aldı su
önce toprak vardı sonra gökyüzü oldu
sonra ben
                 su
kendim hep vardım da cemalim yoktu
durmadan yeni ve çok başka niteliklere akarak yaşamaktayım
duru pınar başı yolcularının sevinciyim
bulutlarda toprağa hasret yağmur
can verir can alırım
gözyaşıyım sevinçten yahut acıdan
ısmarlama yüreklerin kuyularında çürürüm
 
hayatın ve ölümün sebebiyim
sevdalı bir Uçurum’un gözbebeklerinde hüzün
avuçlarında heyecan
memelerinde haz
kasıklarında çiçeğinde şehvetim
hayatın ve ölümün sebebiyim
 
önce toprak vardı uçsuz bucaksız ve yalnızdı
ve gökyüzü oldu uçsuz bucaksız ve yalnızdı
altında boylu boyunca uzanan toprağı sardı
toprak sevindi
güneş ay ve yıldızlar oldular
hazdan titredi gökyüzü
hazdan titredi toprak
yağmur oldu şimşekler ki çığlıklarıydı  ikisinin
seller oldu ki sularıydı ikisinin
ıslandı toprak döllendi bereketlendi çiçeklendi
ve ormanlar ve böcekler  ve otlar ve yaban yemişleri oldu
en çok da kuşlar en çok da geyikler
hepsi bir hasretin hepsi bir bölüşmenin hepsi bir çoğalmanın
çocuğuydular
                       hepimiz bir aşkın
 
adım su
yedi iklim dört bucaktayım
siyah beyaz  sarı kırmızı esmer melez bütün insanların
gelmiş geçmiş gelecek
hiç gelmemiş hiç gelmeyecek düş zamanlarının
bahçelerindeyim
bir Uçurum’un gözlerinde ağzında bağrında yaşarım
avuçlarının terinde buğusunda göğüslerinin
bir tarifsiz uçurumun
kuşlar geyikler çiçeklerle birlikte