KÂBUS “happy end”bir mutlu sonla bitti. Birleşik Krallık artık rahat nefes alabilir.

Avrupa da alabilir... ABD de alabilir...

Çünkü İskoçya’da aklıselim galip geldi ve bağımsızlık referandumunda “hayır” çıktı.

Belki şimdi, Londra ve Brüksel’i anladık ama Washington niye ferahladı diyeceksiniz.

***

ŞUNDAN ferahladı ki, eğer İskoç maceraperestlerin rüyası gerçekleşmiş ve mazinin dev Britanya İmparatorluğu artık sipsivri bir İngiltere’ye indirgenmiş olsaydı, Yaşlı Kıta’daki temel müttefikinin içine düşeceği bu acziyet en çok Birleşik Devletler’i zorlayacaktı.

Edimbourg’un bağımsızlığı durumunda Londra’nın AB üyeliği bile tehlikeye girecek, her halükârda da Trafalgar esamisi bile pek okunmayacak bir turistik anıta dönüşecekti.

Dolayısıyla da ta 2. Dünya Savaşı nihayetinden beri bütün Avrupa stratejisini Birleşik Krallık ekseninde ve onun aracılığıyla hayata geçiren ABD’nin tüm kartları altüst olacaktı.

Zaten bundan dolayıdır ki en yetkili Beyaz Saray ağızları referandum öncesi sahneye çıkmaktan ve Büyük Britanya’nın ülke ve devlet bütünlüğünü desteklemekten çekinmediler.

Neyse... Madem tehlike bertaraf edildi ve AB’nin memnuniyet nedenlerini de uzun uzun açıklamaya gerek yok, hemen konunun diğer yanına gelmek istiyorum.

***

İLKİN, İskoçya gelişmeleri en baştan en sona, bizim “solcu” (!) ve ulusalcıların bilhassa Kürt meselesinden yola çıkarak ezelden beri uydurduğu ve “emperyalizm daima böl - yönet taktiği uygular” diye dil pelesengi ettiği komplo teorisini bir defa daha çöpe attı.

Çünkü artık şu gerçeğin dank etmesi gerekiyor: Tıpkı o İskoçya gibi İspanya’da Bask Katalunya; Fransa’da Korsika; İtalya’da Padovya; yine Birleşik Krallık’ta Galler ve İrlanda; daha önce de Slovakya ve tüm Balkanlarda boy atan milli, daha doğrusu aslında kavmi dürtüler illâ rasyonel temellere dayanmıyor ve fıtri bir aidiyet içgüdüsünden kaynaklanıyor.

Artı, hayat ve tecrübeler de o dürtülerin o aidiyet mensuplarını “emperyalistlerin” (!) tamamen irade ve arzusu hilâfındaki zıt bir yöne sürükleyebileceğini kesinkes ispatlıyor.

Önceki paragrafta Washington - Londra eksenini emsal verdim... Bugün de hangi aklı evvel ABD’nin yukarıdaki ulus-devletlerden herhangi birini bölmek istediğini iddia edebilir?

Olsa olsa bizim ulusalcıların Avrupa varyantına tekabül eden ora “egemencileri”...

***

ÖTE yandan, doğru, yukarıdaki milliyetçilik ve kavmiyetçiliklerin bir bölümü yine aynı İskoçya yahut Katalunya ve Padovya’da olduğu gibi zengin şımarıklığıyla bütünleşiyor.

Refahı ulus-devletin diğer unsurlarıyla paylaşmamak bencilliği üzerine oturuyor.

Oysa “ver kurtul”la formüle edilen ucuz teslimiyetçilik hariç Kürt sorunu açısından bunun geçerli olduğunu söyleyemeyiz. Söyleyemeyiz ama bu mazeret de havada kalıyor.

***

HAVADA kalıyor, zira unutmayalım ki İskoçya dâhil sıraladığım hemen diğer bütün etno-coğrafi kimlikler Kürtlerinkinden çok daha özgür ve özerk bir ortamda yaşıyorlar.

Parlamentodan hükümete, ulus-devlet bünyesinde her türlü hak ve serbestiye sahipler.

Dolayısıyla, bir Türk olarak benim o Kürtlere o İskoç maceraperestlere yaptığım gibi çıkışmak ve onları eleştirmek salâhiyetim ancak ve ancak, aynı özgürlüklerle donanmalarına rağmen Kürtlerin yine de bağımsızlık referandumu diye dayatmaları durumunda doğabilir.

Sadece ve sadece bu takdirdedir ki, yukarıdaki irrasyonelliği bilmeme rağmen mantığı öne çıkartıp, “buldun da bunuyorsun” diye veryansın etmek meşruiyetine sahip olabilirim.

Oysa bugün ortada böyle bir “İskoç özgürlüğü”nün kırıntısından bile eser yokken kim hangi yüzle Kürtleri “ayrılıkçı” ve “bölücü” olmakla suçlamaya yeltenebilir?

Umalım ki hâlâ ve hâlâ yeltenenler “happy end” mutlu sondan ders çıkartırlar...

[email protected]