Geçtiğimiz haftalarda kısa, küçük, gazetelerin ilk sayfalarında bile yer almayan haberler vardı. Yoğun siyasal gündem onlara seyirciye, okurlara ulaşma hakkı vermiyordu. Verildiğinde de ya tek sütunluk haber oluyorlardı ya da ancak sosyal medyada yer bulabiliyorlardı.

Oysa bunlar AKP’nin yaslandığı ana damarlardan birindeki zihniyeti ek bir yoruma ihtiyaç bırakmamacısına sergileyen olaylardı…

Meselâ Hristiyan yurttaşlarımızın en kutsal günü olan noel yortusu sırasında Kadıköy’deki İskele Camisinin elektronik panosunda (Yaaa camilerin elektrikli panoları var artık. 12 ay mahya yani) nal gibi harflerle şu yazı okunuyordu:

 “Ey iman edenler, Yahudi ve Hristiyanları dost edinmeyin. Onlar, birbirlerinin dostlarıdırlar. Sizden kim onları dost edinirse kuşkusuz o da onlardandır”.

Nasıl?

Bir meselâ daha: Amasya’nın Gümüşhacıköy ilçesi Mehmet Paşa Ortaokulu’nda din dersi öğretmeni olan Abdussamet Arslan derste öğrencilerine şunları söyledi:

“Bir Sünni, Alevi ile evlenirse yüz kırk kırbaç cezası ile cezalandırılır, çocuk yaparsa ölür…”

Ya bu nasıl?

*    *    *

Bu kan donduran, utanç saçan zihniyetin son örneklerinden biri bir internet haber sitesinde yayınlandı. Şu günlerde Yeni Akit adıyla yayınlanan gazeteye yakın bir internet sitesiymiş.

Taraf gazetesinin bence en keyifli ve en fırlama yazarı, saf kan İstanbul çocuğu Hayko Bağdat’ın bir yazısını ele almışlar ve “Taraf’ın Ermeni kökenli yazarı Hayko Bağdat, ‘Cuma namazında üç Ermeni’ başlıklı yazısında, namazla alay etti” dedikten sonra Hayko’nun yazısını olduğu gibi aktarmışlardı.

Acaba bu sitenin okurları, Hayko’nun yazısını okuduktan sonra “Eline sağlık be Hayko” mu dediler, yoksa “Vay Ermeni dölü vay, bizim kutsalımızla alay etmişsin, Allahın gazabı üstüne olsun” filan mı dediler bilemiyorum.

Eğer “Tembel işi yazı yazmışsın Aydın Engin. İki üç paragraf kendin yazıp ardına Hayko Bağdat’ın yazısını takıp günü kurtarmışsın” diye sataşmayacaksanız (ki sataşmayın) alın size Hayko Bağdat’ın yazısının tamamı.  Bakalım Hayko için siz ne diyeceksiniz?

Ben?

Ben okuduğumda sadece kıskanmıştım, “Bu fırlama bir de bana abi, der, ustam der; baksana şuna boynuz kulağı karış karış geçmiş” diye homurdanmıştım.

Şimdi buyrun Hayko Bağdat’ın 5 Şubat’ta Taraf’ta yayınlanan “Cuma Namazında Üç Ermeni” başlıklı yazısına…

*    *    *

Siyaset siyaset sıktı biraz.

Bu köşede bazen sizlere ilginç Ada hikâyeleri, değişik simalar anlattığım olurdu ne güzel.

Bugün de öyle yapacağım izninizle.

Sonra yine siyaset, kavga, nümayiş meselesine döneriz, acelesi yok.

Hani tüm dinlerin birarada yaşadığı, tüm ibadethanelerin aynı coğrafyada var olduğu, herkesin inancını özgürce yaşadığı mükemmel bir tarihçemiz var ya!

O yalan işte, bugün en az Hıristiyan’ın yaşadığı İslam ülkesiyiz biz. Üstelik yüz yıl önce nüfusun beşte ikisi Hıristiyan iken.

Fakat bizim Kınalıada her şeye rağmen bu özelliklere sahip ender mekânlardan birisi olsa gerek.

Çocukluk hikâyelerimiz ülkenin tüm siyasi iklimine rağmen farklı kesimlerden gelenlerin oluşturduğu yeni bir “biz” kavramı icat ederek başladı.

Biz iyi çocuklardık.

Kimseler ilişemezdi duygumuza, sevgimize.

Hiçbir gelenek, hiçbir önyargı teslim alamazdı inşa ettiğimiz küçük dünyalarımızdaki büyük sözlerimizi.

Ermeni’yi de, Rum’u da, Türk’ü de, Kürt’ü de, Laz’ı da yedirmezdik kimselere.

Öyle Başbakan’ın meydanlarda atıp tuttuğu gibi de değil, gerçekten yedirmezdik, döverdik “biz”e kötülük olsun diye el uzatanları.

Vicdanlarımızdan gemici halatlarıyla bağlanmıştık birbirimize.

Bülent vardı arkadaşımız.

Deli dolu, çılgın kaptan Bülent.

Yirmili yaşlarının başındaydı daha, beyninde tümör var dediklerinde.

Çok para lazım oldu ameliyatı için.

Seferber olduk.

Teknesini kullandığı Ermeni işadamı çok zengindi, çıkardı verdi ne lazımsa. Esnaf da koydu ortaya cebinde olanın hepsini.

Bizler de bizim okul derneklerinde, adına bağış biletleri falan sattık, ama bizimki devede kulak.

Ameliyat oldu, iyi gibiydi Bülent, sonra ecel ısrarcı çıktı, aldı onu bizlerden.

Naaşı camide kaldı gece.

Sabaha kadar ikişerli nöbet tuttuk Türkiye’de bir emsali daha bulunmayan, o garip minareye sahip ibadethanenin kapısında, sırayla.

“Cuma namazını müteakip cenazesi kaldırılacaktır” anonsunu geçti belediye hoparlörü.

Ertesi gün, ezanın okunmasına daha bir saat kala kapıdaydık; ben, Nışan ve Hagop.

Hacı Amca vardı belediye işçisi, gördü bizi ve “Çocuklar camiye girecekseniz abdest alaydınız” deyiverdi.

Ömer Amca’nın berberinde, biraz da yardım alarak hallettik o işi, çok zor değilmiş zaten.

Camide en arkaya geçip safa durduk.

Fakat ezan sesiyle birlikte öyle bir kalabalık bastırdı ki bir anda önden arkaya, sağdan sola tam ortasında kaldık cemaatin.

Tembeller, biraz erken gelseler ölecekler sanki.

İmam Cuma’yı kıldırmaya başladı.

Herkes secdeye yatınca diz üstüne çöküp, herkes ayağa kalkınca ayağa kalkarak göze batmamaya çalıştık Nışan’la ben.

Konuşmadan anlaşmıştık, senkronize olmalıydık yoksa millete ayıp olacak.

Bizim Hagop fena eyyamcı çıktı, herkesten daha şekilli kılıyor namazı zevzek.

En son diz çökmüş hâlde atlattık bu işi diye sevinirken, bütün cami kafasını çevirip bize bakmasın mı?

Biz de çevirdik kafamızı aynı tarafa hemen.

Bu sefer de o taraftakiler bize bakıyor yahu.

Tutturamadık ayarı, selam veriyormuşsunuz namazın sonunda meğer.

O acılı hâliyle gülümsedi cemaat çabamıza, hâlimize, ifademize.

Çıktık Cuma’dan.

Şimdi, cenaze namazı için safları sıklaştıralım dediler avluda.

E, içeride ne yaptıydık o zaman?

Bizim cenazelerde sadece o duruma özel ayin düzenlenir ve kilisenin içindedir tören.

Söyleseydiniz ya arkadaş Cuma namazı başka, cenaze namazı başka diye önceden.

Gerçi ne mahsuru var, bize fazladan iki sevap yazılmış, Bülent’in ruhuna biraz daha dua gitmiştir, en kabadayısı, ya ne olacak?

Camiden tepedeki mezarlığa taşırken Bülent’in naaşını camlardan gözyaşlarıyla okunan Rumca, Ermenice, Arapça duaların arasına karışmış olsun sesimiz.

Adını andık, toprağı bol olsun kardeşimizin...