Hayata müdahalenin ilk koşulu zamanı planlamaktan geçer.

İktidarlar bir gün yapmak zorunda kalacaklarını zamanında yapmadıkları için halklar karşısında geri adım atmaya mecbur kalırlar. Zamanı gelmiş olanı geciktirmeye çalışmanın beyhudeliğini algılayabilmek  iktidarcı aklın sınavıdır.

Erdoğan’ın çözüm süreci ile seçim sürecini birbirine bağlayan, böylece yeni demokratik anayasa ihtiyacının kaderini kendi başkanlık hayalleri ile buluşturma hesapları tam bir cambazlık gerektirmektedir.

Bu zaman ve sorun yönetimi karşısında kendi geleceklerine dair karar süreçlerini yönetmesi beklenenler çok daha dikkatli ve özenli davranmak zorundadır.

Mücadele, elinizdeki araçların gücü ve zaaflarınızın farkında olduğunuz ölçüde zafer ya da yenilgi ile sonuçlanır.

Öcalan’a özgürlük imza kampanyasında çalışanların engellenmesi bu açıdan sembolik bir mesajdır. Aynı şekilde KCK davaları ile ilgili Yargıtay kararlarının zamanlaması da bu eksende okunmalıdır.

Bu süreçte herkes elindeki  araçları harekete geçirdiği ölçüde sonuç alıcı hamleler yapabilecektir.

Seçimlerin hem çözüm süreci hem genel demokratikleşmeye olumlu, hızlandırıcı katkı sunabilmesi için muhaliflerin ellerindeki en güçlü araç halkın fedakarlığıdır.

Bunun üzerinde bir güç vehmeden , ya da küçük hesap yapan girişimler, kendi düşenin ağlamaması gerektiğini bilerek hareket etmelidir.

HDP açısından seçimlerin kaderini belirleyecek olan ve oy artış potansiyeli taşıyan şehirlerle ilgili planlama, Kürtlerin de Türkiye’nin de yarınını şekillendirecektir.

Bu aşamada iki somut nokta kritik öneme sahiptir. Bunlardan birincisi yerel örgütlerin yapacağı işleri askıya alıp kimin aday olacağı tartışmasına kilitlenmesidir.

Elbette bu şehirlerde adayın niteliği sonuç üzerinde son derece etkilidir. Ancak aday kim olursa olsun nasıl ve kimlerle belirlendiği en az adayın vasıfları kadar önemsenmelidir. Yerelde toplumsal kesimler ve onların örgütlendiği zeminlerde geniş tartışmalar yapılması fiili bir seçim çalışmasıdır. Aynı şekilde sandık örgütlenmesi ve seçmen kayıtlarının denetlenmesi, yeni oy kazanmak için önce kendi oyunuzu koruma adına belirleyicidir.

Bu iki çalışmayı erteleyen ve sadece  ‘kim ne olacak’ telaşına odaklanan yereller halkın fedakarlığının sonuç alıcı çalışmaya dönüşmesine öncülük edemezler.

Kendini dayatıp sonrada  halk  beni istiyor numarası çekmek, inandırıcılıktan uzak olduğu gibi partiye duyulan güven açısından da yıpratıcıdır.

İkinci nokta ise merkezi planlamada öncelikle zayıf ya da riskli ama yeni oy kazandıracak illerin değerlendirilebilmesidir.

Herkesin güçlü ve garanti yerlere odaklandığı bir kampanya peşinen ölü doğar. Oy artışının mümkün olduğu illerin daha fazla önemsenerek planlanması, aslında yeni ulaşılacak çevrelerin bu stratejiye inanarak sahip çıkmasını kolaylaştırır.

Özetle takvimi sağlıklı işletmek parti yönetimlerinin işi, adayı belirlemek halkın görevidir.