Artık Doğu-Batı kutuplaşmasında farklı bir aşamaya girilmiştir. Batının hegemonik üstünlüğünü kaybettiği bu süreçte, Türkiye’den hiçbir şey olmamış gibi davranmasını beklemek mümkün mü? Türk-İran-Rus ittifakının genişlemesi, Batı için ayrı bir endişe kaynağıdır. Onlar, bugünlerde Türkiye’nin kontrolden çıkmasının şaşkınlığı içinde hırçınlaşmaktadırlar.

Rus düşünce adamı, felsefeci, stratejist Aleksandr Duginverdiği bir röportajda Türkiye için, bir B planının varlığına ihtiyaç olduğunu söylüyor. Dugin’in, ABD’nin Türkiye kuşatmasının daha da ağırlaşacağı şeklindeki tahmini doğru mudur?

“Türkiye’nin bir kuşatma altında olduğu açıktır. Batı sistemi, Türkiye’yi yılardır kendi ekseninde, bağımlılık ilişkileri içinde hareket eden bir ülke olarak tutarken, bugün bu çizgiden uzaklaşıp bağımsız bir ülke kimliğiyle hareket etmesine tahammül edememektedir. Üstelik bu tek sebep değildir, ABD’nin küresel süreçte Ortadoğu’yu kaybetme riskine karşı ortaya koyduğu ‘yeni Ortadoğu siyaseti’ ile Türkiye’nin ‘yeni siyaseti’ arasındaki çelişki büyümektedir.”

Batı’nın talepleri

Aslında ilk çatlak Irak işgaliyle başlayan, bölge ülkelerinin parçalı yapılara dönüştürülerek kolayca kontrol altına alınması siyasetiyle ortaya çıkmıştı, şimdi bu ihtilaf Mısır, Tunus, Suriye, Libya, Yemen, Afganistan dâhil olmak üzere bütün bölgeye yayılmış bulunmaktadır. ABD’nin PKK/PYD işbirliğine yönelerek Türkiye düşmanı bir terör örgütüyle ortaklığa girmesi işin geri döndürülemez bir stratejik tavır olarak benimsendiği göstermektedir.

“Yüz yıl önce ulus devlet modeli içinde henüz uluslaşamamış toplulukları sömürgecilik siyasetiyle bir araya getirip ‘yapay ulus devletler’ kurmaya çalışan Batı’nın bu coğrafyada ulus devletlerin marifetiyle yaşanan uluslaşma süreçlerinde ortaya çıkan demokratikleşme talepleri ve eğilimlerinden tedirgin olmasının sebeplerini anlamadan bugün yaşananları kavramak kolay değildir.”

Batı sömürgeciliği, ‘ulus devlet’ modelinde Osmanlıyı parçalarken, her bir ülkede kendisine bağımlı ‘kral-emir-şeyh’ gibi yöneticiler vasıtasıyla bölgenin zenginliklerinin sömürüsünü süreklileştirecek hegemonik bir düzen kurmayı amaçlamıştı. Bu ülkelerin ‘uluslaşması’, bu toplumların demokrasi talebini yaratmakta gecikmedi; nitekim ‘Bahar Devrimleri’ post-kolonyal yönetim yapılarını sarsmaya başlayınca, Batı siyasetinde ciddi bir değişim ortaya çıkmıştır.

Doğu’nun limanları

Halkı Müslüman, modernleşme yolunda ciddi mesafeler katetmiş, demokratik reformlar ve ekonomik kalkınmasıyla ‘model ülke’ haline gelen Türkiye’nin Batı sistemi ile kurulan eski ‘bağımlılık ilişkilerini’ koparması da demokratikleşme sürecinin sonucu olarak ortaya çıkacaktır. Bu durum Batı sisteminin Türkiye’deki anti-demokratik ilişkileri sürdüren yapılarla kurduğu derin bağların tasfiye edilmesini zorunlu kılmıştır.

Batı’nın endişe ve rahatsızlıkları, Türkiye’nin kendi ekseninde bağımsızlıkçı, bölge ülkelerinin ulusal bütünlüklerini savunan siyasetinin sonucudur. Batı’nın stratejik tercihleriyle Türkiye’nin bu siyaseti arasındaki çelişki tesadüf değil ‘tarihsel bir dönüşümü’ göstermektedir: Artık Türkiye’nin çıkarlarıyla batının Ortadoğu’yu etnik/mezhepsel temellerde parçalı yapılara ayırma projesi uzlaşmaz hale gelmiştir ve Türkiye yeni bir durumla karşı karşıyadır.

“Batı’nın hegemonik üstünlüğünü kaybettiği bu süreçte Türkiye-İran-Rusya arasında ortaya çıkan işbirliğinin bugün Ortadoğu ülkelerinin çıkarlarıyla sınırlı olduğu düşünülebilir fakat bunun ‘yeni bir tarihin başlangıcı’ olduğunu görmek gerekir. İran’dan Turan’a bütün Asya’ya Çin’e Uzakdoğu’ya uzanan bir gelişme dalgasının sesleri her geçen gün daha fazla duyuluyor.” Türkiye’nin B planı olmadığını düşünmek mümkün müdür?