Hükümet çevreleri, söz ve davranışlarıyla, Ergenekoncuları, baltalarını gömdükleri yerleri hatırlamaya teşvik ediyorlar sadece.

İktidarın insanı büyüleyen paradoksal bir yanı vardır. Zirvesine tırmanmak için, sabır, metanet, sezgi, öngörü, liderlik gibi ancak belli bir yetişkinlik düzeyindeki insanların sahip olabileceği özellikleri gerektiren iktidar, en tepeye çıkıldığında, bazen yetişkinleri çocukluklarının erken dönemlerindeki ruh hallerine geri döndürür. Milyonları peşlerinden sürükleyen liderler, demokratik denetim ve eleştiri mekanizmalarının sağlıklı bir şekilde işlemediği ortamlarda, tıpkı küçük bir çocuğun ki gibi, narsistik omnipotance (herşeye muktedir olduğunu zannetme) duygu durumuna sürüklenirler. 

Liderlerin, güçlerinin en tepesindeyken, hayatlarının başka bir dönemlerinde yapmayacakları korkunç hatalara imza atmalarını, bu ruh halini akılda tutmadan hiçbir şekilde anlayamayız. Napolyon çapında bir deha, eğer böylesi bir ruh hali olmasa, asla Rusya seferine çıkmazdı. Hitler, Napolyon’dan ders alır, Stalingrat’ı kuşatmaya kalkmazdı. Enver Paşa binlerce askerimizi Sarıkamış’ta karların altına gömmezdi. Bunlara benzer yüzlerce örnek verilebilir kuşkusuz. Bütün bu örnekler bize, ciddi bir denetim ve eleştiri mekanizmasının işlemediği yerlerde, iktidar tarihinin, liderler bakımından bir körleşme tarihi olduğunu gösteriyor. Demokratik denetim mekanizmalarından mahrum bir iktidar sadece lider için değil çevresindekiler için de, oldukça körleştirici bir etki yaratıyor. 

Sözünü ettiğim bu körleşmenin bütün tehlikeli işaretlerini bugün Türkiye’de görüyoruz. Hayatı boyunca demokratik değerleri savunmuş bir politikacı, AK Parti’ye katıldıktan sonra “Erdoğan Türkiye’nin ebedi başkanıdır” diyebiliyor. AK Parti’nin son derece aklı başında kurmayları, neredeyse bütün gücün bir tek kişinin elinde toplanacağı, dünyada eşi benzeri olmayan bir ‘başkanlık’ modelini son sürat bir şekilde hazırlıyorlar. İktidar körleşmesi, bütün o bildik mekanizmalarıyla birlikte tedrici olarak gerçekleşiyor. 

İktidar körlüğünün, yani giderek her şeye muktedir olma duygusuna kapılmanın önemli bir işareti de diğer insanların, sizin onlara biçtiğiniz rolleri muntazaman oynayacakları zehabına kapılmanızdır. Başbakan’ın son zamanlarda Ergenekon konusunda ortaya koyduğu tutum ve davranışlar böylesi bir yanılsamanın işbaşında olduğunu gösteriyor. Başbakan, başkanlığa giden yolda ulusalcıların ve Ergenekoncuların da olurunu alacağı veya en azından muhalefetlerinin hızlarını keseceğini zannettiği adımlar atarken, belli çevrelerin bu davaların bütünüyle hayali suçlamalara dayandığı yönündeki savlarını destekler bir pozisyona sürükleniyor. Belli ki, AK Parti içinde bir grup, sonu afla bitecek bir süreçte Ergenekoncular’ın onların istedikleri ‘uslu çocuk’ rolünü oynayacaklarını zannediyorlar. Sonu MİT krizine kadar giden, yargı sorununun nasıl ortaya çıktığı üzerine kafa yormadan, yani hiçbir yasal altyapısını hazırlamadan (11 Şubat tarihli yazıma bakınız) Türkiye’nin en büyük sorunlarını yargıya çözdürmeye kalkmanın kaçınılmaz yol kazalarına, kendilerini de eleştirebilecek bir nesnellikle yaklaşmadan, bütün sorunları belli bir camiaya fatura ederek bu işten tamamen sıyrılabileceklerini zannediyorlar. Belli kesimlerin, bu davalarda meydana gelen haksız uygulamaları dile getirmekten ziyade, bütün davaları birer komplo gibi gösterme çabasının, sonu hükümeti alaşağı etmeye kadar varacak yeni bir darbe stratejisi olduğunu göremiyorlar. Geçmişteki hiçbir siyasi cinayetin henüz tamamıyla çözülemediği, Özel Harp Dairesi’nin kapısının bile aralanamadığı bir ortamda, hükümet çevreleri, söz ve davranışlarıyla, Ergenekoncuları, baltalarını gömdükleri yerleri hatırlamaya teşvik ediyorlar sadece. O baltalar gömüldükleri yerden bir kere çıkarıldıktan sonra, neler olabileceğini ise sadece Allah bilir!