Hrant Dink cinayeti tetikçi katil Ogün Samast’ın son ifadesiyle yeniden gündeme geldi.

Oysa Hilal Kaplan’ın geçen gün yazdığı gibi, benzer bir ifade değişikliğine cinayetin karakutusu Erhan Tuncel zaten gitmişti. 
Önce ilgili polis müdürlerini “Dink davasının mağdurudurlar, Ergenekon'u başlatanlar onlar” diye kahraman ilan eden Tuncel, Yargıtay kararı sonrası hapis yolu gözükünce “Karşımızda polis yok. Bir cinayet şebekesi var. Ali Fuat ve Ramazan Akyürek çetenin üzerindedir. Beni bir numaralı sanık yapıp kendilerini saklamıştır” şeklinde ifade vermişti. (Aralık 2013.)
Bu davanın 17-25 Aralık Savcısı Muammer Akkaş’a teslim edilmiş olduğunu da hatırlayınca…
İnsanların, yedi yıl üzerine her türlü oynanmış bir dava hakkında temkinli olması oldukça doğal…
Sütten ağzı yananlar yoğurdu üfleyerek yeme eğiliminde; ama bu tavrın da kendi içinde riskleri var.

17/25 Aralık’tan sonra devletin kılcal damarlarına yerleşmiş bir yapının varlığı böyle alenileşmişken, Dink Davası’nın karartılması bu yapıdan bağımsız olabilir mi? 
Güç dengelerinin değişmeye başlaması ile oluşan hareketliliğin, sanıkların manipüle etmesi/edilmesi mi, yoksa davanın üzerindeki karartma baskısının kalkması sonucu mu olduğuna nasıl karar vereceğiz? Olgularla mı, şüphelerle mi, siyasi önyargılarla mı?
Yoksa mahkemeyi mi beklesek?

Ya “yoğurdu üfleyerek yiyelim, dava siyasi bir amaç için yeniden suiistimal edilmesin” derken, istemeden de olsa siyasi bir pozisyonun etkisinde kalıyorsak? Yaşanan sert siyasi kavganın içinden bakmamayı beceremiyorsak? Ya gerçekten Tuncel ve Samast’ın son ifadeleri, oluşan korku atmosferinin kalkması ile önemli gerçekleri ihtiva ediyorsa? Bir kez daha aldanmama ve makul şüphe eğiliminin ters istikamete doğru fazla esnemesi, ortaya çıkan yeni delilleri şimdiden itibarsızlaştırmaz mı?

Kefenin bir tarafına bu kadar özenirken diğerini boşlamak, davayı siyasi kullanımdan korumak adına siyasi bir tutum almak anlamına gelmez mi?

“Dava şuraya sığmaz, buraya sığmaz” dememek için yeteri kadar tecrübe edinmedik mi?
Kaldı ki, gerçeğinde siyasi değil sert bir egemenlik kavgasıdır yaşanan. Bir yanda elle tutulur, görünür bir siyasi iktidar varken, diğerinde karanlık odadaki siyah kediye benzer bir vesayet kliği söz konusu. Bu kavganın niteliğine doğru pay biçemeyenler, davanın siyasete oturduğu bağlamın niteliğini de doğal olarak yanlış algılayacaklardır.

Şunu kabul etmek lazım: Çoğunluk, 2007’de başlayan bu kritik davalar konusunda kendisini evlenme vaadiyle kandırılmış genç kız gibi hissediyor. Kimse kendisini aptal gibi hissetmesin; bu çok ustaca hazırlanmış bir simülasyondu. Büyük bir talihsizlik yaşandı.
Biz şimdi Dink cinayetini konuşuyoruz ama, 2006 Santoro cinayeti, Danıştay baskını ve 2007 Zirve katliamını birbirinden bağımsız değerlendirmek, bunların bir mühendislik ürünü olduğunu reddetmek mümkün mü?

Bu suçluluk hissinin algıları bozma, bu sefer ters tarafa savrulmayı sağlama ihtimali var. Oysa bu konularda toplumsal meşruiyet/algı yaratma gücü olanların, öncellikle geçen sürede nerelerde yanıldığına bakması daha doğru olur. Henüz böyle mütevazı tavırları pek göremiyoruz. Bu yapıldığında vicdanımız ve aklımız daha net hale gelebilir.

Bu konuda davanın savcısı, mahkeme heyeti ve medyaya ciddi görevler düşüyor. Sızan bilgileri kesin kanaat belirten şekilde medyadan duyacağımıza, avukatlardan veya dava görülürken doğal yollarla öğrenmiş olsaydık, siyasi anlamından çok teknik muhtevasına daha çok yoğunlaşmış olacaktık.

Dink Davası, Yeni Türkiye’nin kapısını aralayacak bir öneme sahiptir. Kayırılacak olan davayı karartma eğilimi ile eski devlet değil, aydınlatılması ile yeni demokatik devlet olmalıdır. Yüzde 20’lere düşen yargıya güveni sağaltacak eşsiz bir fırsattır bu dava.
Hasılı, bunca kepazelikten sonra bu davaya yaklaşırken makul şüphe iyidir. Ama makullük aşılırsa maddi gerçeği bulmakta önleyici olabilir.