkiye bu karta “oynamış” (!) olmakla da orta vadede akılcı davranmıştır.

Dolayısıyla esas kaygı daha sonrasına ilişkindir. Zira geleceğe dair meçhuller çoktur.

Kaos ertesi muhalif bünyede mevcut unsurlardan hangisi ağır basacaktır? Kırk katırlık bir Alevi diktatoryasından kırk satırlık bir Sünni diktatoryasına geçiş mi gündeme gelecektir?

Ankara bugün Adana’yı donatan Riyad’la yarın da ortak dalga tutturabilecek midir?

Yine bugün desteklediği güçleri yine yarın “doğru yola” (!) sevkedebilecek midir?

Başka bir deyişle “yatırımın” (!) meyvelerini toplamak marjına sahip olabilecek midir?

Yukarıdaki sorular cevapsızdır ve yanıtların riziko içerdiği ve içereceği de kesindir.

Ama şu daha kesindir: Esad yandaşlığı her türlü rizikoyu da kat be kat aşan bir kumardır ki, işte buna rest demiş olan “ulusalcılar” yakında masadan tekrar don gömlek kalkacaklardır.