[10 Kasım 2013] Taraf’taki Okuma Notları’mın sonuncusunu 28 Nisan’da yollamışım; 1 Mayıs’ta basılmış (bkz 632.Buraya Kadarmış). Bir dönemi kapatmışım, bağrıma taş basıp. Arkadaş sandığım, ama mal bulmuş mağribî gibi boşluk doldurmaya koşarken yeni yerini hazmedemediğini arkamızdan uluorta atıp tutmak suretiyle açığa vuran bazı ham ervahın densizliklerine bile aldırmadan.

Şimdi yeniden başlıyorum. Belki biraz farklı tarzda; hep içimden geçen bir blog şeklinde. “Bir tarihçinin eskiz defteri” havasında. İllâ fikirleri geliştirip olgunlaştırmayı beklemeksizin.Mutlak bir kronolojik sırayla da değil. Yer yer, güncemin daha eski yapraklarına geri dönüşlerle. Varsın, gözlem ve düşüncelerimin en ham hallerinden başlayarak bütün zigzagları, girinti çıkıntıları, yan önermeleriyle gelişimini yansıtsın.

Bir sınıf tavrı

[6 Kasım 2013] Günlük hayattan bir sahne. Neredeyse bir hafta önce, Çarşamba gecesi. Bir televizyon programına dâvetliyim (hoş, o da olmadı ya). Nişantaşı’nda, beni alacak aracı bekliyorum. 20:30 suları, yani İstanbul’un her zaman en korkunç trafiğinin özellikle en korkunç zamanı.

O cehennemde, “şu gördüğünüz şirin şey” (bir zamanlar böyle bir reklam vardı sanırım) Vali Konağı üzerinde Harbiye yönünden geldi; kavşağı ve kavşaktan sonra sağa sapan ilk sokağı geçip, hemen orada, köşede, kaldırıma bitişik park edip yolu iyice daraltmış olan ilk sıra arabaların yanında, “ikinci sıra” olarak durdu. İçinden sarı saçlı siyah kazak ve siyah taytlı, herhalde 40’ında bir hanım indi; farlarını açık bırakıp, çıldırmışçasına kornalarına basan diğer sürücülere aldırmaksızın, ellerini “durun” dercesine havada sallayarak, gerilere doğru koştu.

Sözünü ettiğim yeri bilir misiniz? Vali Konağı Caddesi, Harbiye’den itibaren, Nişantaşı kavşağından yaklaşık 100 metre sonrasına kadar tek yöndür. Aşağıdan, Ihlamur yönünden gelen trafik, kavşağa ve Harbiye’ye doğru ilerlerken kendilerine göre sağ tarafta, en son sokaktan sağa dönerek Vali Konağı’ndan çıkmak zorundadır. Başka bir deyişle, o noktadan aşağıya doğru çift yönlü ve son derece belâlı bir akış söz konusudur. Resimde gördüğünüz, bir tarafa park etmiş arabalar nedeniyle yolun genişliği zaten sadece iki araca inmiştir. Bir de sağa ve sola sapmaya çalışanları, ya da 180 derece dönüp ters yöne geçmek isteyenleri eklersek, trafik insanların sabır ve tahammülünü sonuna kadar zorlayan bir hal alır.

İşte o sözünü ettiğim sarı saçlı, siyah kazaklı-taytlı hanım, 6 Kasım Çarşamba akşamı arabasını tam da caddenin tek yönden çift yöne geçtiği noktada, trafiğin göbeğinde ve etrafından tek bir arabanın geçebileceği şekilde bırakıp kayıplara karışmış bulunuyordu. Saniyesinde olan oldu; o tek araçlık geçiş aralığı için çekişme başladı; hanımın arkasında Ihlamur yönünde ve önünde Nişantaşı yönünde artık hiç ilerleyemeyen araçlar upuzun kuyruklar oluştururken, Nişantaşı kavşağı da tümüyle geçilmez hale geldi. Olacakları merakla izlemeye ve bir yandan da cep telefonumla fotoğraf çekmeye başladım. Beş dakika sonra hanım tekrar gözüktü; gelip arabasına binerken fotoğraf çektiğimi görünce öfkeleniverdi; avazı çıktığı kadar “Çek bakalım çek, çocuğumun okul defterini alıyordum” diye bağırıp, yanımdan geçerken penceresinden küfür ve hakaret yağdırarak bastı gitti.

“Çocuğunun okul defteri” bu vatandaşa trafiği beş dakika tamamen felce uğratma hakkını vermeye yeterli bir gerekçe mi sizce? Arabasını başka bir yere bırakıp oraya yürüyerek gelemez ve yürüyerek dönemez mi? Bu olasılık aklından dahi geçmiş midir acaba? Eğitimli zengin orta sınıf açısından, bu nasıl bir kadiri mutlaklık hissi, “hep bana” kendini bilmezliğidir?

“Münferit bir olay” mı dersiniz? Bence değil. Aklıma ister istemez, Markar Esayan’ın Gezi olayları sırasında yazdığı bir yazıdaki “Beyaz Türklerin sınıfsal kibri” gözlemi geldi.

http://serbestiyet.com/alti-bucuk-ay-olmus/