Dünyada savaş tamtamları çalıyor.

Tamtam sesleri, Türkiye'nin hemen tepesinde, Karadeniz'in kuzeyinde, Ukrayna'dan geliyor.

Yalaka dünya egemenleri, ellerini ovuşturarak kasalarına girecek parayı, bölgede sağlayacakları nüfuzu hesap ediyor.

Peki emek dünyasında ne oluyor?

Örgütsüzler her zamanki gibi, hiç.

Yani egemen güçleriyle bütünleşmiş, kendini devletin sahibi sanan egemenlik vidaları, her an her şeye hazır, her halükarda egemenini desteklemeyi bekliyor.

Bu, Ukrayna'da da, Rusya'da da, dünyanın her yerinde böyle. 

Egemen sistem onları yıllarca bu tür durumlar için yetiştirdi, yedirdi, içirdi, giydirdi, şimdi de çıkarları için öldürüyor.

Egemen olmaya gözü dikili muhalefet de öyle, egemenliğin çıkarlarını destekliyor.

Egemenlik varyantlı her siyasal hat "çıkarlar"da ortaklaşıyor.

Kimi sol ülkenin hiçbir çıkarı yok diye savaşa karşı çıkıyor, yüzeydeki halis niyetleri "çıkarlar" gerekçesinde ortaklaşıyor, heba oluyor.

Oysa doğru tutum sınıflı topluma geçildiğinden beri, orduların, silahlı güçlerin işlevi, egemen sınıfın çıkarlarını korumak olduğundan beri savaşa, şiddete, ölüme karşı çıkmak, yaşamı savunmak.

Egemenlik ve egemenliği savunma fikrinin dayanak arayışı, haklı ve haksız savaşlar ayrımıyla bir süre konjonktürel  meşruiyetle yaşadı.

Ama artık ivedilikle haykırmak gerekiyor ki, haklı savaş yoktur.

Her savaş alanı emekçilere, yoksul halk çocuklarına mezarlıktır.

Haklı işgal yoktur, işgale karşı duruş vardır, şarttır ancak onun yolu yöntemi de bir savaş değil, sivil itaatsizliktir, sivil isyan, başkaldırıdır.

Sol geçmişte haklı haksızlık üzerine egemenlik ve demokratik merkeziyetçilik sığınmalı, eksik ve yanlışları da olsa, savaşa karşı temel tutumda insanlığın yaşamı adına çok olumlu tutumlar sergiledi.

Hep dünya emek cephesinden anti militarist baktı.

Her tutm kendi özelinde doğru tutumun turnusolu oldu.

Kimi sol, savaş politikalarında ölüme destek verdi, sınıfta çaktı.

Mesela ulusal/yurt savunması vb diyerek sanki sınıflar üstü ve ulvi bir tutum ve bir zorunlulukmuş gibi savaş bütçelerine, sınır ötesi askeri operasyonlara/işgallere onay ve moral destek verdi.

Sol partilerin yanlış kararlarına parti içinde muhalefet eden oldu ama parmak diktası demokratik merkeziyetçilik gereği parti kararına uyuldu, hükümetlerin mazlum halklarını öldüren savaş politikaları desteklendi.

Yenme ve yenilme tezi üzerine kurulması bakımından dayanaklarında tartışılacak yönleri bir tarafa, Lenin'in topladığı 1915 Zimmerwald Konferansı ve tespitleri bugün bile çoğu solcuyum diyenin ulaşamayacağı kadar üst rafta.

Şimdi savaş karşı genel doğru tutum bunlar iken emperyal veya yayılmacı güçler arası egemenlik tepişmesinden tercih politikaları çıkarmak, ahkam kesmenin de ötesinde o bölgede yaşayan tüm canlara olduğu kadar gezegene, insanlığın tarihi mirasına ve ekolojiye zulüm ve katliamdan öte bir retorik değil.

Nüfusa oranlandığında bir avuç insanın bu egemenlik zulmünün bir parçası Ukrayna savaşına ve tüm savaşlara hayır!