30 Eylül 1999’da aramızdan ayrılan Avni Akyol, sadece Düzce’nin değil, Türkiye siyasetinin de önemli figürlerinden biriydi. Düzce siyasetinde iz bırakmış, şehir için gecesini gündüzüne katmış bir devlet adamıydı. Onu sadece bir siyasetçi olarak anmak eksik kalır. Çünkü Akyol, memleketine hizmet etmeyi görev değil, adeta bir borç bilmişti.

Okulların, yurtların, devlet yatırımlarının ilimize gelmesinde büyük pay sahibiydi. Bakanlığı ve milletvekilliği döneminde Düzce için attığı adımlar hâlâ hafızalarda. 17 Ağustos 1999 Marmara Depremi sonrasında Düzce’nin Bolu’dan ayrılarak il olması sürecinde yaptığı kulis çalışmaları, bu şehrin kaderini değiştiren en önemli adımlardan biridir. Kısacası, Düzce bugün hâlâ adını anıyorsa, bunun sebebi onun parti ayrımı gözetmeksizin hizmet dolu geçmişidir.

Ama ne acıdır ki bugün, onun adını taşıyan öğrenci yurdunda yaşanan manzara içler acısıdır. Tahta kuruları cirit atıyor! Öğrenciler yatak aralarında böceklerle boğuşuyor. Defalarca yurt müdürlüğüne, il gençlik spor müdürlüğüne şikâyetler yapılmış ama sonuç yok. Sorun çözülmemiş. Öğrenciler çareyi yurttan ayrılmakta bulmuş. Geriye kalanlar ise hâlâ bu sağlıksız ortamda yaşamaya mahkûm edilmiş durumda.

Şimdi sormak lazım: Her şeye, her yere para bulan bürokratlar ve siyasetçiler, iş öğrencinin sağlığına gelince neden bu kadar duyarsız? Koskoca bakanlıkların, milyarlarca bütçelerin olduğu yerde, bir öğrenci yurdundaki böcek sorununu çözememek ihmal değil, düpedüz aymazlıktır.

Dahası, bu rezalet Avni Akyol’un ölüm yıl dönümünde yaşanıyor. Adını taşıyan kurumun bu halde olması, onun hatırasına yapılmış en büyük saygısızlıktır. Şehrin bürokratları ve siyasileri için utanç vesilesi olmalıdır.

Aynı zamanda bir eğitimci olan Avni Akyol, öğrenciler okusun, gençler geleceğe hazırlanabilsin diye mücadele etti. Bugün ise onun adını taşıyan yurtta gençler, tahta kurularıyla mücadele ediyor. İnsanın içi sızlamaz mı?

Bu kolay unutulacak, üstü örtülecek bir ayıp değildir! Umarız sayın valimiz ve yetkililer bir an önce gerekeni yapar. Aksi halde bu ayıp, sadece bugünün değil, yarınların da utancı olarak hafızalara kazınacaktır.