Daha birlikte yaşamanın nasıl olacağını bile halledememişiz.

Daha nasıl adaletli olacağımızı, birbirimize.

İnsan gibi üretmeyi, insan gibi üleşmeyi de.

Biz ne düşünüyorsak, doğru oymuş meğer.

Biz ne biliyorsak, o kadarmış bilgi de.

Her şeyin ölçüsü kendimizmişiz sadece.

Şu devletçiliğimize, şu kraldan çok kralcılığımıza da bakın hele!

Çağdaş insan hiç devletten yana olur mu? Bunu bile henüz kavrayamamışız.

Kendilerini devletle özdeş tutan insanlar, sosyopolitik bilinçleri sorunlu olan kimselerdir.

“Allah devleti başımızdan eksik etmesin” demek, kölenin efendisine duyduğu bağlılığın kul kültürü refleksinden sızagelen bir kalıntısıdır.

Devlet, kendisinden panzehir üreteceğimiz zehirli bir yılan gibidir sadece.

Toplum olarak denetimimiz altında tutmazsak, gün gelir bizi sokar.

Bu yüzden insanlık, “Fransız Sosyal Devrimi” ile “İngiliz Sanayi Devrimi”nin bileşkesinden doğan ve paydasında “aydınlanma” bulunan “demokrasi”yi, buna bir çare olsun diye icat etmiştir.

Örneğin, değişimin tezgâhlarında ilmik ilmik dokunarak şekillenen Batı kültürü, tarihsel olarak “özgürlük, eşitlik, kardeşlik” esaslarıyla yoğrularak, bir yüzyıl içinde “cadı yakmak”tan “köleliğin reddolunacağı” bir çağdaşlığa doğru evrilecek ve insanı baz alan bugünkü demokratik dünyanın temellerini atacaktır.

Ama biz onu da kendimize benzeterek, devlet erkinin emrine ve önceliğine tahsis etmişiz.

Özne, birey ve onların özgür birlikteliğinden doğan toplum değil, gene devlet gene devlet olmuş, dönüp dolaşıp.

Türkiye, çağdaşlaşma adına iddialı olduğu koskoca 20.yy’da, yazık ki nal toplamaktan öteye gidememiştir.

Aydınlanmanın ve demokrasinin biricik amacı bütün herkesin özgür olması iken; bizde çağdaş geçinenler, konjonktüre göre hangi grubun eline geçmişse onun borusunun öttüğü bir devleti yüceltmeyi marifet saymışlardır.

Örneğin, Cumhuriyet ideolojisi olarak ortaya konan Kemalist Batıcılık, bu ölçülerde hüsrana uğramasaydı; bugün itibariyle devleti ele geçiren yeni dindar nesiller, belki de Doğu’ya şimdiki gibi bir tepkimeyle bu denli yönelmeyebilirlerdi.

Çünkü Kemalist- militarist devletçiler, Gaudi’nin bitmeyen “La Sagrada Familia Katedrali”nin inşasındaki gibi yürüttükleri sürekli devlet erkini güçlendiren bir ideolojik anlayışla, Atatürk’ü sömürmeyi tercih ederek, onu dahi despotik Doğululuklarını örten bir aparat gibi kullanmışlardır.

Yere göğe koyamadığınız devlet artık Erdoğan’ın kollarındadır ve ondan medet ummak, Erdoğan’dan medet ummakla eşdeğerdedir.

Eğer zamanında demokrasiyi ölçü alsaydınız, bireyin ve sivil toplumun gelişmesini ve haklarını her şeyin üstünde tutsaydınız; siyasal iktidara kim gelirse gelsin, bu ifratlarda bir güç tekelinin sahibi olamayacağını da görürdünüz.

Oysa şimdi Erdoğan;

‘hukuku engelliyor’ ama Yasama, halkın değil devletin bir organı olmaktan öteye gidemediği için onu seyretmekle yetiniyor;

‘adaleti engelliyor’ ama Yargı, kararlarını halktan değil devletten yana verdiği için onun ağzının içine bakmaktan başka bir şey yapmıyor;

‘hükümetin kurulmasını engelliyor’, lâkin Yürütme’yi halk değil o tayin ettiği için bakanlar, tören mangası erleri gibi göz ucuyla ondan hiza alıyorlar;

‘sandıktan çıkan halkın iradesini engelliyor’, fakat sözde seçilmiş görünen 550 vekilden hiçbirisi iki aydan fazla zaman geçtiği hâlde ortalıkta gözükmüyorlar, çünkü güç aldıkları kaynak halk değil, devlet;

‘hepimizin ensesinde boza pişiriyor, babasının çiftliğindeymiş gibi at oynatıyor’, çünkü demokrasi bilinci yeşermemiş, sivil toplum oluşmamış.

Sadece çeşitli etnik, dinî ve mezhebî kamplara bölünmüş, kul kültürü alışkanlıkları serdeden, çoğu yurttaşlık bilincinden yoksun bir karakalabalıklar sürüsü sözkonusu.

Ama zebanilerle işbirliği yaparak bu cehennemi savunan devletçi kafa, hâlâ yerli yerinde duruyor ve o fasaryadan saygınlığını hiç sektirmeden koruyor.

Yahu ne zaman akıllanacağız be!

[email protected]

twitter@cinarnamik