Cumhurbaşkanı bizzat açıkladı: Temmuzdan bu yana, sekiz ayda 355 şehit verilmiş, 5.359 PKK’lı öldürülmüş.

 Bu arada çatışmalarda, operasyonlarda hayatını kaybeden sivillerin, çocukların sayısı belli değil. Herhalde onlar da birer çentik olarak bir yerlerde vardırlar.

 Bu rakamların içinde Ankara’daki üç katliamda, İstanbul’da, Suruç’ta, Diyarbakır’daki bombalarla hayatlarını kaybeden siviller de bulunmuyor.

 Bütün bu insanlar birer istatistik hanesi olarak kayıtlarda kaldılar. Acıları da yüreklerde kaldı.

 “Bu işin içinden nasıl çıkılacak” denildiği zaman, Cumhurbaşkanının verdiği eksik rakamlar da “çok zor çıkılır” diyor.

 Bu rakamları verirken veya okurken devlet-hükümetin savaşta çok üstün olduğunu düşünmek de büyük yanlışlara götürür.

 Güvenlik güçlerinin öldürdüğü 5.359 PKK’lının birer ailesi var, anası, babası, kardeşleri var, yeğenleri var, akrabaları, komşuları var. Bunların genç olanlarının ruh hallerini görmezden gelmek de büyük yanlışlardan biri olur.

 Görevlerini yerine getirirken şehit olan, askerlerin, subayların, polislerin ailelerinin, çocuklarının, kardeşlerinin “neden” diye sormadıklarını sanmak da yanlışları perçinler.

 355 ve 5.359 rakamları, sivil ölümler, çocuk ölümleri, canlı bombalar, sivil kitleye yönelik terör eylemlerinde hayatlarını kaybedenler “başarı” rakamları değillerdir. Her şehit başarısızlıktır, her ölüm başarısızlıktır.

 Cumhuriyetin yüzüncü yılı yaklaşırken, bir iç savaş eşiğinde yaşama başarısızlığının rakamlarıdır.

 Bu rakamlar bütün ülke için, bu ülkede huzur içinde yaşamak isteyen bütün vatandaşlar için çok ürkütücü rakamlardır.

 Bu rakamlar, savaş gerçeğinin, savaş halinde yaşamanın rakamlarıdır. Bu rakamlar her vatandaş için “daha beterinden” korkma rakamlarıdır.

 Savaş sekiz ay önce başladı. İsteyen “kim başlattı” diye sorabilir. Ama asıl soru “kim durduracak” sorusudur. Ve şu anda ne yazık ki bu sorunun karşısında büyük bir boşluk vardır. Bu boşluğu giderme imkanı da şu anda tek bir kuvvetin elindedir.