Burjuva düzenin parçası durumuna taşındığımızda nesnel çaresizliğimiz, karşı-tanrı anlamında içimizdeki tanrıya duyulan sevgiyi besler; sevgi çoğaltılınca insana ve doğaya yönelik bir tapım başlar.

Açıkçası sistemin yasağını çiğnediğimizde aldığımız keyif, doğanın işini elinden alan düzenden firar ederek doğaya geri dönme özlemimizden başka bir şey değildir. Bu durumda keyif, doğanın intikamıdır ve daha iyisini yapacağım diyerek doğanın işini üstlenen düzen tarafından yasaklanır.

Günümüz kapitalizmindebiçimlenme biçimiyle algılanan akıl, her şeyden önce bir alet-aygıttır ve doğadan özgürleşme çabalarının bir ürünü-kazanımı durumundadır: Tam da bu nedenle insanlar keyif alırken akıldan yakasını kurtarır.

Akıldan yaka kurtarmaolgusu, başlangıç kültürlerinde, şenliklerle güncellenirdi. Dünyanın düzeni askıya alınır, yasaklar iptal edilirdi: İnsanlar yaşlı doğar, çocuk olarak ölürdü; Kızılbaşlıktaki, En küçüğümüz, en büyüğümüzdür, özdeyişinin tarihi işte bu güncelleme şenliklerine dayanır.

Uygarlık dediğimiz canavar, yaşamın her alanında egemenlik kurunca keyif, yasaklı yanı öldürülerek sistem için zararsız duruma getirildi ve tatile dönüştü.

Nietzsche’nin dediği gibi keyfi gizlendiği yerden bulup çıkaralım. Çıkaralım da keyfi güncelleyen şenliklere dönelim.