San Francisco- Afrikan-Amerikan arkadaşlarımızla, Oakland'ın biraz ilerisindeki Pinole Shores'daki evlerindeyiz. Etraf ağaçlarla kaplı. Arada bir, anne bir geyik yavrusuyla geçiyor. Sessizlik ve huzur hakim. Tiyatro oyuncusu arkadaşım Steve, Amerikalı siyahların tarihini anlatan bir kitap getiriyor. Asılan, yakılan siyahların fotoğraflarıyla dolu bir kitap.

Tarih, insanın insana yaptığı kötülüklerin tarihi aslında.

Bugün, Türkiye'de kazanan AKP zihniyeti ve onun kendinden olmayan insanlara yaptığı kötülükleri tarih yazıyor.

Üniversite eğitimi almış, dil bilen, dünyayı tanıyan, orta zekanın üzerinde bir insan olarak bugünün kazananlarının onlar olduğunu biliyorum. Daha da ötesi, bu insanların gerçekten demokrat olduğuna inanmış biri olarak, yakın zamana kadar AKP'ye destek olmuş bir gazeteciyim.

Peki, şimdi neden onlarla birlikte değilim?

Evet, benim bundan sonraki hayatımı refah içinde geçirmemi sağlayacak kadar yönetimde kalacağını bildiğim bir iktidara neden karşıyım?

1800'lerde Amerika'da siyahları linç eden beyazlarla neden birlikte olmayacaksam, onun için.

İnsan bir hayvan, evet ama tercihi olan bir hayvan.

Kişisel çıkarımız için doğayı mahvedebilir, diğer canlıları yok edebilir veya bizim gibi düşünmeyen insanların çektiği acıları görmezden gelebiliriz. Ama, bunu yapana insan denebilir mi?

Sadece zevk ve intikam duygusuyla diğer insanları yok etmeye çalışanlarla aynı yolda yürünebilir mi!

Hayvan, açlık hissini bastırmak için öldürür. Karnı tok bir aslan dünyanın en zararsız hayvanıdır.

İnsan ise ihtiyacı olmayan yiyecek için bile öldürmeye devam eden hayvandır. Bunun günümüzdeki tecellisini, harcayamayacağı kadar büyük bir serveti biriktirme hırsında görüyoruz.

Hayat, bize göre büyük ve uzun.

Çoğunlukla güçlülerin kazandığı bir mücadele aynı zamanda.

Güçsüz bir an için kazansa bile, gücü ele geçirdiğinde bambaşka biri oluveriyor.

Özetle, insanın bugünkü insan olmaya devam ettiği bir dünyada, benim ve benim gibi düşünenlerin kazanmasına ihtimal yok.

Peki, neden savaşıyoruz!

İnsanlık için.

Doyduğu zaman artık avlanmaya ihtiyacı olmadığının öğretilmesi gereken bir canlı insan. Tıpkı, diğer canlıların da onun kadar bu dünyada hak sahibi olduğunun öğretilmesi gerektiği gibi.

Bunu beceremezsek, insan soyunu parlak bir geleceğin beklediğini söyleyemeyiz. Hep kazanmaya alışmış olanların son turda kaybedeceği bir oyun bu.

Bir de insan olmanın verdiği sorumluluk var elbette. Seçtiğin mesleğin ahlakına uymak, insan olmak veya orta malı fahişe olmak, bir tercih meselesi.

Bugün bizim kaybediyor olmamız çok önemli değil, uzun vadede, önce tüm Türkiye, sonra insanlık kaybedecek.

İnsani olana sahip çıkmak insanlıktır...