Abdullah Gül'ün bu sözleri tartışılmaya devam ediyor. Ne var ki, başından beri durum böyle değildi. Özellikle 2011'e kadar Gül'ün, Erdoğan sonrası için ideal Başbakan olacağı görüşü hâkimdi.

Ancak 2011'den itibaren Suriye krizindeki duruşundan İsrail'le ilişkilerine kadar pek çok sebepten ötürü Erdoğan, Batı tarafından adım adım izole edilmeye başlandı. Önce 'tahmin edilemez lider', ardından otoriter ve en son nerdeyse diktatör ilan edildi. Tüm bunlar olurken Gül, Erdoğan'ın duruşuyla arasındaki mesafeyi gittikçe açıyordu.

Ne var ki, Batı'nın Erdoğan'ı yalnızlaştırma çabası, Ak Parti tabanının Erdoğan'ın etrafında daha sıkı kenetlenmesine ve onun gittikçe fenomenleşmesine yol açtı. Böylelikle Gül'ün Erdoğan'a koyduğu mesafe de yavaş yavaş Ak Parti tabanına koyduğu mesafe olarak okundu.

Bu kopuşun zirve noktası ise kuşkusuz Gezi ayaklanmasıydı. Gül'ün, Ak Parti'yi devirmek isteyen kitlelerin parolası haline gelen 'Demokrasi, sandıktan ibaret değildir' klişesini tekrarlaması silinmesi zor bir çıkış olarak hafızalara kazındı.

Düşünsenize, Gezi Erdoğan'ı ve dolayısıyla Ak Parti'yi yıkabilseydi, bugünlerde Ak Parti'nin kurucu babalarından olduğu sıklıkla hatırlatılan Gül, siyasî hayatından herhangi bir şey kaybetmiş olacak mıydı? Bilakis, siyasî planları daha da çeşitlenmiş potansiyel bir lider olarak tebarüz etmeyecek miydi?

Gül, 17 Aralık sürecinde 'paralel devlet'e ilişkin net açıklamalar yaptı. Ondan 'frene basmasını isteyenler'in ellerini böğürlerinde bıraktı. Bu hakkın teslim edilmesi şart. Lâkin Gül'ün, özellikle seçim yaklaştıkça imza attığı bazı davranışlar, sanırım Erdoğan'ı da Ak Parti tabanını da üzdü. Bunların başında Başbakan için 'Artık yok hükmündedir' diye yazan gazeteciyi gezisine davet etmesi ya da yasa dışı dinlemelerle ilgili 'Bu konularla ilgili bir kaygım yok' diyerek aile mahremiyetine kadar ortaya dökülen 'kardeşi' Erdoğan'ı 'ortada bırakan' bir açıklamada bulunması sayılabilir.

Bu yüzden, üzülerek söylemeliyim ki, Gül'ün geleceğe dair bir siyasî planı olmadığını 'bugünkü şartlar çerçevesinde' vurgulaması olağandır. Çünkü bu çıkış fedakârca bir geri çekilişten ziyade, kendisinin mevcut durumda istese dahi Ak Parti tabanını bölecek veya Erdoğan'a rağmen fethedecek bir gücü olmadığının da itirafı olarak okunmaya müsaittir.

Bu tablonun ortaya çıkmasındaki en önemli faktör ise kendisinin siyasî değerinin, özellikle 2011'den bu yana 'Erdoğan'a kaybettirme ihtimali'yle eşdeğer olarak konumlandırılmasına izin vermiş olmasıdır. Çevresinde ve gezilerindeki 'demirbaş' gazetecilerin pek çoğunun Gül'ün Erdoğan'ı zayıflatma ihtimalini sevdikleri için Gül'ü sevdikleri aşikârdır. O kadar ki, bu isimlerin önemli kısmını, Gül cumhurbaşkanı olamasın diye düzenlenen Cumhuriyet Mitingleri'ne methiyeler düzmüş gazeteciler oluşturmaktadır.

Her şeye rağmen, 7 Şubat krizi sırasında bir gece yarısı önüne gelen MİT Yasası'nı anında onaylamasından tüm şerhlerine rağmen internet ve HSYK yasalarını onaylamasına kadar söylemlerinden çok icraatlarına bakıldığında Gül, Ak Parti'den ve onun gelecek tasavvurundan kopmadığını da belli etmiştir. Neticede siyaset, uzun soluklu bir yürüyüştür. Gül'ün yürüyüşünün umduğumuz gibi uzun soluklu olması, içinden çıktığı tabanın hissiyat ve kaygılarına öncelik vermesiyle ve kendisini Erdoğan'ın alternatifine indirgemek isteyenlere pabuç bırakmamasıyla mümkündür.

İki sene önce şu satırları, bir hakkı teslim etmek için yazmıştık:

'Cumhurbaşkanı Gül'ün görev süresine ilişkin belirsizliğin uzatılması yanlıştı. Bazı Ak Partililerin nerdeyse Sayın Gül'e kariyer danışmanlığı yapar gibi birtakım görevleri adres göstermesi de yanlıştı. Anayasa Mahkemesi'nin düzelttiği yasa metninde Cumhurbaşkanı Gül'ün görev süresinin bir defaya mahsus olarak belirtilmesi, normalde önü açık olan iki kez seçilme hakkının ondan esirgenmesi de yanlıştı. Kardeşlik hukukuna aykırıydı.'

Bugün de benzer türden dostâne eleştirilere kulak verilmesi, ülke siyasetinin geleceği açısından elzem. Evet, siyaset uzun soluklu bir yürüyüştür...